24 juni 2013
Als eerst gaan we vandaag terug naar Wall drugstore. Wall drugstore is zeer leuk om gezien te hebben en heeft een nog leuker verhaal. Ted Hustead verhuisde in 1931 samen met zijn vrouw Dorothy en hun 4 jarige zoon Bill naar Wall, South Dakota. Ze kochten daar een drogisterij/apotheek. Iedereen verklaarde ze voor gek omdat het in de middle of nowhere was, aan wie zouden ze daar hun spullen moeten verkopen. Ted zegt dat ze het vijf jaar geven. Het zijn vijf zware jaren ondertussen hebben ze er nog een dochtertje bij en moeten flink de eindjes aan elkaar knopen. Ted wilt het op gaan geven wanneer Dorothy op een middag samen met de kinderen een siësta houdt. Na een uurtje is ze al weer terug. Ted vraagt of het te warm was om te slapen. Dorothy ontkent, ze kon niet slapen van de auto’s die langs de snelweg reden op weg naar Mount Rushmore. Ze waren volop bezig met de vier presidentshoofden uit te hakken.
Ze zei tegen Ted dat het goed is dat ze niet kon slapen want daardoor is ze op een idee gekomen. “Waar hebben de mensen nu behoefte aan, na de hitte van de prairie? Je moet de mensen geven waar ze nu behoefte aan hebben. We gaan borden langs de kant van de weg plaatsen dat ze bij ons gratis ijswater kunnen komen halen.” Zo gezegd zo gedaan en tot de dag van vandaag wordt er nog steeds gratis ijswater aangeboden bij Wall Drugstore. Benieuwd naar het hele verhaal van Wall Drugstore.
We wandelen, we kopen, we eten en vooral maken we veel foto’s bij Wall Drugstore. Na een uur wordt het toch wel tijd om weer verder te gaan want we hebben veel op het programma staan. Als eerst rijden we snel naar Rapid City. We stoppen bij de Mac voor onze portie cafeïne, sinds kort zijn we erachter dat de mocca caramel best wel goed te drinken is. Onze koffie bij deze Mac zullen we door een dame van rond de vijftig zonder bh niet snel vergeten.
We gaan hierna al snel op zoek naar de Highway 79. Deze weg brengt ons naar Custer State Park. We rijden langs een dorpje die Hermosa heet waar drie presidentshoofden staan. Natuurlijk willen wij hier het fijne van weten. We stoppen en vragen het aan de eigenaar van een rommelwinkel/pandjeshuis waar ze ook nog eens geweren en pistolen verkopen. Trouwens hij verkocht er net een voor $300,–. Hij vertelde dat hij een park met allemaal presidentshoofden wilde maken maar dat hij gestopt is nadat hij erachter kwam dat er al een bestond in Lead bij Deadwood.
Het landschap is mooi groen en heuvelachtig en we komen regelmatig onderweg leuke huizen tegen. We komen binnen via het oosten van het park en we slaan al snel linksaf zodat we met de Wildlife Loop Road kunnen beginnen. Deze weg is 29 km lang en we worden gelijk al getrakteerd op onze eerste wildlife. Een paar buffels, nou een paar, wauwww volgens mij zijn het honderden op het weiland en sommige zijn zo brutaal dat ze gewoon op de weg staan.
Een paar kilometer verderop zien we een aantal auto’s geparkeerd staan en mensen die in de verte kijken. Dat moet wildlife betekenen. Ook wij parkeren onze luie vierwieler, jongens neem nooit een Kia Sorento, hij is te lui dat hij overschakelt naar een hogere versnelling zodra hij een berg op moet. Wat hebben wij een spijt van deze auto. Maar oké, ik was dus bij die luie vierwieler die ook wij op stal zetten. Het lijken wel paarden in de verte, de verrekijker wordt er bij gepakt en wat blijkt,… het zijn burros. Ze zijn echt heel ver, maar we staan nog geen minuut te kijken of ze beginnen onze kant op te lopen. Blijkbaar zoekt soort toch soort. 😉
In eerste instantie houden we gepast afstand van deze beesten, want ze leven in het wild, dus we vertrouwen ze niet. Blijkt achteraf dat ze zo tam en lief zijn als maar zijn kan. We hebben hier toch wel een hele tijd genoten van die lieve ezels. We rijden weer verder en niet veel later zien we alweer auto’s langs de kant staan. Ook wij turen dan gelijk het gras af, en ja hoor, daar zijn onze bambi’s. Die doen het toch altijd wel heel goed. Bij deze dieren krijg ik altijd zo’n warm gevoel. Het zal wel door Bambi komen.
Om ons volgende wildlife hebben wij zo gelachen. Het wildlife was een mens op een schitterend dier. Deze man reed achteraan en zijn zadel hing naar links. Natuurlijk hebben wij de auto geparkeerd om dit schouwspel te aanschouwen. Hij hing ook steeds meer naar links en toch dwong hij zijn paard om de rivier over te steken. Neeeeeeee, hij is niet gevallen, maar voor het geval bleef ik constant op mijn fotocamera klikken zodat ik het voor jullie wel op beeld zou hebben als het zou gebeuren.
We rijden weer verder en net voor het einde van de Wildlife Loop Road heb je de Coolidge Looukout. Voor een weids uitzicht over de omgeving moet je echt naar deze uitkijktoren toe. Deze toren ligt bovenop een 1.835 meter hoge heuvel, aan een smalle gravelweg (2,7 km lang). Nadat we ¾ van de weg hebben afgelegd, besluit ik om bang te worden en het allemaal maar eng te vinden. Keren is geen optie, daar is de weg te smal voor. De weg is hoog, het is smal, er is geen asfalt, er zijn voor mijn gevoel honderden haarspeldbochten, er is geen vangrail en als toppunt kijk ik zo de afgrond in. We genieten even van het uitzicht, het is mooi en je kunt ver zien, alleen we hebben de pech dat het zo bewolkt is. Hierdoor is alles natuurlijk een stuk grijzer en komt de natuur niet tot zijn recht op de foto’s. De afdaling is minder eng dan ik dacht maar dit komt voornamelijk doordat we nu langs de bergkant rijden en ik me een stuk veiliger voel. Toch ben ik heel blij wanneer we gewoon weer op de weg staan.
We hebben trek en rijden naar Custer toe, want via een medeblogger van het forum heb ik gelezen dat ze bij Dark Horse Steak and Brew Suicide Chocolate Cake hebben. Car als grote chocolade liefhebber moet dit natuurlijk wel proeven. De mannen weten niet wat ik in petto heb. We zijn het dorp nog niet in of schreeuwen allebei al Pizzahut, sinds dat ik zo ziek ben geworden vorig jaar van een pizza hoef ik dat even niet meer te eten. Ik snauw ze dus allebei af dat we daar niet gaan eten. Ze durven hierna niets meer voor te stellen en wachten gewoon af waar ik ze naar toe breng. We rijden te ver door waardoor we bij het Flintstone’s park terechtkomen.
Ziet er heel gezellig uit, in ieder geval kleurrijk. Custer is trouwens ook wel een leuk dorp, ingericht op toerisme natuurlijk maar doet wel westerns aan. Nadat we Dark Horse gevonden hebben vragen we eerst of ze de Suicide Chocolate Cake hebben, die hebben ze niet meer. Ze hebben wel de chocolate chocolate cake. Dat moet het bijna wel zijn. We eten heerlijk en we hebben 1 stuk chocolade cake besteld. Jongens, jongens wat was dit heerlijk. Car en ik hebben dat stuk niet opgekregen en voor het eerst vragen wij een doosje om dit mee te nemen. Want dit is veel te lekker om hier achter te laten.
Hierna rijden we door naar Crazy Horse Memorial. Dit is het grootste beeldhouwwerk ter wereld. In 1939 wilde Sioux opperhoofd Henry Standing Bear de blanken duidelijk maken dat de Indianen ook helden hadden om te vereren. Hij gaf de beeldhouwer Koczak Ziolkowski opdracht een reusachtig beeldhouwwerk te creëren als tegenhanger van Mount Rushmore. Op 3 juni 1948 zijn ze begonnen met het uithakken van de berg. Sinds die tijd heeft Korczak, en later zijn kinderen, gewerkt aan het beeld dat een voorstelling moet worden van Sioux opperhoofd Crazy Horse zittend op een paard, met gestrekte arm wijzend naar de Black Hills, het oorspronkelijke gebied van de Indianen. Het werk is nog lang niet af, alleen het hoofd is goed zichtbaar. Als het helemaal klaar is moet het 10 keer hoger zijn dan Mount Rushmore.
Yellow Schoolbus. Dit kan ook van onze bucket list.
We maken een ritje met een bus naar de voet van het beeld. Gordy onze buschauffeur is een geweldige verteller en het is heel fijn om zijn verhaal aan te horen. Hij verteld hoe Koczak aan een touw hing om het paardenhoofd op de berg te schilderen met witte verf. Mrs Z. gaf instructies door de walkie talkie vanaf beneden en Koczak verfde de lijnen die het hoofd moesten voorstellen zodat de mensen het beeld zouden zien die hij voor ogen had. Ze hadden donaties nodig omdat hun eigen middelen al in de kruin zaten.
Het is geweldig om hier te staan, het is zo imposant, het project wordt nog mooier omdat het nu natuurlijk ook een stukje van ons is. Dit project wordt helemaal gerealiseerd door één familie en door ons, de bezoekers. Geen overheidssteun, die weigeren ze categorisch. De missie van het Memorial is om de cultuur, traditie en het levend erfgoed van de Noord Amerikaanse Indianen in stand te houden. Trouwens zoals Gordy tegen ons zei: “Het is toch te gek voor woorden dat wij, blanken, vier van die grote blanke iconen hakken in het territorium van de Sioux Indianen. Er moest een tegenhanger komen.”
“They made us many promises, more than I can remember.
They never kept but one;
They promised to take our land, and they took it!”
Red Cloud, Lakota
1891
Het Crazy Horse memorial doet met het geld dat zij van ons ontvangen niet alleen graven en hakken. Ze investeren in de Indianen jeugd. Ze bouwen scholen, onderwijzen en zorgen ervoor dat deze kinderen een toekomst kunnen opbouwen zoals ze dat zelf zouden willen. Gordy is hier het trotst op, Crazy Horse is zichtbaar maar dit; “Can we make a difference? Yes, we can. Do we make a difference? Yes, we do.” Vol emotie en passie komen deze woorden uit zijn mond.
Gordy onze gids.
Hierna rijden we terug naar Custer State Park. We nemen de Needles Highway, dit is een prachtige, 23 km lange route. Het is een erg smalle weg door een prachtig bosgebied met veel ruige granieten rotsen. Een van de meest opvallende rotsformaties is Needles Eye, die zo is genoemd vanwege de opvallende smalle opening die door de kracht van de wind, de vorst en de dooi is gevormd. We passeren diversen smalle tunnels, de smalste tunnel aan de Needles Highway is slechts 2.54 meter breed. Omdat het verkeer vanuit beide richtingen van de tunnel gebruik mag maken, moet je voordat je de tunnel inrijdt goed kijken of er geen tegenliggers aankomen en even toeteren. Direct voorbij deze extreem smalle tunnel kom je bij het pitoreske, door kleine rotsen omgeven Sylvan Lake.
Als toetje na de maaltijd doen we de Iron Mountain . Na 9 hele smalle en bochtige kilometers door een bosrijk gebied te rijden, bereik je de noordoostelijke parkgrens. Het mooiste deel van de weg ligt buiten het park, je rijdt hier door drie hele smalle granieten tunnels waar maar net 1 auto doorheen kan. De smalste tunnel is net 4 meter breed. Als je door de tunnels heenkijkt, zie je in de verte de sculptuur van Mount Rushmore liggen. Echt een prachtig gezicht, ik heb het jammer genoeg niet echt op de gevoelige plaat gekregen zoals wij het gezien hebben. Behalve de tunnels kom je hier ook nog een aantal unieke bruggen tegen, de zogenaamde pigtail bridges. Dat zijn geheel uit hout gemaakte bruggen die in een bocht over de weg heen draaien, zodat over korte afstand een stuk hoogteverschil wordt overwonnen.
We rijden naar Keystone, want ondertussen is het al half negen geweest en we moeten nog inchecken en ik moet een was draaien want we raken door ons kleding heen. De planning is dat we na het inchecken nog even naar Mount Rushmore gaan omdat we de berg graag verlicht willen zien. We checken snel in en de dame aan de balie verteld ons dat we gelijk richting berg moeten gaan omdat we dan nog de ceremonie zien van het verlichten van de berg.
Dus snel de auto weer in, geen was want er zijn geen wasmachines, en snel naar Mount Rushmore. Mount Rushmore is een National Memorial, we kunnen hier geen gebruik maken van onze parken pas. Je betaalt alleen voor het parkeren en dat is $11,–, nu kunnen we tot 31 december zo vaak komen als dat we willen.
De ceremonie is mooi, het volkslied wordt gezongen en heel langzaam gaan de lichten aan en worden de 4 hoofden zichtbaar. Voor degene onder jullie die niet weten welke presidenten van de Verenigde Staten dit zijn, hier komen ze (vlnr): George Washington, Thomas Jefferson, Theodore Roosevelt en natuurlijk mag niet ontbreken, Abraham Lincoln.
Aan de boulevard staan zestien pilaren, iedere zijde van een pilaar heeft de vlag van een staat die bij de Verenigde Staten horen. Onder de vlag staat In de pilaar gegraveerd de hoeveelste staat ze waren, en in welk jaar ze toegetreden zijn. De laatste staat was Hawaii, die was makkelijk te vinden, de eerste staat hebben we niet gevonden, dat wordt onze taak voor morgen.
Weer iets van onze bucket list. We gaan blij en tevreden naar onze hotelkamer. Morgenochtend gaan we Mount Rushmore bij daglicht onveilig maken.
Liefs,
Cadara
Cadarora 