09 juni 2013
Rond 10.00 uur checken we uit want vandaag verlaten we Indianapolis, we hebben namelijk een rit van 4 uur voor de boeg, maar voordat we gaan wil ik nog even naar de State Capitol. We moeten nog even een foto maken bij de koepel. We parkeren de auto lopen naar de State Capitol. Het is zondag dus we hopen dat de State Capitol geopend is, gelukkig de deur is open, maar dit is alleen maar de hoofdingang, pal achter deze deuren zijn er nog een stel deuren en die zijn gesloten. Jammer genoeg geen foto van de koepel dit keer.
Nou, dan gaan we maar naar Springfield, binnen 5 minuten staan we alweer stil want we zien een oud theater waar natuurlijk even een paar foto’s gemaakt moeten worden. Het Madam Walker theater werd geopend in december 1927. De twee mannen hebben alvast de kaartjes gekocht en zitten voor het theater op hun afspraakjes te wachten. 🙂 Het theater zag er zeer mooi onderhouden uit en we zijn even terug in de tijd gegaan.
Nu rijden we toch echt naar de hoofdstad toe van Illinois, mijn verbazing was groot toen ik ontdekte dat Springfield de hoofdstad was en niet Chicago. Rond half twee zijn we in het hotel, neeeeeee we hebben niet hard gereden, jaaaaaa we hebben het uurtje weer terug gevonden. Snel inchecken en dan snel naar de kamer op zoek naar de zender die Formule 1 uitzendt. Ze rijden vandaag in Canada dus we vermoeden dat ze net gestart zijn of dat ze om twee uur starten. Formule 1 was al gestart en Alonso ligt op de vierde plek, niet slecht. Natuurlijk gelijk maar een wasje gedraaid want het eerst komende uur zijn we hier toch niet weg. Ondertussen type ik ook nog even het blog, want ik heb een kleine achterstand in te halen. Nadat we Alonso tweede hebben zien worden en van het thuisfront vernemen dat Nadal voor de 8ste keer Roland Garros heeft gewonnen, kunnen wij met een gerust hart Springfield onveilig gaan maken.
Lincoln woonde in een huisje met maar één kamer met zeven mensen
Groot was onze verbazing toen we ontdekten dat de regen met bakken uit de hemel kwam. En nu…… plannen aanpassen, we hadden eigenlijk weinig zin om het Abraham Lincoln museum te bezoeken, nu leek het de enige optie. Lincoln huis is een National Park dus daar kan je doorheen wandelen en het graf van Lincoln is ook buiten, dus dit waren geen opties. Naar het museum dan maar, de kassier wees ons op het feit dat het museum om 17.00 uur sluit en dat je minimaal drie tot vier uur nodig hebt voor het museum. Het was nu iets na drieën en de toneelstukjes en filmpjes willen we toch niet zien, het is ook beter dat ik ze niet zie want ik val toch alleen maar in slaap.
Er wordt ons meerdere malen op het hart gedrukt dat we geen foto’s mogen maken binnen in de gebouwen van het museum. Ik ben ondeugend geweest en ik heb toch een paar foto’s stiekem gemaakt. We beginnen bij de jonge Lincoln, in het huisje waar hij is grootgebracht, waar ze met z’n zevenen gewoond hebben. Hij heeft maar twee jaar onderwijs gehad en hierna moest hij zijn vader helpen. Hij heeft zichzelf onderwezen. Later is hij toch advocaat geworden, ook dit heeft hij op eigen kracht gedaan en is hij nooit onderwezen. Als ze aan Abe vroegen wat hij aan het lezen was dan antwoordde hij dat hij aan het leren was voor advocaat.
Hij nam zijn kinderen mee naar zijn advocatenkantoor. Het waren echte belhamels.
Uiteindelijk is hij twintig jaar advocaat geweest in Springfield voordat hij als president naar Het Witte Huis vertrok. We lopen door het museum en in een razend tempo gaan we door het leven van Lincoln. Natuurlijk willen wij een foto met de familie van Lincoln voor het witte huis, we vragen aan een van de suppoosten of zij een foto van ons drieën wil maken, natuurlijk werd hierna gelijk gevraagd waar we vandaan kwamen en hield ze ons aan de praat. Nadat zij nog wat foto’s van ons bij het ouderlijke huis genomen heeft vinden wij het toch wel tijd worden om het museum te verlaten het is tenslotte al iets na vijven. Het is een leuk museum en we hebben hier geen spijt van en we weten nu veel beter wie Abraham Lincoln was en hoe het tot de Amerikaanse Burgeroorlog is gekomen.
John Wilkes Booth betreed het balkon in het Ford Theater waar hij een kogel door het hoofd van Abraham Lincoln schiet
Ik vond deze quote van Lincoln toch wel heel veel zeggend en zal het zeker niet snel vergeten.
“As I would not be a slave,
so I would not be a master.
This expresses my idea of democracy.”
Links achter zie je rustig geleund tegen het Witte Huis John Wilkes Booth. Hij wacht het moment af….
Het is gelukkig gestopt met regenen. Aan de overkant van het museum is de visitor’s center voor het Lincoln Museum, het bevindt zich in het gerestaureerde Union Station. Deze mooie oude gerestaureerde trein station is oorspronkelijk in 1898 geopend en de laatste passagierstrein passeerde hier in 1971. De schitterende klokkentoren is gerestaureerd in 2006. Ook dit moet vastgelegd worden voor het nageslacht.
We gaan op zoek naar een Applebee’s daar hebben we zin in vandaag. Onze ober Bart is een leuke knul, hij weet alleen niet wie er het eerst zat wij rechts of onze buren links. Dat probleem was snel opgelost nadat hij het aan een collega gevraagd had. Dani besteld een cola en ik en Jus d’orange. Ze hebben geen jus, doe dan maar water maar ik wil geen kraan water. Dat hebben ze ook niet, dan hoef ik niets, dank je wel. Car wil coca cola, de ober vraagt of pepsi ook goed is, nee pepsi is niet oké. Ook Car hoeft niets te drinken. Ondertussen hadden wij ook al buren achter ons gekregen en werd de tafel voor ons ook bemand. Onze voorafjes die wij tegelijkertijd met ons drinken besteld hebben komen al snel. Wij geven onze bestelling aan onze aardige ober door. Na ongeveer 10 minuten krijgen onze buren hun bestelling. We beginnen raar op te kijken als weer 10 minuten later ook onze achterburen hun eten krijgen. Toppunt was wel toen onze voorburen ook hun steaks al hadden en wij nog met een lege tafel zaten. Bart verontschuldigd zich en weet ook niet wat er aan de hand was, onze achter buurman wilde toch wel weten hoe het zit en vraagt aan zijn ober waarom wij nog geen eten hebben. Zij is gaan informeren en toen bleek dat onze bestelling nooit was doorgegeven aan de keuken. De manager kwam zich verontschuldigen en vertelde ons dat de maaltijd op haar kosten waren. Natuurlijk werd er door onze buren luid geklapt toen eindelijk ons eten werd gebracht. We hadden alleen nog een probleempje, ze waren onze salades vergeten, wij durfden er bijna niet meer om te vragen, maar ook dit werd na vijf minuutjes opgelost. Ik vergeet bijna nog te vertellen dat Bart toch nog ergens een flesje water voor mij heeft kunnen vinden. We hebben ruim twee uur bij Applebee’s gezeten, we hebben genoeg tijd gehad om nieuwe goede buren te maken, we hebben heerlijk gegeten en het was nog gratis ook. En ja, we hebben Bart gewoon tip gegeven want we vonden het wel heel vervelend voor hem, hij heeft zich wel twintig keer verontschuldigd.
Hierna zijn we weer terug gegaan naar ons hotel en heb ik weer een blog geschreven en geupload waardoor ik weer een beetje up to date ben. Car heeft gezwommen en is een milkshake gaan halen bij de Mac om de hoek voor Dani. Dani heeft met Irem en Terry gebeld en wat programma’s gekeken op zijn iPad.
De klok sloeg twaalf toen dan eindelijk onze oogjes dicht gingen. Trouwens wat ik jullie niet ga vertellen over vandaag is dat Car en ik van onze wandeling van gisterenavond spierpijn hebben. Iedere trap die we nemen iedere gekke beweging die we maken voelen wij in onze bovenbenen. Natuurlijk kunnen we het niet laten om elkaar zo af en toe in de bovenbenen te knijpen. We hebben heel wat afgelachen vandaag. Maar zoals ik al zei dat ga ik jullie niet vertellen.
😉
Liefs
Cadara
Cadarora 