23 juni 2013
Onze eerste stop vandaag is bij Carhenge. Carhenge is de moderne versie van de hunebedden maar dan in Nebraska. In plaats van stenen hebben ze hier auto’s op elkaar gestapeld. Sommige auto’s zijn ingegraven en ze hebben hier zelfs een tijdscapsule in een auto begraven. We lopen hier ongeveer een kwartiertje rond en dan hebben we alles wel gezien.
De weg is verschrikkelijk saai en ik beloof Car dat we hier nooit meer terug komen. We maken een stop bij Chadron State Park. Chadron State park ligt op ongeveer 13 km ten zuiden van Chadron. Het ligt aan de linkerkant van de Highway 385. De entree kost $ 5,–. Het is maar een klein park maar zeker wel de moeite waard, zeker als je even de benen wilt strekken. We rijden naar de Black Hills overlook en genieten van de verschillende vergezichten. Na een uurtje houden we het voor gezien en rijden door naar Wounded Knee.
Net voor Pine Ridge is de grens van Nebraska en South Dakota. We bevinden ons nu in het Pine Ridge Indianenreservaat. We hebben al vele Staten bezocht deze vakantie maar het bord van South Dakota is de eerste die ons opvalt. We keren de auto, om een foto te kunnen nemen, terwijl we stoppen bij het Nebraska bord schreeuwt een Indiaan iets naar ons. Natuurlijk neemt mijn fantasie de vrije loop en begint mijn hart luidt te kloppen. Als ze ons gevangen nemen en ze komen er achter dat we Spanjaarden zijn dan overleven we dit verhaal niet. Car rijdt met piepende banden weg. Terwijl wij aan het einde van dit enge gehucht, met allemaal oude huisjes en oude lelijke indianen die voor de deuren niets zitten te doen, de auto keren zien we dat we worden achtervolgd door een oude gammele grijze auto met drie Indianen erin. Op de plek waar wij de auto hebben gekeerd keren zij die van hun. De foto van het bord van South Dakota wordt rijdend genomen. Car gooit alle pk’s van de Sorrento in de strijd en al snel schudden wij onze enge achtervolgers af. 😉 Ik knipoog wel maar toch knepen we hem even.
De route naar Wounded Knee is saai en heel erg eentonig. Gelukkig hebben we hier niet kennis gemaakt met een State Trooper, want de snelheid lag vaak genoeg boven de 90 mijlen (145 km) per uur. Al snel komen we aan bij Wounded Knee. Wounded Knee is een dorp in het zuidwesten van South Dakota. Door twee gebeurtenissen is Wounded Knee bekend geworden.
De eerste gebeurtenis vond plaats op 29 december 1890 waarbij er een slachting plaats vond onder de Indianen van Lakota. Meer dan 150 indianen kwamen om het leven. Wounded Knee werd onder de Noord-Amerikaanse indianen een symbool voor de eerloosheid van de blanken. De volgende lente, toen het leger terugkeerde, werden de lijken die waren blijven liggen (te weten 144 indianen, waaronder 44 vrouwen en 16 kinderen), begraven in een massagraf. Het bloedbad was de laatste oorlogshandeling in een serie van gewapende conflicten tussen het Amerikaanse leger en Indianen.
De tweede gebeurtenis is maar 40 jaar geleden. In 1973 werd Wounded Knee bezet door leden van de American Indian Movement (AIM). Zij riepen er een vrijstaat uit. Na 71 dagen werd de bezetting door de autoriteiten gebroken. Vijftien Indianen werden veroordeeld.
Het massagraf en het gedenkteken liggen aan de linkerkant van de weg, natuurlijk als je naar het noorden rijdt. Aan de rechterkant van de weg staat een groot bord met precies beschreven wat er in december 1890 gebeurd is. Er staan ook wat kraampjes achter het bord, we gaan er vanuit dat ze Indianen spulletjes aanboden. Wij zijn niet gaan kijken want ze liepen constant maar naar de mensen langs de kant te schreeuwen en het kwam een beetje opdringerig over. We rijden al snel naar de overkant waar het graf zich bevindt.
Bij het hek zitten twee Indiaanse kinderen met een beetje koren te spelen. De oudste van de twee heeft een blauw met witte kralen ketting om en biedt die aan voor $20,–. Ze verteld aan Car over het graf van Lost Bird. Zij was de enige overlevende van de slachting bij Wounded Knee. Na vijf dagen wordt zij door de blanken gevonden en gered. Trouwens tegen de tijd dat we weggingen boden ze de ketting aan voor $5,–.
Ook hier zijn we niet lang bezig en gaan al snel weer op weg naar Badlands NP. Via de BIA Highway 27 rijden we zo een ghosttown in. Al is het niet helemaal een ghosttown want we zien een auto wegrijden achter een verlaten en verwaarloosd museum. Het huis vanwaar hij wegrijdt ziet er bewoond uit. Verder is het gehucht helemaal verlaten. Natuurlijk moeten we hier even snel wat foto’s maken.
Al snel zien we de Badlands. Het park heeft vele ravijnen, kloven en hoodoos, afgewisseld met grote stukken prairie. De rivieren langs de weg hebben de kleur overgenomen van de beige bergen. Met onze Nationale Parkenpas kunnen we gratis naar binnen en al snel zien we rechts een camping. Car rijdt de camping op en raar kijken we op zodra wij een Camper zien staan met Nederlands kenteken.Natuurlijk stap ik uit en praat even met dit jonge stel. Ze komen uit Rotterdam, maken een rondreis van 7 maanden. Ze zijn vertrokken op Koninginnedag. Ze hebben de camper op de boot gedaan in Antwerpen en hebben de camper opgehaald in Baltimore. Ook al had ik nog veel langer kunnen praten met ze, moest ik jammer genoeg afscheid van ze nemen want de jongens zaten in de auto op mij te wachten.
We stoppen even bij het visitors center en hierna wandelen we al snel onze eerste wandeling. We lopen de Cliff Shelf Nature Trail. Een wandeling van bijna 700 meter met 94 treden te beklimmen. Het is een leuke niet al te zware wandeling zeker de moeite waard. Onze tweede stop is bij de Window trail, we klimmen en klauteren wat en genieten van de hoogte en van de beige rotsen waarin je goed de diverse gekleurde ringen kunt zien. Met de ondergaande zon veranderen de bergen schitterend van kleur. We wisten niet precies wat we van Badlands moesten verwachten maar het heeft ons positief verrast.
We wandelen nog even de Fossil Exhibit trail. Hier zie je skeletten van dieren die in een kist met een deksel van plastic liggen. We vervolgen onze weg over de Badlands Loop Road maken nog verschillende stops. Wanneer we langs de kant van de weg auto’s geparkeerd zien staan dan weten we eigenlijk al dat er dan wildlife te zien is. Ook wij stoppen dan onze auto en genieten van de Elks en van de geitjes.
De zon gaat onder en voor ons is het tijd om ons hotel op te zoeken in Wall. Voor het inchecken rijden we eerst naar de Wall drugstore. Wat een geweldige straat is dit. Oude winkeltjes en restaurantjes. Wanneer we na het inchecken terug gaan naar deze straat is er minder leven omdat er al wat winkeltjes gesloten zijn. Wall drugstore gaat om negen uur dicht en eten wordt geserveerd tot half tien. Morgenochtend zullen we hier wel even terugkomen.
Voor nu is het weer mooi geweest, terug naar het hotel en twee uurtjes later gaat dan echt de film weer op zwart.
Liefs,
Cadara
Cadarora 