26 juli 2011 Anaheim – San Diego

 
 Dag 26 juli 2011

Anaheim – San Diego

         155  km

Zonsopkomst     05.59 uur

Zonsondergang  20.01 uur

We gaan weer een stukje zuidelijker. Vandaag rijden we door naar San Diego. Onze eerste stop is bij Crystal Cathedral. Tot onze grote verbazing ligt de kerk bijna om de hoek bij Disneyland, vandaar dat een bezoek zeker niet mag ontbreken. Op zondagochtend kun je op de Nederlandse tv de mis vanuit deze kerk zien. Car en ik willen nog wel eens hier naar kijken, waardoor het op de lijst is gekomen van dingen die we zeker wilden zien.

 

Crystal Cathedral is eigenlijk zoals de naam al zegt, een kerk die helemaal van glas is gebouwd. De kerk is heel erg groot en heeft hele mooie beelden in de tuin. We lopen over een pad met allemaal geschreven tegels met verzen uit de bijbel en daaronder namen. Wij vragen ons af waarom deze tegels hier liggen. We lopen de kerk binnen, de inrichting van de kerk vind ik een beetje sober. Geen beelden of schilderingen, er is wel een orgel en grote plantenbakken. Er zijn geen houten banken zoals bij ons in de kerken, nee, hier hebben zij comfortabele stoelen, alsof je in het theater zit. Het is alleen niet rood maar beige bekleed. Het is echt groot en je kunt hier heel wat mensen kwijt.

Een heer van 92 jaren jong heeft ons uitgelegd dat de kerk vanaf dag 1 dat het gebouwd werd schuldenvrij is. Hij vraagt aan ons wat wij van de airco vinden. We kijken hem een beetje vragend aan, wij volgen zijn blik en beginnen te lachen. De kerk heeft aan beide zijde van de preekstoel schuifpanelen. Eén van de twee kanten staat open. Het zijn immense schuifdeuren met daarvoor een enorme plantenbak, zodat niemand via deze deuren de kerk kan binnen komen.

De man is al 50 jaar bij de kerk en legt ons verder uit dat de kerk is gebouwd door middel van donaties. Op de stoelen zien wij naambordjes. Dit betekent dat de mensen wiens naam op het bordje staat dat gedoneerd hebben. Zo ook met de tegels die het pad vormen, de glazen ruiten, de beelden in de tuin, enz…. 

Hij verteld ons ook dat hij als kleine jongen alles om zich heen heeft zien opbouwen. Vroeger stonden hier alleen maar sinaasappelbomen, vandaar dat dit gebied ook Orange County heet. Hij heeft in de jaren vijftig Disneyland opgebouwd zien worden. Hij was niet één van de eerste klanten zei hij, maar wel een vroegere klant want hij stamde nog uit de tijd van het bonnenboekje. Disney was niet zoals we het nu kennen, je betaald entree en je kunt heel de dag genieten. Vroeger moest je een bonnenboekje kopen. Je had de A-ritjes die waren goedkoop, de E-ritjes die waren het duurst maar ook het spannendst. Hij vertelde over zijn Orange County en over zijn kerk met zoveel liefde.

Hierna hebben we nog even door de tuinen gewandeld en genoten van de schitterende beelden die in de tuinen stonden. Het werd nu toch echt wel tijd om weer verder te gaan naar het zuiden. We stoppen in Carlsbad waar we weer anderhalf uur gaan winkelen. Hierna rijden we door naar ons hotel in San Diego, de komende drie avonden slapen we in het Quality Inn.

Nadat we ingecheckt zijn en alles op de kamer achter laten rijden we door naar het zuiden, we willen wel heel graag de grens met Mexico zien. We gaan niet de grens over, want dat mag niet van onze autoverhuur maatschappij. We kunnen wel parkeren en lopend de grens over steken. Parkeren kost $ 8,– voor de hele dag of een deel daarvan. We rijden het parkeerterrein op, we pakken ons kaartje uit een echte stempelmachine, we glimlachen wat naar de man met de stempelmachine, laten de auto staan, en wandelen richting grensovergang. 

We zien een streng uitziende militair oftewel een Border Patrol staan en vragen op ons meest lieve stemmetje of we foto’s mogen maken. Dat mag dus niet. Hij zegt dat het beste is een foto te maken vanaf de snelweg, vanuit de auto. Maar…………… dan moeten we de grens over en dat mogen we niet. Ro, ja, natuurlijk Ro weer, heeft een bord gezien dat je net voor de grens een U-turn kunt maken. Zij vraagt met haar allerliefste stemmetje aan de politieagent, of wij eventueel zo op een veilige manier foto’s kunnen maken van de Mexicaanse grens en dan zonder al te veel gezeur weer terug naar San Diego kunnen. Hij kijkt haar lachend aan en zegt dat hij dit niet heeft gezegd maar dat dit wel een mogelijkheid is.

We lopen dus weer terug naar de auto. De man van de parkeerplaats met zijn stempelmachine uit 1934, kijkt ons verbaast aan en zegt tegen ons dat het zonde van ons geld is dat we nu al weer weggaan en niet even naar Mexico. We vertellen  hem dat we er tegenop zien om naar Tijuana te gaan en dan drie uur in de rij te moeten staan om weer de Amerikaanse grens over te mogen. Hij vindt het een misdaad om ons die $8,– te berekenen, dus doet hij dit niet en mogen wij zo het parkeerterrein verlaten.

We rijden terug naar de snelweg, rijden richting Mexico, we zien op de meest linker rijstrook de rijstrook voor de U-turn, maar de rijstroken die wij overheen moeten hebben een doorgetrokken streep. Ang is een te nette chauffeur, hij durft de oversteek dus niet te maken. Jammer, nu heerst er een ongezonde spanning in de auto. Shit, wat nu? Doorrijden dan maar, we worden staande gehouden door een hele lieve doch zeer streng uitziende Mexicaanse douanebeambte. We vertellen haar dat we ons vergist hebben en dat we per ongeluk bij de grens terecht zijn gekomen. Ze weet niet zo goed hoe ze dit moet oplossen, want we krijgen geen stempel in ons paspoort en of we dan geen problemen hebben met het betreden van de Amerikaanse grens. Op een gegeven moment stopt ze de auto’s achter ons en laat ons op niemandsland een U-turn maken zodat we weer met de neus van onze auto de juiste richting op staan.

Wij staan helemaal aan de linkerzijde van de trechter van zeker 20 verschillende rijen auto’s. Wij hebben drie auto’s voor ons, gelukkig dit valt reuze mee. We vragen aan een buurman hoe lang hij al staat te wachten om de Amerikaanse grens over te gaan. Hij antwoordt dat hij ongeveer 25 minuten staat te wachten. Onze auto moet door loket 21, loket 21 krijgt ongeveer 4 verschillende rijen toegeleverd. Ik kan je zeggen dat de Amerikanen hier een stuk minder relaxt zijn en minder vriendelijk. Iedereen propt zijn auto in ieder gaatje dat ook maar een klein beetje ontstaat.

Terwijl wij hier wachten neemt Ro met het raampje open wat foto’s van de grens, hierop reageert gelijk een meisje van een jaar of 10 waarom zij een foto van haar neemt. Raampje wordt onmiddellijk gesloten en we zien Ro’s hart kloppen. Het meisje heeft zeker 10 minuten aan onze auto gestaan. Hierna zien we een man en vrouw tussen de auto’s doorlopen, de vrouw komt op onze auto af en vraagt aan ons of we iets achter wilden laten. Raampje werd een klein beetje geopend, zij herhaalt haar vraag. Wij begrepen hier niets van, schudden ons hoofd en zonder de man uit het oog te verliezen sluiten wij weer snel ons raam.

Onze oude buurman met z’n 25 minuten heeft dus grandioos niet de waarheid verteld want wij hebben er een uur over gedaan om bij loket 21 te komen. De douanebeambte schreeuwt naar ons waar ons kenteken van de Ten eerste hebben we geen kentekenplaat op de voorbumper. Hij schreeuwde naar ons waar ons kenteken was, nadat we geantwoord hadden dat de auto uit Arizona komt, mochten wij het loket benaderen. We staan bij het loket en natuurlijk worden we streng toegesproken door de douanebeambte. Hij wilt ons huurcontract van de auto zien, alle paspoorten worden door de scan gehaald, onze gezichten worden met strenge blik onderzocht en hij vraagt aan ons of we van de verhuurmaatschappij Mexico in mogen? Nee, dat mogen we niet. “No, I know that you’re not allowed. Eindelijk na een minuut of 10 mogen we doorrijden.

Het was al met al een spannende avond geworden.

Liefs

Cadaroraan