8 mei 2014 (88 km)
Vandaag wordt een kort verslag want zelfs ik, met al mijn fantasie, kan hier nooit een lang verhaal van maken. We beginnen rustig, Car heeft een vervelend onderonsje met zijn stenen (gal) waardoor we eigenlijk niet goed weten wat verstandig is. Zullen we in het hotel blijven hangen of gaan we toch het Capitol bezoeken. Zitten in de auto is vervelend en lopen helpt juist weer tegen de pijn maar als je slecht geslapen hebt….. , nou jullie begrijpen het wel. Om half tien besluiten we toch om maar op stap te gaan en al snel zijn we weer bij het Capitol. Parkeren wordt een lastig verhaal, gisteren hadden wij in een garage achter Main Street geparkeerd, vandaag willen wij toch dichter bij het Capitol parkeren. In een straatje staan parkeermeters waar je maximaal een half uur mag parkeren. Dit moet voor onze foto van de koepel meer dan genoeg zijn.
Overal zie je groepjes met kinderen en leraren staan en we zien verschillende mensen rondlopen in traditionele kleding. Dit blijken de gidsen te zijn. Sommige gidsen zijn zo op leeftijd en schuifelen met kromme rug voorbij dat het net lijkt of zij echt uit de 18de eeuw gestapt zijn.
Zoals ik gisteren al schreef is Annapolis de hoofdstad van Maryland. Het State House is gebouwd tussen 1772 en 1778. Annapolis was tussen november 1783 en augustus 1784 de hoofdstad van de Verenigde Staten. Wij lopen door de tuin naar de voordeur van het Capitol, het is hier nog steeds druk doordat nog niet alle kinderen binnen zijn. We bekijken de zalen op de begane grond, maken een foto van de koepel en voordat we het weten zijn we hier klaar. Het is geen groot gebouw en de trap naar boven is afgesloten voor publiek. Al snel lopen wij weer buiten. We maken nog een foto bij de USS Maryland Bell. Het schip The Maryland was beschadigd geraakt bij de aanval op Pearl Harbor. Na de oorlog is zij gesloopt, echter de scheepsbel is bewaard gebleven en bij het Staat Huis geplaatst. Trouwens, het half uur bleek toch niet genoeg te zijn, onze trouwe vierwieler stond er nog en er lag niet eens een papiertje onder de ruitenwisser.
Hierna rijden wij naar Main Street op zoek naar het gedenkteken van Kunta Kinte. Wie herinnert zich die goede serie niet “Roots”. Deze serie berust op een waargebeurd verhaal. Alex Hailey is een afstammeling van Kunta Kinte en is in zijn “Roots” gedoken en heeft een boek geschreven die gaat over Kunta Kinte, een Afrikaan die in Amerika als slaaf verkocht is, en de zes generaties die na hem gekomen zijn. De TomTom stuurt ons de verkeerde kant op en na wat rondjes gereden te hebben stoppen wij even bij het bezoekerscentrum van Annapolis. Zij kunnen ons precies vertellen waar wij de standbeelden kunnen vinden. Aangezien we onze trouwe vierwieler niet kunnen parkeren, stap ik uit en bezoek het memorial en rijdt Car een rondje met de auto.
Om kwart voor twaalf verlaten wij Annapolis. We rijden naar Washington DC naar het Union Station waar om 13.38 uur Ro met de trein aankomt, hierna willen we nog even gaan shoppen en dan zetten wij haar om half vijf weer af op Washington Dulles Airport. Haar vlucht vertrekt om 18.00 uur. Nou mensen, dit was de planning, ware het niet dat het openbaar vervoer hier ook problemen heeft met het spoorboekje. Wij waren om 12.45 uur op het station. We hebben gewinkeld, we hebben naar schoenenpoetsers gekeken, we hebben geluncht, we hebben naar de lange rij mensen gekeken die op een taxi stonden te wachten en uiteindelijk hebben wij om 15.28 uur onze dochter in onze armen gesloten. Om hierna gestrest op zoek te gaan naar onze auto en wij gelijk de drukte in zijn gereden om haar om 16.35 uur af te zetten op het vliegveld. Gelukkig mogen wij gebruik maken van de carpoolstroken om Washington DC uit te rijden, hadden zij deze carpoolstroken niet gehad dan hadden wij het zeker niet gehaald, want op de andere rijstroken stond iedereen stil. Kort nadat wij de stad uit zijn, belanden wij op twee rijstroken, deze rijstroken zijn in het leven geroepen voor verkeer die het vliegveld als bestemming hebben, dit is echt ideaal. Je kunt de snelweg pas verlaten als je op het vliegveld bent, dit houdt natuurlijk wel in dat je niet in de file staat en je relaxt en zonder drukte het vliegveld bereikt. Zouden ze naar Schiphol ook moeten doen.
Een uur nadat wij haar in onze armen sloten, slaan we alweer een arm om onze dochter heen en nemen afscheid van haar. We rijden naar ons hotel in Woodbridge. Car slaapt een siësta, zijn stenen dwingen hem om even rust te nemen, ik draai een paar wasjes en ik zoek de foto’s uit voor het blog. Rond 20.00 uur rijden we naar Belmont Bay waar we een korte wandeling maken. Bij de Walmart doen we wat boodschappen en kopen daar ook ons avondeten. Op onze hotelkamer eten wij dit op.
Om 22.30 uur checken wij nog even in op onze vlucht van morgen en zo komt er toch weer een eind aan een leuke dag waar we nog even een knuffel kregen van onze dochter.
Veel liefs, Ca(ro)ra
Cadarora 