16 juni 2013
We beginnen met hetzelfde ritueel als altijd en al snel zitten we in de auto en rijden we naar ons volgende hotel in Dallas. Het is nog veel te vroeg om in te checken, maar we willen in ieder geval de auto hier parkeren. Het hotel ligt op 600 meter van “The Sixth Floor Museum” en daar willen we vandaag beginnen.
Tegenover het hotel is een parkeerplaats en daar stallen wij onze ijzeren vierwieler. We betalen $ 5,– en we mogen onze vriend hier laten staan tot half acht. Niet verkeerd heel de dag de auto parkeren hartje centrum voor $ 5,–. Het museum is gevestigd op de vijfde verdieping van een opslagruimte op Dealey Plaza. We lopen erheen en het is om half elf al behoorlijk heet. We klagen niet, het wordt alleen even gemeld. Dit museum is bekend geworden over heel de wereld doordat vanaf deze vijfde verdieping president John F. Kennedy doodgeschoten is.
Zodra wij in het museum zijn krijgen wij een koptelefoon en een kastje en wordt ons medegedeeld dat er op de vijfde verdieping geen foto’s en of geluidsopnames mogen worden gemaakt. Dat maakt het museum natuurlijk voor mij al een stuk minder leuk, want aan de hand van de foto’s schrijf ik het blog, als ik geen foto’s heb wordt het gelijk een stukje moeilijker te schrijven wat wij gezien hebben. Ook vandaag probeer ik toch foto’s te maken, maar el lopen bijzonder veel suppoosten waardoor het een onmogelijke taak is.
Aan de hand van foto’s en natuurlijk door het kastje op ons borst worden we begeleid door de tijd dat hij in het congres zat en door de campagnetijd die vooraf ging aan zijn presidentschap. Nadat hij eenmaal president was kregen we foto’s en beelden te zien over de koude oorlog, het plaatsen van raketten op Cuba door de russen. De lancering van de eerste bemande raket de ruimte in. Zeer belangrijke gebeurtenissen die allemaal hebben plaatsgevonden tijdens zijn 1000 dagen durende presidentschap.
We komen aan op 22 november 1963 . De president van Amerika vliegt samen met zijn vrouw naar Dallas om daar campagne te voeren voor de presidentsverkiezingen. Ook al hebben veel Amerikanen hem op een voetstuk geplaatst door zijn optreden tegen de Russen en het communisme. In de zuidelijke staten van Amerika schijnt hij nog steeds minder geliefd te zijn omdat ook hij voor gelijke mensenrechten is. Hij ontvangt dan ook vele dreigbrieven, toch worden deze dreigbrieven opzij geschoven en gaat het bezoek door zoals gepland. Hij wil dicht bij de mensen zijn, zodra hij uit Air Force One stapt, loopt hij en zijn vrouw af op het publiek om de mensen een hand te schudden. Hij wil geen dichte auto, geen extra bescherming en ook geen kogelwerend glas.
Zo zag de plek uit vanwaar de verdachte geschoten heeft.
Er staan honderdduizenden mensen langs de route waarop de vrouw van de gouverneur van Texas, tegen de President zegt: “Ziet u Mr President dat u hier in Texas wel geliefd ben.” Minuten na deze woorden wordt haar man, de Gouverneur, geraakt door een kogel die eerst door de President ging en binnen een seconde wordt de President met een tweede kogel dodelijk in het hoofd geraakt.
Middelste rijstrook tussen het groen zie je het kruis waar John F. Kennedy geraakt is.
We komen nu aan bij de hoek vanwaar Lee Harvey Oswald geschoten zou hebben. De hoek en het raam is afgeschermd door glazen panelen, achter het glas zien we dozen staan zoals ze erbij stonden toen de politie deze plek vond. Vanaf het raam naast de glazen kooi kunnen we een kruis waarnemen beneden op het wegdek waar John F. Kennedy geraakt werd.
Hierna worden we door ons kastje begeleid naar de film over de begrafenis van John F. Kennedy en natuurlijk het wereldberoemde beeld van zijn jonge zoon John die hem salueerde. Hierna beginnen we het eigenlijk wel een beetje genoeg te vinden, we lopen nog langs de foto panelen waarin we zien hoe Jack Ruby Lee Harvey Oswald neerschiet bij de rechtbank. En we kijken nog een beetje naar de samenzweringsverhalen, hierna houden we het voor gezien en gaan naar de zesde verdieping.
De suppoost verteld ons dat we zoveel foto’s mogen maken als dat we willen, maar wel zonder flits. Hieronder laat ik jullie alles zien wat er op deze zesde verdieping te fotograferen was. De foto’s van John F. en Jackie waren wel bijzonder. De foto van John F. bestond uit allemaal mini foto’s van Jackie, en de foto van Jackie allemaal mini foto’s van John F. Trouwens Marit we hebben niets gezien over Marilyn Monroe.
Al met al hebben we zo’n drie uur doorgebracht in het museum. Terwijl wij op zoek gaan naar een Starbucks lopen we langs het John F. Kennedy Memorial. Het is te heet om ons druk te maken wat het memorial moet voorstellen, we schieten wat foto’s en lopen snel door. Snel naar de schaduw, de tomtom staat op wandelroute en hebben we ingesteld op de dichtstbijzijnde Starbucks. Jammer dat de satelliet ons in een andere straat heeft geplaatst, hierdoor konden wij het niet vinden en hebben we extra lang in die hitte moeten lopen. Een dame heeft ons toen verteld welke straat we wel moesten hebben. Toen we eindelijk bij de Starbucks aankwamen was hij gesloten. Weer dezelfde weg teruggelopen om bij Jimmy John’s een broodje te eten. Het klinkt allemaal vrij gemakkelijk maar vergeet niet dat het hier wel bijna 40 graden is.
John F. Kennedy Memorial
Na ons broodje besluiten we om terug te lopen naar het hotel. We checken in en installeren ons op onze kamer. Er wordt een was gedraaid, de korte broeken gaan de droger in en de T-shirts worden opgehangen in onze kamer. Ik heb mijn lesje wel geleerd.
Dani heeft een siësta gehouden, Car plonst het zwembad in en ik upload de foto’s en het blog. Twee uur later besluiten we weer op onderzoek uit te gaan en hopen dat het nu iets minder heet is. Het is niet dat het veel minder heet is maar doordat de zon nu wat aan het zakken is lopen we veel meer in de schaduw.
Aangezien niemand ons precies kan vertellen waar we de gratis trolley kunnen pakken, besluiten we om de metro te nemen naar Cityplace Station. Na 6 minuten komt de oranje lijn aan, de bestuurder verteld ons dat deze niet naar Cityplace Station gaat maar dat we wel de rode of de blauwe kunnen pakken. Na nog eens 7 minuten komt de rode lijn. We stappen in, we willen een kaartje kopen, maar we zien geen conducteur of we kunnen ook niet bij de bestuurder komen om een kaartje te kopen. We vragen het aan een dame in de trein en zij zegt dat we dat buiten bij de halte hadden moeten doen. We hebben dus 13 minuten lang bij een halte gestaan, we hebben gepraat met een dame uit San Salvador voor zeker 5 minuten en we hebben nooit gezien dat er een kaartjes verkoop machine bij de halte stond. Hoe bedoel je blind! Gelukkig is het goed gegaan, we zijn niet gecontroleerd, we hebben geen boete gehad, er is zelfs geen politie aan te pas gekomen. We komen weer bovengronds door middel van hele hoge roltrappen en voor de passagiers in een rolstoel of met een fiets is er een aangepaste lift die schuin omhoog gaat.
Boven zien we de Matilda en de Petunia staan. De trolley Matilda heeft een privé feestje, zodat wij in de Petunia instappen. De rit in de trolley is gratis maar er staat wel een pot zodat iedereen een contributie kan bijdragen. Hier in Dallas hebben ze 4 van deze trolleys: Rosie die stamt uit 1909, de Green Dragon die stamt uit 1913, de Petunia uit 1920 en de Matilda uit 1925. Onze bestuurder manoeuvreert ons behendig door het verkeer en probeert hier en daar wat info te geven over bepaalde gebouwen en mensen. Het is alleen heel erg jammer dat hij, met de herrie van de trolley en het feit dat hij binnensmonds brabbelt, voor ons niet te verstaan is.
Bij het eindpunt stappen wij uit maar niet voordat we de bestuurder hebben geholpen met het omzetten van de banken. Hij loopt naar de andere kant van de trolley, want we hebben bij dit eindpunt geen draaiplateau, en zoals de bestuurder naar voren loopt duwt hij de rugleuningen naar de andere kant van de bank. We wandelen naar ons hotel, het is maar een korte wandeling en iets na half acht zijn we bij onze auto. De parkeerplaats was betaald tot half acht, zodat we besluiten om de auto mee te nemen en ergens te gaan eten. We zoeken in de tomtom een sweet tomatoes en rijden daarheen om onze maaltijd te nuttigen. Bij het verlaten van de snelweg zien we dat we $ 0.31 tol moeten betalen, ik zit al met mijn portemonnee in mijn hand en voordat we het weten zijn we van de snelweg af en hebben we nergens kunnen betalen. Nu hebben we wel een probleem want we weten niet hoe we onze tol kunnen betalen en we kunnen het aan niemand vragen. Waarschijnlijk merken we het vanzelf wel wanneer National het bij ons int.
De tuin van de Chase Bank die we onderweg naar ons hotel tegenkwamen
Na onze gezonde maaltijd proberen we toch weer een Starbucks te vinden want het lichaam schreeuwt om een klein beetje cafeïne, de eerste Starbucks die we vinden is gesloten, op een paar kilometer is er nog een en we rijden daarheen. Het is iets na negenen wanneer we daar aankomen, natuurlijk is deze geopend tot negen uur. Wij schijnen vandaag geen koffie te mogen drinken en geven het dan ook maar op. We gaan naar onze kamer en ieder doet weer zijn eigen ding.
Morgen om 07.00 uur gaat de wekker want om 08.45 uur moeten wij ons melden in Jackson Street, hier gaan we weer een Segway tour doen. Een advies voor toekomstige reizigers naar Dallas: Kom niet op een zondag met 36 graden naar Dallas. Het is echt warm en je ziet bijna niemand op straat. In Downtown zijn bijna alle winkels dicht.
Liefs,
Cadara
Cadarora 