14. St Louis

← Vorige Volgende →

11 juni 2013

Vandaag zijn we niet echt snelle starters, Car gaat op jacht naar voedsel, Dani ligt nog te slapen en ik neem even de financiën door. Rond 11 uur gaan we St. Louis onveilig maken. Om de hoek ligt de Gateway Arch, waar Dani en ik natuurlijk naar boven willen. Onderweg lopen langs The Old Court House, vanaf buiten lijkt het op een State Capitol, maar St. Louis is de hoofdstad niet dat is Jefferson City. We lopen hier toch even naar binnen want ik wil toch een foto maken van de koepel.

Hierna steken we over naar de Arch. Welke poot zullen we nemen, links of rechts? Ach, we kiezen voor rechts, wat maakt het uit, er loopt een vrouw voor ons en we lopen haar achterna. Vanuit mijn ooghoek zie ik South Entrance closed met deze informatie doe ik heel wijs niets, want deze deur is toch al open. Wij lopen haar achterna maar zijn haar al snel kwijt, er loopt een vrouw ons tegemoet en vertellen haar dat we verdwaald zijn, dat we toeristen zijn en op zoek zijn naar de ingang van de Arch. Zij zegt ons haar te volgen, aan onze rechterzijde passeren wij een zevental mannen die gezellig aan het lunchen zijn. Wij begroeten hen en we worden netjes terug begroet. De dame opent met een speciale kaart de deur en we zijn bij de ingang waar wij onze kaartjes kopen voor de tram die Dani en mij naar boven zal brengen. Nadat Car in zo’n klein tramliftje heeft gezeten,(dit is een demo zodat je weet HOE je naar boven gaat…claustofobie moet je zeker niet hebben) besluit hij niet naar boven te gaan. Vier minuten in zo’n kleine ruimte en dan 192 meter omhoog ziet hij niet zitten.

Aangezien wij gisteren bij het Lincoln Home een nationaal parken pas hebben gekocht hoeven wij maar 14 dollar voor ons tweeën te betalen in plaats van $20,–. We laten Car achter bij het winkeltje en we gaan naar boven. Het voelt aan als een oude achtbaan, je voelt je niet super veilig. Het duurt vier minuten voordat je boven bent en de tijd gaat best wel snel doordat we in gesprek raken met onze medereizigers, hij komt van Zuid-Afrika maar woont al 11 jaar in Amerika, zijn kleindochter uit Australië is op bezoek dus hij speelt voor gids.

Boven maken we wat foto’s en we zijn al snel klaar, het is wel indrukwekkend hoog. We staan te wachten op de tram wanneer er omgeroepen wordt: “Security lock down, for security reasons.” Dani vind dit niet zo leuk want dat betekent dat het nog langer duurt voordat wij het trammetje in mogen. Ik denk dat het een grapje is van onze beveiligers. Paar minuten later zijn de trammetjes er en kunnen wij veilig naar beneden. Bij het naar binnen gaan waren er foto’s van ons gemaakt, natuurlijk wilde wij deze hebben, maar ik had mijn tas met portemonnee aan Car gegeven. Dani op zoek naar Car en binnen een paar seconden staat er een vrouwelijke park ranger bij me of ik wil stoppen waar ik mee bezig ben en met haar mee wil lopen.

Wauwwwwwwwww, wat is er aan de hand. Dani komt ook net aangelopen en vraagt wat er aan de hand is. Ze ziet aan ons gezicht dat we echt geschrokken zijn en probeert ons een beetje gerust te stellen. We lopen richting uitgang en zien Car daar zitten omringd door nog eens twee rangers. Natuurlijk vragen we allebei wat er is gebeurd, hij krijgt nog niet de kans om ons te antwoorden want aan Dani wordt gelijk zijn ID gevraagd. Ik pak onze paspoorten en overhandig deze aan een van de rangers. Hierna verteld Car dat hij even naar de deur was gelopen om naar buiten te kijken wat er aan de hand was, hij besloot om maar niet naar buiten te lopen omdat hij anders bang was dat hij niet naar binnen zou mogen. Hij wilde terug lopen maar toen werd hij vriendelijk verzocht om op een stoel in een hoek te gaan zitten. Hij vroeg natuurlijk waarom, maar daar kwam geen antwoord op. De ranger vroeg aan hem: “Sprechen Sie English?” Car zegt; Yes und Deutsch auch…. why?De tas werd onderzocht en er werd aan hem gevraagd hoe groot de groep was waar hij mee was. Hij antwoordde dat hij met ons was en dat wij ergens boven waren en dat we zo wel naar beneden zouden komen.

Al met al hebben wij dus anderhalf uur onder toezicht van een ranger gestaan, totdat zij groen licht kregen om ons te laten gaan. Wat is er gebeurd? We hadden niet achter die mevrouw aan moeten lopen, want dat is duidelijk geen ingang. Rechterzijde was dus duidelijk dicht voor publiek en we hadden via de linker poot naar binnen moeten gaan. Nadat voor ons duidelijk werd dat er werkelijk niets aan de hand was, werd het wel heel gezellig met onze Rangers. We hadden er vijf. De vrouwelijke ranger wilde onze foto’s vanaf boven zien en vertelde ons dat zij ook naar haar broer was geweest in Engeland toen hij daar een jaar als exchange student was. De ranger van sprechen Sie English, vertelde Car dat de dame die ons binnen liet had verteld dat ons accent leek op Duits. Vandaar dat hij Car aansprak in het Duits. Door middel van een luchtig gesprekje kreeg onze vrouwelijke ranger van ons natuurlijk wel veel informatie. Wat doen jullie hier? Waar zijn jullie hiervoor geweest? Waar gaat de reis nog meer naar toe?

Op een gegeven moment lopen er twee mensen de deur uit en die groeten Dani en daarna ons. Deze mensen hadden van ons gisteren in Springfield bij het Lincoln huis een foto gemaakt en ze zaten bij ons in dezelfde tour door het huis. Hoe klein is de wereld. Onze vrouwelijke ranger vroeg gelijk waar we die mensen van kenden, hierna had ze echt zoiets van oké het zijn echt gewoon domme toeristen die via een achterdeur binnen zijn gekomen. Niet veel later gingen zij en haar collega’s lunchen en bleven we achter met één collega. Hij heeft wat met ons rondgelopen zodat we foto’s konden maken, ik ben nog even onze foto gaan ophalen en betalen. Ook heeft hij nog een beetje als gids gefungeerd met wetenswaardigheden over de Arch en hij vertelde ons ook dat er nog een National Park in St. Louis is, het Ulysses S. Grant National Historic Site. In het Millennium hotel was op de top-etage een restaurant, hier zouden we getrakteerd worden op schitterend vergezicht over St Louis. Zouden we ooit vrijgelaten worden dan zouden we zeker hier gaan lunchen.

De ranger heeft zich een meerdere keren verontschuldigd omdat het zo lang duurde. Hij had dit nog nooit meegemaakt, in 11 jaar dat hij in de Arch werkt heeft hij deze paniek nog nooit gevoeld. De eerste 10 minuten dat wij binnen waren en ze ons nergens konden lokaliseren waren verschrikkelijk, zei hij. Ook het signalement, het signalement klopte niet, want ze zagen niemand lopen waarvan één een groen shirt aan had en de ander een witte hoed. Hahahahaha, dat wordt moeilijk zoeken want dat hadden we niet aan en op. Uiteindelijk konden ze Car eruit pikken omdat ze de band teruggespoeld hebben. De ranger begreep niet dat met al die camera’s die ze daar hebben hangen dat het zo lang duurde voordat zij door hadden dat er mensen binnen waren gekomen zonder door de beveiligingscontrole te komen. Hij moest zoeken naar pakketjes die onbemand waren, zoeken naar de mensen met het opgegeven signalement. Hij zei dat hij echt paniek voelde. Toen we nog bij de stoel stonden zei Car dat hij zich wel een beetje schaamde, onze vriendelijke vrouwelijke ranger zei toen dat wij ons niet hoefde te schamen aangezien er waarschijnlijk toch niets aan de hand was. En zoals zij zei jullie zijn niet in de boeien geslagen en liggen niet op de grond dus er is nog niets aan de hand. De ranger die nu nog bij ons was herhaalde nu de woorden van Car: “U schaamde zich, maar eigenlijk schaam ik me meer dat dit heeft kunnen gebeuren. Dit had nooit mogen gebeuren.” Eindelijk kreeg hij toestemming om ons te laten gaan het was nu ondertussen wel bijna half twee, dit geintje heeft ons bijna twee uur gekost. Het bezoek aan de Arch had sneller geweest als we gewoon die linker ingang hadden genomen.

Zoals Dani gisteren zo wijs zei: “de slechtste beslissingen maken de beste herinneringen”. Dit wordt er zeker een om nooit meer te vergeten. Hierna hebben we wat foto’s gemaakt bij het National Park bord, deze hoort natuurlijk wel tussen onze verzameling thuis. Na een bezoek aan ons hotelkamer zijn we naar het Millennium Hotel gelopen, jammer genoeg is dit een teleurstelling geworden omdat zij lunch alleen serveren tot 14.00 uur ondertussen was het al 14.30 uur. Ja, en diner zat er ook niet in want die werden alleen geserveerd vanaf woensdag en morgen zijn we hier niet meer. Conclusie we moeten terug naar St Louis, er moet gegeten worden in het Millenium Hotel.

We lopen weer richting ons hotel en komen onderweg Caleco’s tegen een Italiaans restaurant en we hebben weer heerlijk gegeten. Onze serveerster Donna verdient zeker een plaatsje in ons blog. Amerikanen zijn heel vriendelijk, soms voor ons zo nuchtere hollanders op een overdreven manier, maar als je een klein beetje je best doen om vriendelijk te zijn is het eigenlijk best wel leuk. Niet dat ik plannen heb om vriendelijk te gaan worden hoor, maar het zou best wel leuk kunnen zijn. Maar oké, het gaat dus over Donna, ze vraagt dus heel vriendelijk hoe het vandaag met ons gaat en wij antwoorden het gebruikelijke, dat het fijn gaat. Natuurlijk zijn wij ook benieuwd hoe het met haar gaat, waarop zij het volgende antwoordt: “Ik ben heel erg gezegend want ik ben vanmorgen gezond en wel wakker geworden en toen mijn kinderen ook gezond en wel wakker werden voelde ik me nog meer gezegend.” Wauwwww, we kregen een glimlach om onze mond en waren even stil.

Hierna weer even naar onze kamer en de auto gehaald om een Apple Store te bezoeken, natuurlijk moet St Louis Apple Store ook afgevinkt worden. De ranger had ons al gezegd dat we naar de St Louis Galleria moesten gaan want daar zat een grote Apple Store. Ik zeg toch uiteindelijk bleek hij een hele goede gids te zijn. Natuurlijk hebben we Dani voor de deur weer vastgelegd op de gevoelige plaat, vandaag liepen er maar 20 blauwe polo’s rond, volgens Car zat er één op toilet, weten jullie nog dat het er 21 waren in Indy. Natuurlijk hebben we nog even wat winkeltjes bekeken maar afgezien van wat aankopen bij de Victoria Secret’s hebben we niets meer gekocht. Iets drinken bij de Starbucks en toen richting een kerkje die ik had gezien vanaf de snelweg. De naam heb ik moeten googlen want ik mocht niet naar binnen van Car. J Waarschijnlijk ook omdat het ondertussen al rond 20.00 uur was en de kerk gesloten was. Als ik me goed gedraag brengt hij mij misschien morgenochtend. Trouwens mochten jullie benieuwd zijn de naam van de kerk is Saint Francis Xavier Church, van buiten echt schitterend.

Hierna zijn we naar een supermarkt gegaan om voor Jason, de vriend van Dani die vorige maand is overleden, een ballon te kopen. Jason had vandaag 19 geworden. Dani’s vrienden in Wisconsin laten vanavond een ballon los en Dani wil dat hier ook doen. We rijden terug naar het hotel maar moeten eerst nog een stop maken bij het park die achter het Old Court House ligt. Vanaf hier heb je een schitterend uitzicht op de fontein in het park, het Old Court House en de Arch. Ik ben hier maar 18 minuten bezig voor drie foto’s, hahahaha de mannen zijn niet blij en ze hebben nog gelijk ook.

Hierna naar het hotel en het blog typen en dan kan hij nog niet online want ik moet eerst gisteren nog typen, maar dat doe ik morgen, hahahahah, kunnen jullie het nog volgen. Vandaag was wel zo spannend dat ik bang was dat ik iets zou vergeten.

Liefs,

Cadara

← Vorige Volgende →