We beginnen ook vandaag weer relaxt en checken om elf uur uit. Onze albino Arabier wordt weer voor gegaloppeerd en we maken onze gebruikelijk stop bij de zeemeermin. Dit kan toch alleen hier. Je telefoon en portemonnee zonder toezicht laten liggen. 
Nu zetten we de landkaart weer aan en gaan op zoek naar de Harley Davidson winkel van Dubai. Na nog even eigenwijs te zijn geweest rijden we toch maar weer naar de autosnelweg en we zijn in een mum van tijd op de plaats van bestemming. 
Het gewenste shirt wordt gekocht en na wat rondgelopen te hebben staan we buiten en pakken we alweer de E 11 naar het airport.
Eerst nog even onze albino wat te drinken geven en dan kan hij weer teruggeven worden aan zijn rechtmatige eigenaar. We nemen afscheid van hem en bedanken hem vriendelijk voor de bewezen diensten.
Het droppen van de koffer gaat vlot en het gaat er nu allemaal wat minder chaotisch aan toe. Nog steeds wel druk maar het loopt allemaal net wat soepeler dan toen we aankwamen. 
We krijgen een stempel in ons paspoort dat we het land ook weer verlaten hebben en kunnen op zoek naar onze gate. Bij het poortje blijf ik piepen, schoenen heb ik al uit, bril wordt aan de beambte gegeven, ik heb alleen nog maar mijn BH wat het alarm kan doen afgaan. Neeeeeee, die trek ik niet uit, ik word gewoon apart genomen in een hokje en wordt daar door een dame gefouilleerd. Ook Car lukt het niet om zonder te piepen door het poortje te komen, hij krijgt geen voorkeursbehandeling en wordt gewoon en plein public betast. Bij Paul kopen we wat croissants aangezien de broodjes er niet uitzien. We eten deze bij de gate op en appen ondertussen nog even met de kids. Al snel gaan we boarden en eindigt hier toch echt ons verhaal.
De rest kunnen jullie in omgekeerde volgorde lezen op dag 1. Het enige verschil is dat op de menukaart nu staat zalm en chicken. Ik ga voor de zalm en Car gaat voor de kip.
Liefs,
Papa en mama.
P. S. Vandaag te druk gehad om naar het weer te kijken. Het zal wel weer zonnig zijn met hier en daar een bui. Toevallig is die bui altijd hier waar wij ons bevinden.
Deze Camaro naderde ons met gepaste snelheid, aangezien het mij niet lukte om zijn ogen gelijk vast te leggen. Hebben wij onze auto even op zijn staart moeten trappen om hem in te halen. Ja, jullie hebben het goed gelezen, vandaag hebben we ons Arabier ingeruild voor een auto. Je kunt niet van ons verwachten dat wij met één PK naar Abu Dhabi galopperen, het is ruim 120 km, we zijn toch niet gek. Maar even terug komend op de Camaro vinden jullie zijn snake eyes ook niet gaaf?
Bij 
Ik heb de tas toch maar niet gekocht aangezien hij zeer waarschijnlijk het vliegtuig niet in mag. We slenteren verder totdat Car een winkeltje ziet waar hij opnieuw zijn Iphone laat beschermen met nieuw folie/glas. Hij koopt ook een lederen hoes voor zijn telefoon om het iets meer bescherming te geven. Het doosje van de hoes krijgen wij mee in een tasje van 10 bij 10 cm.
Terwijl Car hierna wat rondkijkt ga ik op een bankje zitten. We nemen contact op met kennissen, jaaaaaa, ik weet het, die horen ook in het rijtje van mensen die we niet willen zien, maar…… voor Carmen en Juan maken we een uitzondering. Zij zijn ruim twintig jaar geleden naar Spanje verhuisd en via via hoorden wij dat ze hier een paar weken op bezoek zijn bij hun zoon en zijn gezin, die hier al negen jaar werkt en woont. Toevallig zijn zij nu ook in de Mall. We spreken af dat zij ons oppikken bij de Apple store maar na een half uur hebben we toch echt het idee dat zij in een andere Dubai Mall zitten dan wij, want nog steeds geen Juan Antonio. We sturen een bericht dat ondertussen het ambulance personeel is gearriveerd omdat wij zijn flauw gevallen van de trek. We lopen naar de Cheesecake Factory en spreken af dat we elkaar hier zullen treffen. Hier moeten we twintig minuten wachten op een tafeltje en we krijgen een pieper mee. De tijd vliegt voorbij want we worden goed entertaint door de vissen van het Dubai Aquarium. 
Neeeeeeee, kijkuh kijkuh nie kopuh. Weten jullie nu nog niet dat ik geen Suiker eet. Mijn biefstuk met champignons en asperges was weer zo gigantisch lekker. Car eet een of andere combo met hete kip en garnalen, “ook heel goed” zijn zijn woorden. 
Onder het eten vinden Carmen en Juan Antonio ons en hebben wij elkaar veel te vertellen terwijl wij onze lunch nuttigen. 
Hij heeft er al genoeg, hoeveel horloges kan je nu nodig hebben. We lopen richting de Mac om daar nog een kop koffie te drinken. Hierna nemen wij afscheid van hen, Wat een aangename onderbreking van onze quality time.
Zo sluiten wij een geweldige dag af waarin we van elkaar genoten hebben en we heel even kennissen hebben toegelaten in ons quality time weekend.
Quality time jongens, quality time weten jullie nog wel, we gaan weinig doen alleen maar genieten van elkaar, de stad en het feit dat we niet gestoord kunnen worden door onze kinderen, aanhangkinderen, kleinkinderen, familie, vrienden, collega’s, kennissen en klanten.
We pikken onze trouwe Arabier op en rijden naar een of andere textiel souk, ik maak een beginnersfout en ik word gelijk een winkeltje binnen getrokken. Nee, Ro, mijn $50,– heb ik nog steeds in mijn zak. Ik heb alles afgeslagen en niets gekocht. Helemaal trots op mezelf.
Hierna wandelen we naar de Grande Mosque maar ik vind er niets aan. Onderweg komen we een bord tegen die zeker vastgelegd moet worden op de gevoelige plaat. 
Deze zaak moet van een gallego zijn. Al snel zijn we klaar met al die stoffen winkels en lopen we terug naar ons paard. LWe rijden naar het noorden langs het water en rijden zo langs de Wereld Eilanden naar de Burj Al Arab en vandaar door naar de Jumeirah Palm. Per ongeluk komen wij een zeemeermin tegen, al snel staat ons arabiertje op stal en drinkt Car een cold hot Chocolate en ik mijn koffie met caramel. Oh ja, dat vergeet ik bijna te vertellen jongens, luister dan, we zien ongeveer tien bussen vertrekken met allemaal Pakistaanse/Hindoestaanse arbeiders. Waar zullen ze heen gaan? Het lijken net van die Amerikaanse gevangenis bussen en je ziet alleen maar kleine hoofden boven het raampje tevoorschijn komen, echt naar of zielig om te zien. Ik weet niet zo goed hoe ik het moet omschrijven. 
Na Jumeirah Palm gaan we toch echt richting hotel, ik zet de pratende landkaart weer aan en tot mijn verbazing stuurt zij ons verder naar Abu Dhabi, we missen een afslag en moeten opnieuw de auto keren. We vervolgen weer haar route en na ongeveer twintig minuten rond gereden te hebben zegt deze pratende kaart dat we onze bestemming hebben bereikt. Hoe bedoel je. Is het Carlton in de loop van de dag verplaatst? We zijn midden op de autosnelwegggg en we zien nergens ons hotel. Oke, en nu? Wat ik ook doe, de bestemming blijft liggen op de middelste rijstrook van een vijf rijstroken brede autosnelweg. Ik heb nog een ander klein probleem. Iedere keer dat we een verkeerslicht op rood hebben of dat we stil moeten staan omdat er file is, valt Pluto in slaap.
ik kon het niet laten Ro, ik weet het, wil je de Burj Khalifa zonder ons zien dan kun je het googlen, maar…… ik heb geen excuus, deze copyright is van mij, klaar. Om de hoek van ons hotel is een Johnny Rocket daar hebben we een hamburger gegeten. Om 22:00 uur zijn we op de kamer en schrijf ik mijn memoires aan deze reusachtige leuke dag waarin we niets gedaan hebben alleen maar van elkaar genoten.
Verder filmpje gekeken, spelletje gespeeld, oogjes dichtgevallen, al zal dit natuurlijk later ontkend worden door mijnheer. 
Wij vrouwen nemen snel de benen en lopen naar de ingang waar wij de kaartjes kopen. Al snel komen onze mannen en via de beveiliging lopen we zo het terrein op. We wandelen over het raketplein. Ze zijn zo enorm.
De vlag op het kantoorgebouw is bijvoorbeeld 209 x 110 ft groot (63×33 meter). De twee grijze deuren die aan de zijkant van het gebouw zijn, zijn 456 ft (139 m) hoog en het duurt 45 minuten om ze te openen. Na een ritje van ongeveer een kwartier zijn we aangekomen bij een groot gebouw, in de eerste zaal krijgen we een film te zien over de geschiedenis van de ruimtevaart. In de tweede zaal krijgen we weer een film te zien en dan lijkt het net of wij de laatste minuten van een lancering meemaken. Super interessant. 
We lopen naar de volgende zaal en nu komen we in een grote hal met twee raketten en de geschiedenis van alle apollo’s en discoveries. Hier zijn we echt maar een kwartiertje want we moeten al snel de bus terugnemen om op tijd te zijn bij de Destination Mars. Car en ik hebben zo’n soort zaal al gezien in 2013 toen we bij Nasa waren in Houston, dus ik persoonlijk vind het niet zo erg dat we weer weggaan. 
Het ritje terug gaat een stuk sneller deze chauffeur heeft zijn voet stevig op het gaspedaal. Car gaat niet mee naar Destination Mars. Wij drieën rennen naar Destination Mars en zijn er echt precies op tijd. We lopen een zaal binnen en men legt via een filmpje uit hoe we de hololens op moeten zetten. Op je achterhoofd zit een wieltje en je moet er echt voor zorgen dat hij goed stevig op je hoofd is vastgedraaid. Verbaast mij ook niets dat ze daar zo goed opletten aangezien zo’n hololens $5.000,- kost. Hierna komen we in een zaal en we zien Buzz Aldrin staan op mars. Buzz Aldrin, jullie kennen hem wel, hij was de man die Neil Armstrong op 21 juli 1969 als eerst liet uitstappen. Dit is zo gaaf om meegemaakt te hebben, het lijkt echt of je op Mars rondloopt, je hebt het gevoel dat je Buzz een hand kunt geven. Wauwww, de toekomst ziet er leuk uit met virtuele werkelijkheid. De belevenis is naar mijn gevoel veel te kort, ik had echt nog wel een beetje langer op Mars willen blijven.
Cadarora 