Dag 3 197 km
Zonsopkomst 05.18 uur
Zonsondergang 19.49 uur
Gisteravond hebben de mannen niet meer gezwommen, zij zijn nog wel even gaan eten. Het restaurant naast ons hotel moet echt geweldig eten serveren aangezien zij ruim twintig mensen voor hun hadden die op een tafeltje moesten wachten. We zullen het niet te weten komen aangezien onze mannen meer slaap hadden dan trek, dus op zoek naar een ander eettentje. Het andere eettentje werd het welbekende met vier Michelin sterren bekroonde Burger King. Hierna lagen ook zij om 22.00 uur op bed.
Vanmorgen waren we allemaal om 07.00 uur op en we hebben er ruim twee uur over gedaan om te douchen, ontbijten, koffers inpakken en uit te checken. Rond negenen zijn we vertrokken richting Slide Rock State Park. Nu denken jullie vast allemaal twee uur voor die paar dingen. Dat viel eigenlijk best wel mee maar we moesten op Dani wachten, hij had de taak namelijk om onze afsluitbare diepvrieszakken te vullen met ijsklontjes voor de koelbox. Wij waren hem eigenlijk al een tijdje kwijt dat Ang maar eens is gaan kijken waar hij bleef, bleek dat de ijsmachine één ijsklontje per keer gaf. Ja, zo kunnen we blijven wachten tot Sint Juttemis. Uiteindelijk had hij twee volle zakken. Twee zakken is alleen niet genoeg om alles goed koel te houden, wij besloten daarom om langs de supermarkt naast ons hotel te gaan hier hebben wij ijsklontjes gekocht. De zak ijsklontjes was zo groot dat ik onze diepvrieszakken met klontjes waar Dani zo lang over had gedaan heb moeten weggooien. Je had het gezichtje moeten zien.
Daar gaan we dan, naar Slide Rock State Park. We waren er ruim voor tienen maar we mochten er al niet meer in want de parkeerplaats was vol. Achteraf was het natuurlijk ook wel logisch dat het al zo vroeg vol was, het is maandag 4th of July, Onafhankelijkheidsdag, al die Amerikanen hebben een lang weekend en toevallig zijn al die 308 miljoen Amerikanen naar Slide Rock State Park gekomen. Ach, uiteindelijk hebben we hier wat rondgereden, genoten van de omgeving, even pootje gebaad en toen zijn we maar weer verder gereden naar Flagstaff. Wij komen zeker terug naar Sedona en blijven hier dan een paar dagen.
Onderweg naar Flagstaff kwamen we nog een uitzichtpunt tegen, waar we even de benen gestrekt hebben en genoten van de natuur om ons heen. Het is een schitterende omgeving waar we doorheen rijden.
Flagstaff heeft een oude stadskern, hier heb je echt het gevoel weer even terug te gaan in de tijd, we hebben gegeten bij Hotel Weatherford. Het eten was goed maar niet zo goed dat wij het gevoel hebben dat we hier nog een keer zouden willen terugkomen.
Hierna rijden we een stukje richting het westen, om zo bij Williams uit te komen. Rond exit 165 verlaten wij de Interstate en rijden zo William binnen via een stukje Route 66. Route 66 was de route die tot 1985 Chicago met Los Angeles verbond. 
Wij hebben hier het gevoel alsof we de tekenfilm Cars binnenstappen. Deze garage is zo herkenbaar uit de film. Tussen de deur staat een auto uit 1927, de werknemer van de garage vertelt ons dat deze auto nog rijdt ook. Hij vertelt ons ook dat de makers van de film Cars hier twee weken hebben rondgekeken en foto’s hebben gemaakt voor de film. Na heel wat foto’s geschoten te hebben lopen we door en komen een bezinepomp tegen, ook deze doet ons heel sterk denken aan Cars. De eigenaar is wat voorzichtiger met zijn uitspraken of deze pomp het voorbeeld is voor de film, want er schijnen nog meer pompen hetzelfde te claimen.
Wij zijn uiteindelijk tot de conclusie gekomen dat we hier niet zouden willen wonen, veel te rustig, maar we vinden het wel heel erg leuk dat we dit wel gezien, gevoeld en meegemaakt hebben. We vinden het wel een geweldige straat, want eigenlijk veel meer dan een straat van de Route 66 is het niet. Natuurlijk speelt ook mee dat wij de film Cars heel erg leuk hebben gevonden, dus het gaf ons een gevoel van herkenning.
We moeten toch weer verder, nog ongeveer 80 km en dan zijn we in Tusayan, hier stoppen we even bij Airport om onze helicoptervlucht van morgenochtend te bevestigen, deze hebben wij maanden geleden bij Grand Canyon Helicopters geboekt, zij horen bij de Papillon groep. Ik heb voor hen gekozen omdat zij mooie, stillere helicopters hebben met veel glas waardoor wij hopelijk een geweldig indruk zullen krijgen van de Grand Canyon.
We rijden verder naar de Grand Canyon waar we vrij snel het Yavapai Point tegenkomen, natuurlijk moeten we even stoppen. Mensen, dit is met geen woorden te beschrijven, dit gevoel is niet op foto vast te leggen, het is zoooooooooo groot, zoooooooooooooo diep. Het was heel de middag al bewolkt, zo ook hier in de Grand Canyon, heel erg jammer want we hebben uiteindelijk niet die mooie zonsondergang gekregen waar we zo op hoopten.
Hierna zijn we weer op zoek gegaan naar een parkeerplek en hebben de shuttle richting Hermits Rest gepakt. Hermits Rest ligt in het westen van de South Rim en op deze weg mogen we niet zelf rijden. Wij gaan met de shuttle en stappen uit bij Maricopa Point, Ang vindt dit een mooie naam dus we beslissen om hier uit te stappen. Niets mis met het uitzicht, die diepte is weer niet te beschrijven. Het is natuurlijk wel jammer dat het al begint te schemeren.
Zelfs onze hoogtevrezers (nieuw Nederlands woord) in het gezelschap doen het goed, zij lopen in een rechte lijn, kijken naar het pad dat heel mooi geasfalteerd is en komen zo toch bij de uitzichtpunten aan. Supertrots ben ik op hen.
Ro en Car laten nog even wat geluiden horen, het is zo stom, maar wat kun je eigenlijk genieten van een mooie echo. Het geluid wordt zo ver gedragen en het weerkaatst uit alle hoeken.
We gaan terug naar de bushalte en pakken de volgende bus die ons achterlaat bij Powell point. Ook hier heb je weer een schitterend uitzicht. Het wordt nu toch wel vrij donker en beslissen om terug te gaan en op zoek te gaan naar ons hotel. Terwijl we op de shuttle wachten wordt het toch wel frisser zouden we nu dan al gewend zijn aan de temperaturen van Phoenix?J
Quote van de dag komt van onze laatste buschauffeur. De bus is aardig vol en wij staan zeker met twintig man te wachten om ook in deze bus te stappen. Roept hij door zijn microfoon: “Jongens, een beetje doorlopen, tegen elkaar aan staan en maak een nieuwe vriend”.
Om negen uur zijn we ingecheckt en rijden we naar onze kamer, we slapen in het Maswik Lodge, de kamer is ruim, eenvoudig van alle gemakken voorzien. Ik ga naar bed en de rest gaat nog een hapje eten bij het hoofdgebouw.
Al met al een volle dag met veel indrukken, morgen staat voor ons alle een adrenalinestoot te wachten. Onze eerste helicoptervlucht en dan ook nog eens boven de Grand Canyon.
Liefs,
Cadaroraan
Cadarora 
Oh ja, Cars 2 is trouwens ook heel erg leuk. Ben afgelopen vrijdag met Anxie geweest en die heeft de hele tijd op het puntje van haar stoel gezeten en zelfs meegereden!
Wat een leuke dag! En dan te bedenken dat die Canyons allemaal vol met water hebben gestaan ooit. De natuur kan dingen maken en breken die wij als mensen niet voor mogelijk houden. Amerikanen hebben ook wel een beetje humor, die uitspraak van de buschauffeur is inderdaad legendarisch. Net als die van de wafelmevrouw trouwens. Kan niet wachten tot morgen…wat bij mij een click verder ligt.
hahahaha, ja dat heb je he, als je 20 dagen wilt lezen. Volgens mij schrijf ik zoals ik praat, dus dat zijn lappen stof. hahahaha
Ik heb medelijden met je.