27 juni 2013
Als eerst gaan we vandaag een openlucht museum bezoeken. De Old Trail Town is een verzameling van historische gebouwen en andere spulletjes uit de negentiende eeuw. Op deze plek heeft Buffalo Bill Cody gesticht in 1895. Dit museum geeft een goede indruk van de geschiedenis van deze omgeving. Het grootste deel van de collectie komt uit een straal van ongeveer 200 km van Cody. Veel gebouwen werden stukje voor stukje uit elkaar gehaald, om vervolgens weer opgebouwd te worden in Old Trail Town. Ook is er een kerkhof, waar enkele lokale en nationale volkshelden begraven zijn. Zij zijn opgegraven van hun oorspronkelijke locatie om hier herbegraven te worden.
De gebouwen en andere spullen geven ons wel een goed idee van hoe het ongeveer geweest moet zijn. Je krijgt ook een indruk hoe de mensen in die tijd hebben geleefd, nou dat is geen makkelijke periode geweest, met zeer weinig comfort.
Over een vlonder loop je langs de gebouwen. Door de deuren en ramen kun je naar binnen kijken. De meeste gebouwen zijn in oude staat ingericht, zoals een winkel, woonkamer, apotheek, schooltje, vooral de saloon vinden wij erg leuk. Terwijl Car ons wat te drinken inschenkt speelt Dani wat op de piano.
Na ruim een uur houden wij het voor gezien, het begint al erg warm te worden. We zoeken de verkoeling op van de airco. We stoppen nog even bij de Walmart voor wat boodschapjes voor een eventuele picknick. Hierna laten we Cody toch echt achter ons. Onze tijd in Cody is voorbij gevlogen en dat is natuurlijk altijd een goed teken.
Vanuit Cody rijden we naar Red Lodge en via de Beartooth Pass Highway willen we zo in Cooke City aankomen. Via de Noordoost ingang komen we dan Yellowstone Park binnen. Natuurlijk wordt er onderweg volop gestopt bij dingen die onze aandacht vragen.
Deze mooie oldtimer staat zomaar ergens langs de kant met een bordje te koop. Car vraagt zich gelijk af hoe hij hem mee kan nemen?
We stoppen even bij deze oude mijn. Er staat een bord bij, op dat bord lezen wij dat er 74 mannen zijn omgekomen in de ochtend van 27 februari 1943. Het was het ergste koolmijnenongeluk van Montana. Oh ja, dat vergat ik te schrijven we maken vandaag zo heel af en toe een uitstapje naar Montana, dus ook deze staat kunnen we afvinken. Even terugkomend op de mijnramp, van de mannen die vast zaten is er geen levend uitgekomen. Door de giftige gassen zijn zij overleden. Twee van deze mannen hebben nog wat woorden achtergelaten aan hun geliefden, zij wisten dat zij niet zouden ontkomen aan de giftige gassen.
“Walter en Johnny, Good-bye
Wives and daughters. We died
an easy death. Love from us both.
Be good”
We rijden verder en komen steeds hoger en hoger. Bij Rock Creek Vista Point stoppen wij even, we eten hier een broodje en zien hoe anderen met de eekhoorntjes spelen en ze voeden. Ondertussen zitten we al op bijna 3000 m hoogte, de hoogte voelen we aan onze kortademigheid. Gelukkig geen hoofdpijnen of misselijkheid. Doordat we al enkele weken op een behoorlijke hoogte zitten heeft het lichaam rustig aan kunnen wennen. We dachten dat we nu toch wel bij de top waren toen we tot onze verbazing nog verder moesten klimmen.
Eindelijk komen we dan bij onze eerste sneeuw die ook gemakkelijk voor ons te pakken is. Natuurlijk maken we hier een stop en moeten wij even een sneeuwbal maken. Het waait hard maar het is niet heel erg koud hierboven. Dani stapt niet uit want hij heeft het helemaal gehad met de sneeuw.
Wanneer we uiteindelijk voor ons gevoel de top bereikt hebben, stoppen we even om de omgeving in ons op te nemen. Het is niet eens zo zeer dat het mooi is, want we zijn boven de bomengrens. Op deze hoogte hebben we niet eens meer dennenbomen. Het is vooral grijs en het groen wat we zien is volgens mij een soort mos. Er staat een man, voor ons gevoel, in de sneeuw veel te dicht bij de rand een foto te nemen. Een verkeerde beweging en die man glijdt zo de afgrond in. Hij zal heus wel weten wat hij doet, maar het is voor ons, toeschouwers, geen fijn gezicht om dit te zien. Het was even een omweg om van Cody via Red Lodge naar Yellowstone te rijden. De Beartooth Highway is een geweldige mooie route en zeker al die extra kilometers meer dan waard.
We beginnen aan de afdeling. Ongeveer na 13 km komen we aan bij winkeltje. We parkeren hier de auto precies voor een boom. Zij hebben aan een boom bordjes getimmerd met de afstanden naar verschillende wereldsteden. En wat blijkt Ro, we zitten helemaal niet zo ver, het is maar ongeveer 7700 km.
Het winkeltje heet “On top of the World”, en of ze hier op de top van de wereld zitten. Ze verkopen er een beetje van alles en het is leuk om even de benen te strekken. Al snel gaan we verder naar Cooke City. De afdaling naar Cooke City wordt steeds mooier, overal groen en natuurlijk altijd die bergtoppen met die witte vlekken op de flanken. Bij Cooke City stoppen wij bij een benzinepompje waar we iets te drinken kopen. Aangezien mijn witte chocolademelk gewoon heet water is geef ik deze terug aan de charmante dame achter de toonbank. Nou, mevrouw was al niet vrolijk maar nu helemaal niet. Hahahaha, we hebben hier wel weer om kunnen lachen. Trouwens weten jullie dat we nog steeds rond die 30 graden hangen. Ons hoor je dit jaar niet klagen over de zomer. Wij hebben gelukkig ons portie vitamine D nu al binnen voor dit jaar.
Na zo’n 7 km zijn we in Yellowstone en begint onze zoektocht naar wildlife. We weten dat wanneer we mensen langs de kant van de weg zien staan met fotocamera’s, telelenzen en of verrekijkers, we dan moeten stoppen en vragen wat voor wildlife ze zien. We zijn nog geen 10 minuten in het park of we zien ze langs de kant staan. Je hoeft niet eens te vragen wat er te zien is want ze wijzen ons precies de plek aan waar de coyotes zitten. Geen foto’s want mevrouwtje is te gierig geweest om een telelens te kopen en nu zit ze op de blaren. We hebben ze met de verrekijker wel zien spelen.
Bij Tower-Roosevelt slaan we linksaf richting Canyon Village, hier slapen we vannacht. Op deze weg hebben we last van wegwerkzaamheden. Al snel zien we ook hier weer mensen langs de kant met al hun apparatuur de berg op kijken. Ook wij stoppen en al snel horen wij dat er een zwarte beer zit. Jippie, we zijn helemaal gelukkig want we hebben onze eerste beer in het wild gezien. Ook nu baal ik dat ik geen betere lens heb, maar ik heb hem of haar wel vast kunnen leggen. Het is zo stom maar je bent zo blij dat je eindelijk echt een wild dier hebt gespot in zijn natuurlijke omgeving. We doen ook niet anders dan turen door de bomen om wolven en beren te kunnen spotten.
Bizons zijn hier ook heel veel. Trouwens zodra we terug zijn in Nederland moet ik toch eens het verschil googlen tussen buffels en bizons. In Custer State Park zeiden ze dat het Buffalos waren en hier in Yellowstone noemen de park rangers ze bizons. Wij zien het verschil niet. Wij stoppen ook niet meer om foto’s te maken van deze dieren want ze zijn er zo veel. In ieder weiland zie je er wel minimaal één.
Rond half acht zijn we in Canyon Village en checken we in. Na onze bagage in de kamer te hebben gedropt gaan we snel naar het restaurant. Hier bevalt het eten zeer goed en vinden wij het zeer betaalbaar voor in een National Park.
We slapen in een Frontier Cabin waarin we twee dubbele bedden hebben en één klapbed. 😉 Deze cabin heb ik vorig jaar in mei geboekt toen we er nog vanuit gingen dat we met zijn vijven zouden gaan.
Toekomstige reizigers vergeet je muggen spray niet, wij zijn helemaal opgegeten.
Liefs,
Cadara
Cadarora 