3. Chelsea, NY

← Vorige Volgende →

27 april 2014

Ook vandaag beginnen we rond zevenen. Het normale ochtendritueel en ik typ een stuk van het blog van gisteren. We ontbijten en we gaan weer terug naar onze kamers om de koffers te ordenen en dit allemaal in de lift en in de auto van Ang te proppen. De kids gaan met de auto naar 75 West 30th Street en Car en ik gaan met het openbaar vervoer. Tenslotte zijn zij met z’n drieën op vakantie en mag de oude lui gezellig met hen meedoen. We laden onze metrokaarten, die wij gisteren gekocht hebben, op.

De ligging van het hotel is ideaal. Wil je op een betaalbare manier naar New York komen, dan kan ik het Best Western Plaza zeker aanbevelen. De metro is een blok verder en binnen een kwartier sta je met de F-lijn waar je wezen moet. Het ontbijt is redelijk tot goed te noemen en is bij de kamer inbegrepen. Wij hadden twee kamers met twee queen bedden en was ruim. Het hotel is wel wat gedateerd en heeft wel een renovatie nodig. Oké, reisbureau is weer gesloten.

We gaan weer terug naar het verhaal. Wij pakken de metro en stappen uit op 34 Street – Herald Square, tegenover het metrostation ligt de Macy’s en lopen 4 blocks naar West 30 Street, waar wij volgens Ang de auto kunnen parkeren voor $ 15,– de gehele dag. We lopen W 30 Street op en beginnen de nummers te zoeken, dit is nog wel een beetje een lastig verhaal. Al snel lopen we een parkeergarage voorbij maar dat is nummer 75 niet dus we lopen door en door. We hebben Ang’s telefoon bij ons want hij heeft natuurlijk internet en ik zie op google maps dat het nog 4 minuten wandelen is. We lopen door en nog steeds begrijpen wij niets van die hoge nummers en blijven wij maar doorlopen. Totdat wij bij een hotel aankomen waarop duidelijk het huisadres staat. Het nummer weet ik niet meer maar achter het nummer stond toch echt East 30 Street. Nee he, dit hebben we al meegemaakt, vorig jaar in Chicago hebben we dezelfde fout gemaakt, hoe kan je nu ineens van West op East terechtkomen. Zou het dan toch die parkeergarage zijn die we net voorbij hebben gelopen? Ter hoogte van de parkeergarage worden we door Dani gebeld. De parkeergarage die zij hadden uitgekozen kost geen $ 15,– maar $ 50,–. Wij lopen een klein stukje terug om aan de receptie van de parkeergarage te vragen wat het kost om daar te parkeren. $ 22,– tot middernacht, wij mogen heerlijk op het bankje gaan zitten terwijl wij wachten op de kids.

Terwijl wij wandelen richting West 30 Street lopen wij langs een groot gebouw met een beveiliging waar je u tegen zegt. Natuurlijk maakt mij dit gelijk nieuwsgierig en vragen wij aan een dame die voor de deur geniet van haar sigaret, wat dit voor gebouw is. Het blijkt gewoon de US Post te zijn, wauwww aan de beveiliging te zien zou je minimaal denken dat het iets van de VN is. Het gebouw stelt niets voor maar de plaquette aan het gebouw vind ik wel leuk. Net als in 2013 staan we toch weer heel even in de voetsporen van Abraham Lincoln en moet ik dit even vastleggen. Vanaf deze plek begon ook zijn laatste reis naar Springfield, waar hij uiteindelijk begraven is.

Vandaag gaan we de dag doorbrengen in Chelsea.  We willen de High Line aflopen. De High Line is een bijzonder stadspark in Chelsea (Manhattan). Dit park ligt boven de grond, op het traject van een verhoogde spoorlijn die niet langer in gebruik is. De spoorlijn werd sinds 1980 niet meer gebruikt en na enkele jaren ontstonden er plannen om van de verlaten spoorweg een park te maken. De Nederlandse ontwerper Piet Oudolf heeft het park ontworpen. In juni 2009 werd de eerste fase van het project, van Gansevoort Street tot 20th Street, afgerond. In juni 2011 werd een bijkomend deel van 20th Street tot West 30th Street ingehuldigd. Daarmee is nu 1,6 kilometer voor voetgangers toegankelijk. Uiteindelijk moet na een derde fase het park 2,33 kilometer lang worden. Wij beginnen onze wandeltocht op West 30th Street en slenteren de 1,6 kilometer naar het kruispunt van Gansevoort en Washington Street. Natuurlijk wordt er onderweg regelmatig gestopt en genoten van: de bloemetjes, de sculpturen, live muziek enz. enz. Het is er gezellig druk en met het zonnetje is het hier goed vertoeven. Na hier ruim drie uur gewandeld te hebben wordt het toch echt tijd voor een shotje cafeïne en gaan wij op zoek naar een Starbucks, natuurlijk hoeven wij weinig moeite te doen om er een te vinden. Wij gunnen onze voetjes rust en genieten van onze koffie. Onderweg moeten wij nog wel even een fotomomentje inlassen omdat wij langs Apple Store nummer drie lopen.

Na onze break wandelen we weer door richting de parkeergarage en lopen wij langs Chelsea Market. In december 2012 zijn wij hier een Chocolade Tour gestart maar hadden we geen tijd om Chelsea Market zelf te bezoeken, dat gaan wij nu dus maar even rechtzetten. Wat is het hier gezellig. We zien een bord met YouTube, dus die zal hier wel gevestigd zijn. Er is een waterput. Bakkerijen met hun geweldig leuke muffins. Kleding winkeltjes, barretjes en supermarktjes. Terwijl ik een fotostop maak raak ik de rest van mijn gezinsleden kwijt. Ik slenter rustig richting uitgang en vind het heel vreemd dat de neon groene jas van mijn man maar nergens zie. Ik loop weer rustig terug naar de plek waar ik ze kwijt geraakt ben en gelukkig daar staan drie van de vier verloren gezinsleden. Ang is op zoek naar mij. Helemaal enthousiast wordt mij verteld dat ze opgesloten zaten in de lift. Hoe bedoel je? Ja dus, ze waren in de lift gestapt die hen naar YouTube zou brengen. Dani is toch maar weer uitgestapt om mij te gaan zoeken. Nadat de liftdeuren dicht waren geschoven, deed de lift niets. Niet naar boven, niet naar beneden en zeker deed de lift vanuit binnen ook de deuren niet meer open. Daar stonden ze dan met hun goed gedrag. Gelukkig is Dani toch maar weer terug gelopen naar de lift en heeft op het knopje gedrukt waardoor de liftdeuren zich weer openden, de andere drie leden waren opgelucht het gezicht van Dani te zien en zo werden zij uit hun penibele situatie bevrijdt. Hahahahaha, wat had ik hier graag bij willen zijn. Stel je voor; Dani stapt ook in, alle vier in de lift en ik weet niet waar ik moet zoeken. Had toch wel weer een leuk verhaal kunnen worden. Gelukkig blijft het hierbij.

De kids gaan op zoek naar Historic Chelsea en gaan nog wat door wandelen wij gaan op zoek naar een Mac waar wij iets drinken, internetten, uitrusten en Car zijn stenen even rust geven. Eindelijk weten wij waarom hij afgelopen vakantie zoveel last van zijn maag heeft gehad. Het was zijn maag niet, maar het zijn ze galstenen, en ook nu zo af en toe nemen ze een loopje met hem en doen wij het gewoon op het oude van dagen tempo. Wij  zitten op 8th Ave en relaxen hier ongeveer een uurtje totdat we het sein van de kids krijgen dat zij ook klaar zijn voor de reis naar ons hotelkamer. Vanavond slapen wij in de Springhill Suites op Newark Airport. We treffen elkaar op 6th Ave en lopen rustig naar Penn Station, waar wij de trein pakken naar Newark Penn Station en onze reis zullen vervolgen met een taxi. De kinderen lopen terug naar de parkeergarage en rijden naar het hotel.

Op Penn Station kopen wij bij een onvriendelijk mijnheer twee kaartjes. Voor de geïnteresseerden onder jullie, ze kosten $ 5,– per stuk. We vragen vriendelijk aan hem waar wij de trein moeten pakken, hij antwoordt stug op Track 12. Aangezien wij al iets ouder worden en allerlei mankementen vertonen en wij niet het debacle van gisterenavond willen overdoen, herhaal ik netjes, vragend; “Track 12?” Yes, Track twelve. Even een pitstop en dan lopen we die mooie deuren door om terecht te komen op een lelijk donker vies perron. Ondanks dat er geen mensen zijn op het perron, wachten we 20 minuten voordat er eindelijk een trein binnen rolt. We wachten totdat de conducteur klaar is met zijn werk en vragen aan hem of dit de trein is naar Newark Penn Station is. Wauwww, we krijgen te maken met de meest onvriendelijke man die wij ooit in Amerika tegen zijn gekomen. Hij blaft naar ons dat we fout zitten, dat we hier weg moeten en deze trein gaat nergens heen. Hij wilde ons niet normaal te woord staan. We konden niet anders dan terug naar boven lopen en daar maar weer aan iemand vragen waar we heen moeten.

Iedereen heeft hier druk, ze hebben geen tijd of nemen geen tijd om normaal antwoord te geven. Uiteindelijk krijgen we, rennend achter een medewerker, te horen dat we naar perron 2 moeten. We zullen het er maar op houden dat de man die ons de kaartjes verkocht heeft niet de juiste informatie had. De trein stond al op het perron en begon al vrij snel te rijden. De rit duurde volgens mij ongeveer een kwartiertje en al snel stonden we buiten op straat in Newark en gingen wij op zoek naar een taxi. Er loopt een taxi chauffeur op ons af en vraagt waar we heen moeten, we zeggen de naam van het hotel en hij verteld ons gelijk $ 25,–, terwijl we in de taxi stappen heb ik er toch geen goed gevoel bij, ik vraag aan hem waarom hij de meter niet aandoet? Hij zegt dat hij ons al verteld heeft wat het tarief is en rijdt een rondje en sluit weer achter aan bij de taxi’s. Wij stappen uit en de taxichauffeur rent naar de eerste taxi in de rij. Hij verteld zijn verhaal en nadien zegt de nieuwe taxichauffeur dat het echt een afgesproken vast tarief is. Ik vraag aan die man wat het vaste tarief dan is. Het tarief is $ 20,– oke, hij wilde aan ons dus extra $ 5,-verdienen. Onze nieuwe taxichauffeur zet ons netjes voor het hotel af, waar Ro voor de deur een sigaretje stond te roken, ook zij waren net in het hotel aangekomen. Zij hadden ruzie gehad met hun google maps. Maps wilde heen ergens naar Hoboken brengen en dat zagen de kinderen niet zitten.

Zo komt er weer een eind aan een leuke dag. Een dag waarin we de wijk Chelsea wat beter hebben leren kennen en dit was ook de dag dat wij voor het eerst te maken hadden met Amerikaanse mensen die totaal niet service gericht waren.

Veel liefs,

Cadaroraan

← Vorige Volgende →

Deze slideshow vereist JavaScript.