23. Houston – Denver (1810 km) Colorado

← Vorige Volgende →

20 juni 2013

Vandaag begint de dag wel heel erg vroeg. De wekker gaat om kwart voor drie en om half vier verlaten we het hotel. We zoeken National Car Rental op waar we verdrietig afscheid nemen van onze trouwe vierwieler. De GMC Terrain is ons heel goed bevallen. We hebben er bijna 6.000 km mee gereden. De sleutels laten we achter in de auto en lopen naar de shuttle.

De shuttle brengt ons naar airport waar wij onze boardingpassen uitprinten en onze koffers aanbieden. Één koffer is 3 pond te zwaar en de ander is 4 pond te zwaar. We vragen of de koelbox mee mag als handbagage. De dame knikt bevestigend dus het schijnt te mogen, we halen het overgewicht uit de koffer en stoppen het in de koelbox. We bieden onze koffers weer aan en ze zijn precies op gewicht.

We lopen richting onze gate, natuurlijk stoppen we nog even bij een Starbucks, in ieder geval even een broodje kopen, want wij hebben nog niet ontbeten. We blijven wel doorlopen totdat we bij onze gate zijn want je weet maar nooit. We komen aan bij onze gate en er zit niemand, dat meen je niet. We moesten bij gate E17 zijn en nu was onze gate veranderd naar C41. Dit was helemaal aan de andere kant van de terminal. Sluit even je ogen en stel je voor, wij met drie trolleys, een handtas van 18,5 kg, een rugzak van 15 kg, truien, jassen, kussens, plaids, broodjes en koffiebekers in onze handen, rennend door de terminal op zoek naar gate C41.

Dani en ik lopen voor wanneer we Car ineens horen roepen dat hij een lift heeft. We stappen alle drie op zo’n vliegveld karretje en worden na ongeveer 10 minuten afgeleverd bij onze gate. Car heeft ons een fikse wandeling bespaard. Dit kunnen we gelijk ook afvinken van onze bucket list, op het vliegveld gereden worden door zo’n karretje. Het boarden gaat vlot en we kunnen gemakkelijk al onze bagage kwijt. Iets na zessen gaan we de lucht in en het bordje van de riemen is nog niet uit in of ik slaap al en niet veel later volgen de heren. Na 2 uurtjes worden we wakker en al snel wordt de daling ingezet. Als laatst verlaten wij het vliegtuig en gaan op zoek naar onze koffers. We zijn gewoon al een uur geland wanneer we eindelijk bij de bagageband aankomen, het voordeel hiervan is dan ook dat je koffers er al liggen.

Terwijl we naar de shuttle lopen die ons naar Alamo gaat brengen, zijn wij zeer blij met het wat koelere weer. Bij Alamo gaat alles vlot en natuurlijk wordt er weer een upgrade aangeboden en nu trappen we er wel in, voor $ 150,– extra hebben we een SUV in plaats van een Midsize SUV. We hebben de keuze uit verschillende auto’s maar het wordt uiteindelijk een Kia Sorento. We slepen heel wat bagage met ons mee dus we kiezen voor een ruime kofferbak.

Al snel zijn we in LoDo Denver, we rijden een rondje en bij een zijstraat van 16th Street Mall besluiten we de auto te parkeren en een siësta te slapen. We kunnen onze ogen niet openhouden. We slapen drie kwartier en kunnen hierna er weer volop tegenaan. We slenteren wat over de 16th St bekijken wat winkeltjes, drinken een kopje koffie op een terrasje en gaan hierna richting State Capitol. Op de 14th St. rijden we langs het Colorado Convention Center waar we het Icoon van Denver zien. De 12 meter hoge blauwe beer die door het raam naar binnen gluurt.

Even later komen we aan bij City Hall (stadhuis) waar we even een ongeplande stop maken omdat schuin tegenover het stadhuis een “Before I die…..” bord staat. Dit is een bord waarop wensen worden opgeschreven van dingen die ze gedaan willen hebben voordat ze dood gaan.

We rijden richting een kerktoren waar ik even wil stoppen om een kaarsje aan te steken voor mijn ouders. Speciaal eentje voor mijn moeder want het had vandaag haar verjaardag geweest. Car stopt de auto voor de deur en samen met Dani stap ik  uit. We hebben twee dollar bij ons voor de kaarsjes die ik wil branden voor mijn ouders en de camera, want natuurlijk wil ik van het interieur wat foto’s maken. De hoofdingang is gesloten maar we kunnen de kerk betreden door middel van een zijdeur. We worden blij verrast als wij tijdens de mis binnen komen. Wij verlaten zo snel als dat we kunnen de kerk en besluiten later terug te komen. Nu eerst de auto parkeren en dan de State Capitol bezoeken. Tegenover het State Capitol is een parkeerterrein waar je kunt parkeren voor $ 6,– voor heel de dag. We rijden het terrein op en een vriendelijke dame stopt en geeft ons haar kaartje. We gaan op zoek naar plekje 76 en zetten onze auto hier gratis neer. Wat zijn die Amerikanen toch vriendelijke mensen.

De State Capitol is niet mooi want ze is ingepakt. Ze zijn haar aan het schoonmaken zowel van binnen als van buiten. We maken wat foto’s lopen er doorheen en niet veel later zijn we alweer buiten. Car gaat ergens relaxen in de schaduw en Daan en ik lopen wat om het gebouw heen. Natuurlijk vinden wij weer een kopie van de Liberty Bell. We lopen door een mini parkje dat Lincoln Park heet. Vanuit dit park heb je een mooi uitzicht op het stadhuis en aan de andere kant het State Capitol. We wandelen weer terug naar de State Capitol en uiteraard maken ook wij een foto bij de trede waarin gegraveerd staat “One Mile above sea level”. Denver ligt op 1609 meter hoogte vandaar dat men het ook wel The Mile High City wordt genoemd.

Het is nu alweer twee uur later, we vermoeden dat de mis nu wel afgelopen zal zijn en we wandelen rustig aan naar de kerk. Het is hier wel iets koeler dan in Houston maar nu het rond twee uur is brand de zon goed op onze hoofden. De kerk blijkt een Kathedraal te zijn en haar naam is Cathedral Basilica of the Immaculate Conception. Van binnen is ze heel mooi, ze heeft schitterende glas in lood ramen die mooi afsteken tegen de witte muren. Ik steek de kaarsjes aan en na even op een bankje gezeten te hebben gaat onze verkenning van Denver weer verder.

We pakken de auto en rijden naar het Molly Brown Museum. We hadden de auto ook kunnen laten staan want vanaf de Kathedraal is het maar 600 meter lopen. We parkeren voor de deur. De grote villas geven de wijk een fraai aangezicht. De elite van Denver liet ze in de negentiende eeuw bouwen. Tot deze gegoede klasse hoorde ook ‘the unsinkable Molly Brown’, de beroemdste overlevende van de Titanic. Haar huis is tegenwoordig een museum. Het geeft een goede indruk van het rijke leven in het Amerika van de negentiende eeuw. We lopen naar het winkeltje die achter het huis in de voormalige stal is gevestigd. We kijken naar een filmpje die over het leven in Denver gaat van begin de 20^ste eeuw. Aangezien het maar heel weinig over de Titanic ging besluiten we na een kwartiertje om hier weg te gaan.

We rijden even langs de Cherry Creek Mall. Dit is een zeer luxe winkelcentrum met alle dure merken. BMW’s, Mercedessen en andere luxe auto’s mogen hier gratis valet parkeren. Wij klootjes volk moeten zelf een parkeerplek vinden in de parkeergarage. Natuurlijk gaan we hier op zoek naar een Apple Store, die wordt al snel gevonden en zo kan ook Denver weer afgevinkt worden.

Onze volgende stop is The Red Rocks Amphitheatre. Ongeveer 24 kilometer buiten Denver ligt het Red Rocks Park & Amphitheatre. De weg er naar toe is al mooi maar als we dan ook nog door een boog moeten rijden om bij het Amfitheater te komen moeten we toch echt stoppen om een foto te maken. We zetten gelijk de auto met kenteken erop zodat jullie weer weten in welke auto we rijden en met welk kenteken voor het geval we verdwaald zijn.

Het natuurlijke amfitheater bestaat uit twee enorme rotsblokken. Ze vormen geluidsmuren die een fenomenale akoestiek voortbrengen. In het theater traden talloze wereldberoemde artiesten op, zoals The Beatles., Norah Jones en Sting. De oude amfitheater van Taormina, op Sicilië, was de inspiratie voor het Red Rocks Amfitheater. Jammer genoeg zijn we net een dag te vroeg in Denver. Morgenavond hebben ze een concert ter nagedachtenis aan Michael Jackson, hoe gaaf had dat geweest zijn. We wandelen wat rond bezoeken het visitor centre, bekijken een film en lopen langs de fotogalerij van alle artiesten die hier opgetreden hebben.

We beginnen weer aardig moe te worden. We rijden naar het hotel die in Broomfield ligt net ten noorden van Denver. Hier slapen we weer een korte siësta. Na de siësta  genieten we beneden van een Happy Hour. We eten en drinken wat en gaan daarna op zoek naar een Italiaans restaurant. Dani heeft al drie dagen trek in een calzone maar het schijnt maar niet te mogen van de goden. Het hotel heeft ons aangeraden om terug te rijden naar Denver en bij Trattoria Stella te gaan eten. Aangekomen bij Stella moeten we ongeveer 20 minuten wachten op een tafeltje. Zodra we het menu zien is Dani teleurgesteld want er staan geen pizza’s op en al helemaal geen calzone. De serveersters raden ons aan om bij Hops & Pie te gaan eten want daar serveren ze de lekkerste pizza’s. Het duurt even voordat we het vinden en dan worden we niet zo blij met het feit dat we ongeveer drie kwartier moeten wachten voordat we een tafeltje hebben. We laten ons op de lijst zetten en gaan naar de auto, want een stukje verderop hadden we eerder een Italiaans restaurant gezien. We gaan even neuzen wat ze daar op de kaart hebben staan.

Ze hebben een calzone voor Dani en voor mij een tagliatelle. Car eet met ons een hapje mee, hij heeft net in het hotel heerlijke kip gegeten waardoor hij nu niet zo veel trek meer heeft. Het eten was ook hier heerlijk.

Ondertussen is het bijna 22.00 uur en wordt het echt tijd om langzaamaan terug te keren naar het hotel.  Hopelijk halen we een paar uurtjes slaap in van de afgelopen nacht.

Liefs,

Cadara

← Vorige Volgende →