05 juli 2011 Page

← Vorige Volgende →

Dag 5

Zonsopkomst               05.12 uur

Zonsondergang             19.49 uur

Vandaag zijn we rustig aan begonnen. Even een “relax” dag tussendoor. Vandaag heb ik uitgeslapen, ik werd pas om 04.30 uur wakker. Ik ben met de was begonnen en heb het stukje van gisteren geschreven. Ondertussen was Car ook wakker geworden en zijn toen samen om 06.00 uur gaan ontbijten. Lekker rustig geen stress, om 07.00 uur hebben we de rest wakker gemaakt. Iedereen heeft er ook lekker gebruik van gemaakt dat het vandaag een relax dagje is, want om 08.45 schrokken we van de tijd, ontbijten kan tot 09.00 uur. We rennen naar de ontbijtzaal. Gelukkig viel het allemaal wel mee, het was nog zo druk dat er niet eens een tafeltje vrij was.

Na het ontbijt zijn we naar de Antelope Canyon gegaan. Antelope Canyon is een slot canyon. Het woord ‘slot’  betekent ‘smalle gleuf’. Een slot canyon is een kloof met hoge verticale wanden, die erg dicht bij elkaar staan. We zijn terechtgekomen bij de Upper Antelope Canyon, dit is gelegen in het gebied van de Navajo Indianen. Nadat wij de tickets voor de tour hadden gekocht, zijn wij naast een stel indianen gaan zitten die aan een tafel aan het kaarten waren. Nadat zij twee potjes gespeeld hadden, begrepen wij uit dit spelletje dat het een soort rummy  (para los españoles chinchón) was. Natuurlijk wilde mijn leergierige dochter weten hoe dit spelletje gespeeld werd. Zij werd vriendelijk uitgenodigd om een potje mee te spelen. Uiteraard won zij dit potje, beginnersgeluk, dacht het niet, zij is zo goed dat zij onze vakantie bij elkaar gaat spelen in Las Vegas.

Tijd om naar de pick-up te gaan, het is bewolkt en het regent, gelukkig heeft de laadbak van onze pick-up een soort tent die ons een beetje beschermd tegen de regen. Onze gids, Sherwood, waarschuwde ons voor de “bumpy ride”. Nou mensen, we hebben in een deuk gelegen, het was echt hobbelig en jullie moeten niet denken dat Sherwood rustig 5 km per uur ging rijden om ons te ontzien, nee hoor, hij reed volgens ons ongeveer 50 km per uur. De rit alleen al was een belevenis, vooral als je niet met je voetjes bij de grond kan komen om jezelf op je plaats te houden. Zoals ik al zei een hele belevenis.

Doordat het bewolkt en regenachtig was, was het niet heel erg druk in de canyon, wat een voordeel was. Het nadeel was dat wij op de heenweg door de canyon alleen maar klodders modder op ons kregen. Fotograferen was bijna niet te doen. Op de terugweg daarentegen was het droog en konden we toch nog wat leuke foto’s schieten.

Om 12.15 uur moesten wij weer bij de Pick-up zijn, en eerlijk is eerlijk, we waren bijna op tijd. Gelukkig hadden wij onze gids bij ons, zodat hij ons niet in de canyon kon achterlaten.

Nadat wij weer netjes bij onze auto waren afgeleverd zijn wij naar de Horshoebend gereden. Om de Horshoebend te zien moesten wij een stukje wandelen over rotsen en door het rulle zand. Er naartoe is niet zo zwaar, de terugweg is iets zwaarder omdat je best wel een kleine klim hebt. De Horshoebend is een bocht van 270 graden waardoor de Colorado River stroomt. Het is een schitterend gezicht. Voor Car en Ro was het zwaar, tot nu toe hadden ze het nog niet zo zwaar gehad als hier. Sommige mensen kennen geen angst, zij naderen de rand zo dichtbij dat bij Car en Ro spontaan het angstzweet uitbreekt. Zij hadden het dan al snel bekeken en wilden zo snel mogelijk terug naar de auto.

We hebben wat gegeten en zijn toen naar de Glen Canyon Dam gegaan. Dit is een dam in de Colorado Rivier. Achter deze dam ligt Lake Powell. Het is heel hoog, maar het heeft bij ons niet echt veel indruk gemaakt, aangezien wij in het dorp in Spanje onze eigen Dam hebben. Die vinden wij net zo mooi en net zo indrukwekkend. Een klein beetje chauvinisme is hier wel op zijn plaats. We rijden nog even het Glen Canyon Dam National Park in en rijden  tot aan de Wahweap Marina. Het meer ligt er mooi bij en het uitzicht is schitterend.

Volgens een lid van het Alles Amerikaforum, kunnen we met de auto het strand op we moesten dan de volgende aanwijzingen volgen:

“Als je Page uitrijd via de Glen Canyon Dam richting Bryce zie je op een gegeven moment aan de rechterkant van de weg een strand liggen aan Lake Powell. Je kan hier met je auto het strand op rijden. Dit strand ligt 15 km van Page af. Vlak nadat je van Arizona Utah in rijdt sla je rechtsaf de Lone Rock Road in. Dan rijd je zo het strand op.”

Door deze zeer goede aanwijzingen rijden wij zo het strand op. Ro en ik hebben even pootje gebaad en al snel volgde ook Ang. Ondertussen had ik al ondervonden dat je op bepaalde witte, dunne stokjes niet moest gaan staan, omdat zij venijnige stekels hadden. Ang kwam zeer enthousiast aangelopen naar het water en plofte met zijn voet vol op een bosje van deze venijnige stekels. Ik was net te laat met mijn waarschuwing dit niet te doen. Plezier in het water was dus snel voorbij. Ang moest zijn voeten inspecteren en één voor één zijn stekeltjes verwijderen.

Na deze “waterpret” besloten wij om maar naar het zwembad te gaan, een stuk minder pijnlijk dachten wij. Naar het hotel, handdoeken gehaald en op naar onze waterpret. Nou, die werd dus snel bedorven want het water is ijs en ijskoud. Dag waterpret, niet te geloven, maar in dit water valt niet te zwemmen. Hoe het kan is ons een raadsel aangezien het heel de dag warm is geweest. Wij hebben toen toch nog maar even langs het zwembad gehangen. Het is tenslotte onze relax dag.  Nog even genoten van een redelijk mooie zonsondergang.

Hierna zijn wij boodschappen gaan doen bij de Wal – Mart, hebben wat maaltijdsalades gekocht en hebben in het hotel gegeten. Voor mij was het toen tijd om de luikjes dicht te doen.

Liefs

Cadaroraan

← Vorige Volgende →