Woensdag 16-03-2016

Even een huishoudelijke mededeling; schoonzoon Arie gaat ook een blog schrijven, ik ga er vanuit dat hij op komische wijze verslag zal doen van zijn belevenissen met de Blanco’s. Hij is te volgen op Hier en Daarie. Vanaf nu even 12 dagen geen huishoudelijke karweien of mededelingen meer.

Vandaag wekt mijn telefoon ons om half vijf met Petra’s favoriete tune Empire State of Mine. Vanuit de lucht zullen we New York ook zien aangezien onze eerste stop New York wordt, het nummer is vandaag dan ook wel heel erg op zijn plaats. Om vijf uur heb ik de rest gewekt, natuurlijk hadden sommige van hen wel wat aanmoediging nodig, behalve Tiamo, een schreeuw van oma en hij stond gelijk in zijn ledikant. Hij vertelde mij dat hij helemaal opgewonden was omdat hij voor de eerste keer de grote oversteek zou maken over de Atlantische Oceaan.

Marit (chauffeur nummer 1) stond mooi om vijf voor half zes voor de deur en vijf minuten later was Juan (chauffeur nummer 2) er. De volgende keer mag ik tegen hen de waarheid zeggen, ik wilde namelijk om 6 uur vertrekken dus moet je bij ons thuis half zes zeggen, want ze pikken altijd een half uur. Zo ook vandaag weer. Nog even snel de laatste klusjes en dan zitten we om 6 uur in de auto. We zijn net de wijk uit en we moeten al weer keren omdat we een van de medicijnen van Car zijn vergeten. Met een kleine vertraging zijn we  mooi om 7 uur op airport en schuiven bij Ro, Alv en Tiamo aan voorin in de rij, zoals Cruijff zo mooi zegt: “Ieder nadeel, hebt zijn voordeel”. We krijgen de geijkte vragen, waarop we volmondig Ja, Ja, Ja, Ja. kunnen antwoorden.

Het inchecken en het droppen van de koffers vergt zijn tijd, alle Esta’s aanvragen worden gecontroleerd en bij Tiamo schijnt ze toch wel een probleempje te hebben, wat er was weten we niet maar uiteindelijk is het wel opgelost en mogen wij vertrekken naar Las Americas. Deze vertraging was wel weer mooi want zo had Arie de tijd om ook al zijn geijkte vragen te beantwoorden en zich bij onze incheckbalie te voegen. We geven de autostoel van Tiamo af en lopen door naar de controle van de bagage en paspoort, alles verloopt echt super soepeltjes. We zien nog even Janine, Ang kletst nog wat met haar en dan lopen we al snel door naar de Mac. Zo soepel als het bij de controles ging, zo niet soepel gaat het hier, wat hadden wij een incompetente medewerkers, ja jullie lezen het goed, de een wist niet dat hij van achteren leefde en toen hij de hulp inriep van een collega gooide deze collega ons drinken over het dienblad. We hebben ontdekt wat het nieuwe goud wordt, iedereen investeren dus. Het nieuwe goud wordt WATER. Ro wilde bij haar happy meal, ja ook dit lezen jullie goed, 8 uur en zij neemt een happy meal en Alv een quarter pounder menu, maar even terugkomend op haar happy meal, zij wilde haar koolzuurhoudend drankje wisselen voor een flesje water, dat kon, natuurlijk kon dat maar of zij dan wel even € 3,– extra wilde afrekenen. Hoe bedoel je? Snel eten, want ik begin al te stressen om half negen moeten we boarden en mag Joost weten waar gate D10 is.

De vlucht naar New York verloopt soepeltjes, we slapen wat, we kijken een filmpje en we eten wat. Ro vond het nodig om haar glas water boven haar en Tiamo los te laten. Ik weet niet waarom, misschien wilde ze wat afkoelen. Wat ik wel weet is dat Dani en ik helemaal in een deuk lagen. Ze heeft haar t-shirt uitgetrokken en een United dekentje om haar heen geslagen waarop ze prompt natuurlijk van alle stewardessen te horen kreeg dat ze haar shirt aan moest trekken. Ik had voorspeld dat de kip op zou zijn en mijn voorspelling kwam uit want Dani en Arie kregen zonder pardon van de vriendelijke flight attendant het vegetarische gerecht. Tiamo gedraagt zich als de ideale baby, slaapt, eet, speelt en loopt af en toe door het vliegtuig. Iedereen om ons heen verbaasd zich erover dat hij zich zo lief gedragen heeft.

Dani vult zijn douaneformulier in met het fruit

Aan Ang hadden we geen kind, we taxieden nog niet of hij sliep al.

eten, slapen, spelen

Vasteland onder ons, de grote oversteek is gemaakt.

Op de achtergrond de skyline van New York

De douane gaat heel vlot, natuurlijk weer de standaard vragen en nadat we allemaal toegelaten zijn tot Las Americas pikken we de koffers op en lopen allemaal door de niets aan te geven rij, behalve Dani, hij had zichzelf aangeboden om het fruit van Tiamo op zijn formulier aan te geven. Volgende keer is het misschien wat slimmer om geen fruit mee te nemen. Ze gooien alles weg, maken een aantekening bij Dani maar verder heeft dit akkefietje geen gevolgen.

We leveren alle koffers weer in en gaan op zoek naar de bus om naar Jersey Gardens te gaan waar wij onze eerste dollars hopen uit te geven aan wat kleding. Niemand kan ons vertellen hoe we bij de Outlet Mall kunnen komen totdat Ro en ik het allebei op een rennen zetten omdat we bus 62 zien aankomen richting Elizabeth. We vragen aan de chauffeuse of zij weet hoe we daar kunnen komen en zij zegt dat zij in de buurt komt en dat we dan nog wel een stukje moeten lopen. De bus kost $ 1,60 per persoon, dat stukje lopen is toch zeker een kwartier wandelen. Zodra we aankomen gaat iedereen een beetje zijn eigen weg, Ro en Alv gaan shoppen, Dani, Arie, Ang, Car en ik komen elkaar tegen bij de Starbucks, zo de eerste zoete koffie troep hebben we ook weer binnen. Arie ook weer van zijn eerste Dollars af, want zodra Dani een New York Starbucks beker ziet, zwaait hij met de beker naar Aar dat hij $ 13,– van hem krijgt. Dit vindt wat nader uitleg. Vorig jaar, een van de eerste keren dat Arie bij ons thuis kwam heeft hij bij ons een paar glazen en de grote, onhandige, niet lekker uitdrinkende New York Starbucks beker van Dani laten vallen. Hij voelde zich zo schuldig, en ik was zooooooo blij dat eindelijk die lelijke grote mok uit mijn kast was verdwenen. Al snel had hij glazen voor mij gekocht maar die mok bleef knagen, die schuld heeft hij nu ook ingelost.

Hierna zijn we toch maar even gaan winkelen. Om 16.00 uur hebben we afgesproken bij Applebee’s, Heerlijk gegeten en daarna op zoek naar de shuttle die van de outlet rechtstreeks naar Newark Airport gaat. De shuttle rijdt om 17.45 of om 18.15 uur, we besluiten geen risico’s te nemen en de shuttle van 17.45 uur te nemen. Voor de geïnteresseerden de shuttle kost $ 5,– pp en je betaald $ 9,– voor een retourtje. De shuttle laat ons achter op P4 hier pakten wij de airtrain naar terminal C waar wij op zoek gaan naar gate C94.

Ook hier gaat alles voorspoedig. We boarden, vliegen en iedereen vindt het een verschrikkelijke vlucht omdat ze moe zijn, niet in slaap kunnen komen, zelfs Tiamo heeft het moeilijk, hij kan niet liggen zoals hij graag zou willen, hij heeft het warm dus hij is heel erg huilerig. Om 21.50 zijn we dan eindelijk op de plaats van bestemming. Viva Las Vegas.

We halen de auto op, een 15-persoons busje, gelukkig zijn we maar met z’n achten want met moeite krijgen we alle bagage erin.

Al snel rijden we op de Strip, het vliegveld van Las Vegas ligt ten zuiden van de Strip, al snel rijden we alle grote en beroemde hotels voorbij. Iedereen kijkt zijn ogen uit. Na ongeveer twintig minuutjes zijn we bij het SLS Hotel & Casino waar wij de twee komende nachten zullen slapen. Deze kamers heb ik ergens begin november gewonnen bij Priceline. Het nadeel met Priceline is dat je biedt op twee slaapplekken. Waarom bied je dan? Ja, ik ging er vanuit dat ik niets zou winnen maar ik wilde me al wel alvast oriënteren. Het eerste bod was gelijk raak, dit was wel even schrikken. We hebben dus gegarandeerd vier slaapplekken, we zijn met zeven volwassenen, dus dat wordt wat. Bij het hotel lopen Ang, Alv, Arie en ik naar binnen, wij zijn collega’s van elkaar dus kunnen niet in bij elkaar in een bed slapen. Doubles hebben ze niet meer dus we krijgen er een eenpersoonsbed bij. Prima, aangezien Nicole het heel erg vond dat zij ons een kamer had aangeboden die zij daarna weer moest intrekken, hebben we voor iedere kamer $ 50,– credit gekregen om te besteden in een van de restaurants van het hotel. We missen alleen nog wel 1 slaapplek maar dat zien we dadelijk wel weer. We rijden nog even naar de Mac om toch iets in onze buikjes te proppen en gaan dan toch echt onze slaapkamer opzoeken. Bed wordt gebracht, we hebben een bank op de kamer dus ik slaap op de bank. Zo hebben we toch allemaal een slaapplek.

Bij Ro, Tiamo en mij gaat om 2 uur het licht uit. Car en Alvie gaan nog even het hotel en de omgeving verkennen. Ondertussen is het dan bij jullie 10.00 uur en zijn we ondertussen 29 uur wakker.

Liefs,

Cadaroraanaltiar.