Woensdag 12 oktober 2016

260 km

Rond half zes is het afgelopen met de pret en begint de dag. Ik maak het blog af en na het ochtendritueel stappen we dan uiteindelijk om half tien in de auto. Ja, we zijn op vakantie en ons motto is: “Stress me niet!”

Onze eerste stop werd er een die niet op het programma stond. We rijden de straat Granada in (Coral Gables) en ter hoogte van huisnummer 3600 zegt Ro uit het niets: “Hé, dat is iets Spaans. Want dat is de Spaanse vlag en hij staat alleen zonder de Amerikaanse vlag en dat mag niet in Amerika tenzij je een ambassade bent” Mensen, ze heeft zich vergist, het was het Spaanse consulaat, niet de ambassade. Waar een mens al niet blij van kan worden. Zo hebben wij vandaag dus ook weer wat geleerd, want eerlijk gezegd wisten wij niet dat je als inwoner van de USA beide vlaggen moest gebruiken. Gelukkig wonen wij in Nederland, want anders hadden wij in 2008, 2010 en 2012 een probleem gehad. Voor jullie info, ik hang altijd beide vlaggen op. Alleen in twee jaren bleef er steeds de rood gele vlag alleen over. Had ik hier in de USA toch een probleem gehad.Voor de niet zo voetbalfans onder de lezers; EK, WK en EK voetballen, weten jullie nog wel, in 2010, dat beentje van Casillas en Robben, arme Robben. Ik praat niet meer over koning Iniesta die onze held werd.

Onze volgende stop is het Biltmore Hotel. Het is een mooi statig hotel maar we beslissen dat we gewoon een Aziatische stop houden, foto maken en we kijken thuis wel wat we gezien hebben.

Het mooie statige Biltmore Hotel.

Tegenover het hotel is een heel leuk klein kerkje. Het Coral Gables Congregational Church, geen kaarsjes dit keer want hier wordt nog steeds gerust, we maken wat foto’s en rijden al snel weer verder naar Venetian Pool.

Een zwembad in Venetiaanse sferen. Super leuk ook al heeft het wel wat achterstallig onderhoud. De bodem van het zwembad kan echt wel een likje blauwe verf gebruiken. Trouwens, ook het zwembad was nog gesloten, zo dan ook hier maar weer een Aziatische stop. We rijden door wat woonwijken waar de huizen leuk versierd zijn voor Halloween. Het is sowieso een leuke woonwijk met mooie huizen.

Een golfbaan midden in de stad

Waar zou hij nou vandaan komen?

Tijd om te shoppen, volgende stop wordt Walmart, even een koelbox kopen en wat boodschappen doen. Wat valt er nog te vertellen oven een Walmart Supercenter. Het is verschrikkelijk groot, er is verschrikkelijk veel keus, en je kunt er echt alles kopen. Tiamo zet zijn ingeslagen weg voort, zodra hij een supermarkt binnenkomt, wilt hij een appeltje.

Zijn zelf uitgekozen Crocs en gekregen van Belen in Spanje worden ook nu weer goed gedragen. 

Dit keer geen mooie rode. Tiamo vindt het toch wel een klein beetje eng 

Na de Walmart rijden we een paar kilometer verder en hebben we onze eerste outlet mall. Na twee uur winkelen en een paar dollar lichter rijden we richting Key West. Bij een van de bruggen stoppen we even op een parkeerplaats waar we besluiten om lopend de oversteek te maken. Car en Tiamo rijden met de auto de brug over en wij klimmen en klauteren over wat rotsen en maken foto’s van het mooie groen/blauwe water.

Alv is het klimmen en klauteren nog niet echt gewend want hij moet echt heel veel moeite doen om zijn evenwicht te behouden en niet te eindigen met een nat pak. Natuurlijk vinden wij het heel erg jammer dat het hem toch is gelukt om niet te vallen.  Op de brug staan een paar mannen te vissen en de vrouwen genieten van het zonnetje. Na onze korte wandeling stappen we weer gezellig bij onze achtergebleven mannen in de auto. We hoppen van eiland naar eiland via allerlei bruggen. Zo ook natuurlijk de Seven Mile Bridge die toch wel het bekendst is. Trivia vraagje voor de lezers onder jullie; hoe lang is deze brug?

Na democratisch gestemd te hebben besluiten we om een stop in te lassen bij het Bahia Honda State Park, kan natuurlijk ook niet anders, Blancos en een Honda links laten liggen, dat kan niet. Bahia Honda kost $10,– voor een personenwagen met vier volwassenen. Tiamo heeft hier echt genoten, Ro en Alv hebben al snel de broek uit en zijn samen met hun zoon de Oceaan ingesprongen. Ik voel me net iets te oud (nooit gedacht dat gevoel te kennen) om in de slip het water in te duiken.  Het water was echt super lekker. Het verschil tussen de Atlantische Oceaan hier en de Atlantische Oceaan in Galicië is enorm, dit keer geen ijspegels.

We wilden hier een wandeling maken maar na een klein rekensommetje kwamen we tot de conclusie dat we dan zeker de zonsondergang van Key West niet zouden redden. Het was al 18.00 uur en de zon zou rond een uur of zeven ondergaan. Onderweg van Duval Street naar het meest zuidelijkste puntje van de U.S.A. wordt er door de jongelui nog even gewisseld van kleding aangezien het ondergoed nog een beetje vochtig is en dat niet lekker zit wordt er achter onze ruggen een striptease gehouden. Hilarisch is het dan ook als Alv zijn spijkerbroek heeft aangetrokken met de plastic tas waarop hij zat. Natuurlijk stak er nog een stukje tas boven zijn broek uit. Ro en ik, solidair als we zijn, hebben niets tegen hem gezegd. Foto heb ik wel hoor, maar ik plaats het niet, laat jullie verbeelding maar zijn werk doen.

Southernmost point 

Een aantal weken geleden had Alv laten doorschemeren dat hij van plan was om Ro ten huwelijk te vragen. Een week geleden heeft hij dus ook officieel aan Car toestemming gevraagd om met Ro te mogen trouwen. Car zal beweren dat het niet gevraagd is, de waarheid zal ergens in het midden liggen. Zoals ik het me voorstel zal dit gesprek wel ongeveer zo gegaan zijn: “Ja man, ik ga Ro vragen. Vind jij dit goed? Ja man, jij wilt mij graag als schoonzoon he? Wil jij dan de ring bij je houden? Anders gaat ze hem vinden, toch?  Hoe lieffff! De zonsondergang hebben we vanuit de auto gezien want het verkeer wilde ons niet erg meehelpen, maar dan nog was het een perfect uitgekozen plekje. Op het meest zuidelijke puntje van de Verenigde Staten is Alv niet gevallen, maar gewoon op zijn knieën gegaan. Zeer romantisch en terwijl wij foto’s maakten en filmden werd er luid geapplaudisseerd door de omstanders die getuigen waren van dit heugelijke nieuws. Oh trouwens, kleinigheidje, ze heeft ja gezegd.

Hierna terug naar Duval Street waar wij dicht in de buurt een parkeerplekje hebben gevonden. We betalen $5,– voor anderhalf uur i.p.v. de $ 15,– die een man bij een parkeergarage vroeg, we mochten dan wel tot 04.00 uur blijven. We hebben een dreumes bij ons Mijnheer, wij blijven echt niet tot 4 uur. Natuurlijk zien we ook hier de Cubaanse invloeden en worden er genoeg Cubaanse sigaren aangeboden. 

We beginnen nu echt wel trek te krijgen. We lopen langs Gas Monkey en doordat de mannen dit herkennen van een of ander programma besluiten we om hier te eten. Nou dat is dus tegenvaller nummer 1. Wat hebben wij slecht gegeten. Loop deze zaak voorbij mensen, een stukje verderop zit Hard Rock Café, volgens mij hadden we daar zeker stukken beter gegeten.

Tiamo en oma zijn op, dus al snel lopen we terug naar de auto en rijden naar het hotel. We checken in en Tiamo en oma blijven achter in bed terwijl Opa, mama en papa nog even naar het zwembad gaan.

Zo komt er een eind aan een historische dag in het leven van mijn dochter en schoonzoon. Vanaf morgen zullen zij weer een nieuw hoofdstuk gaan schrijven.

Liefs

Catirora-alv