1. Amsterdam – Chicago (Illinois)

← Vorige Volgende →

29 mei 2013

Capelle – Chicago (6.600 km) (Illinois)

 

Kwart voor zes, de wekker gaat, douchen, koffie, nog wat laatste dingen in de koffers, niet te veel meer want we hadden gisterenavond al een gewicht probleem. Natuurlijk waren ze weer veeeeeel te zwaar, een koffer was gewoon 31 kg en we mogen maar 23 kg meenemen, kazen (4 edammers van 1,5 kg per stuk) uit de koffer en in de trolley. Koffer nog steeds te zwaar en in de andere koffer kan ook niets meer bij want die is ruim 23 kg, shit dan de zakken snoep voor Bridget ook uit de koffer en in de trolley. Gelukt !!!! Allebei rond de 23 kg, tenminste dat is wat onze pas aangeschafte digitale kofferweegschaal zegt. Laten we hopen dat hij het goed doet en dat we morgen bij het inchecken geen problemen hebben.  Trolley ook maar even wegen, want in de cabine mogen we maar 18 kg bij ons hebben, winnn, de trolley weegt maar 16,5 kg. ;-).

Oké dus ik wijk weer teveel uit waar ik dus was gebleven, kwart voor zes gaat de wekker, douchen, koffie en om half acht stappen we in de auto op weg naar Schiphol. Bijna geen oponthoud onderweg en bij Vertrek 3 nemen we afscheid van Ro, het voelt heel raar aan zij blijft achter en wij lopen naar de vertrekhal. We printen onze boarding passen en gaan in de rij staan om onze koffers af te geven. Toch weer even spannend, zijn onze € 5,– goed besteed geld gebleken of kunnen we vanavond de digitale kofferweegschaal in de prullenbak werpen? We hebben het weer schitterend gedaan want het totale gewicht van de beide koffers was 45,9 kg in principe had ik makkelijk één zak snoep in de koffer kunnen laten.

Natuurlijk hebben we wat winkeltjes bekeken, bijna een Rolex gekocht, was maar €25.480,–, ik zeg bijna, want jullie weten hoe ik van korting houd, dus ik ga in de States even kijken of hij daar misschien een paar euro goedkoper is. Even gezellig samen een broodje gegeten en wat gedronken en rustig naar de gate gelopen. Hier hebben we ook niet echt de tijd gehad om te wachten of om ons te vervelen want we waren al snel aan de beurt voor de geijkte vragen. Hierna trolleys door de scan, geen problemen met onze kazen, geen zoutvaatjes bij ons of vrijheidsbeelden met likeur, het is ons dit keer gewoon gelukt zonder dubbel gecheckt te hoeven worden. Wij door de scan, ook hier geen problemen en klaar zijn Car en Moon.

We mogen gelijk boarden duwen met veel brute kracht mijn 16,5 kg wegende trolley in het kastje boven de hoofden van onze voor buren, mocht het kastje kapot gaan valt de trolley in ieder geval niet op onze hoofden. Het toestel is niet echt nieuw maar we hebben onze eigen beeldschermpjes, boek, iPod, iPad en heel de rataplan dus ook nu hoeven we ons niet te vervelen. De lange zit hebben we goed doorstaan en voordat we het weten zijn we geland en mogen we het toestel verlaten.

Voor de verandering hadden we en hele aardige, leuk, vriendelijke douanier die ons vroeg wat wij hier kwamen doen en hoe lang wij hier zouden blijven. Het is bijna niet mogelijk maar Car was me te snel af en zei met een beteuterd gezicht dat we VEERTIG DAGEN op vakantie kwamen. Bij de vraag wat voor werk wij deden in Nederland, antwoordde Car weer sneller dan ik dat hij een tuning bedrijf HAD, maar na deze VEERTIG dagen niet meer.  Verder geen problemen al het voedsel netjes aangegeven en hier stelde hij ook wat vragen over en klaar was Car en Moon. Koffers lagen op de band dus nu formulier inleveren en we mochten gewoon doorlopen met onze kazen, koekjes en snoep.

We zouden eerst gelijk vanaf airport onze auto ophalen en hiermee naar Chicago rijden een paar weken geleden heb ik dit echter veranderd naar ophalen op La Salle op vrijdag, scheelt twee dagen huur en we hoeven niet te parkeren. Via Groupon heb ik twee kaartjes voor het openbaar vervoer van Chicago gekocht voor $ 9,– per stuk voor drie dagen vrij reizen, zodat wij op O’Hare Airport op de blauwe lijn konden stappen om drie kwartier later op Monroe uit te stappen.

Hotel was snel gevonden, natuurlijk wel met vrouwen logica verkeerd gelopen, als je een bordje ziet met West Monroe en we moeten naar East Monroe is het, lijkt mij logisch, dat je dan in tegenovergestelde richting gaat lopen, toch ? Nou, nee dus. We moesten gewoon die West op om op East uit te komen.

Hotel heeft een schitterende lobby met een nog mooier plafond. Morgen maak ik wel een foto. We zijn naar de kamer gegaan om ons op te frissen en op weg naar het Millenium park. We wandelen richting park en lopen onder de “El” door, juist op dat moment rijdt er een trein over. Het is geen mooi gezicht maar wel typisch wat wij zien in Amerikaanse films.

We komen aan in Millenium Park en zien kinderen spelen in het water, er zijn twee hoge blokken waar water langs de wanden stroomt op een van de twee is een kinderhoofdje te zien en uit haar mond stroomt water. De kinderen maken hier dankbaar gebruik van. Na een paar foto’s lopen we door en lopen we zo tegen de Bean aan. De Bean is het boegbeeld van Chicago, natuurlijk maken we hier wat foto’s en genieten van het mooie weer.

Rustig lopen we verder naar de Navy Pier onderweg lopen we over een brug die je echt dizzy maakte. Zodra er een auto overheen reed werd je heen en weer geschud.

We komen aan bij de Navy Pier en besluiten eigenlijk al vrij snel dat we hier wat gaan eten en uitrusten want we voelen de vermoeidheid van de reis nu toch wel in onze benen. Na een lekkere maaltijd lopen we weer op ons gemak terug naar het hotel.

Het is acht uur en we duiken meteen ons bed in, de vermoeidheid is enorm.  Car kijkt nog wat tv en ik ben gelijk in dromenland.

Liefs

Cara

← Vorige Volgende →