Donderdag 24 maart 2016

 Ik ben vroeg wakker maar we hebben een slechte internetverbinding op de kamer, ik pak mijn laptop en loop naar de lobby waar ik mezelf in een hoekje installeer en upload het blog. Nogmaals iedereen bedankt voor jullie reacties. Mijn kamergenoten pakken onze spullen in en pikken mij, bij de lobby op. Het ontbijt kon je bijboeken maar het ziet er niet echt uitnodigend uit, hierdoor besluiten wij om ergens langs de kant van de weg een ontbijtje te scoren.

Wildlife

Onze eerste stop is al een kwartier na vertrek bij Elephant Seal Vista Point op Piedras Blancas net ten noorden van San Simeon. Na wat genoten te hebben van deze wat luie beesten vervolgen we onze weg en hebben al snel ons lach momentje. Ik zit op de eerste rij achter de passagiersstoel, toevallig zit Arie op die stoel. Langs de weg zien we erg veel stenen liggen die van de bergen zijn afgegleden, ik moet van iemand mijn raampje dicht doen, dit is een kiepraampje en die sluit ik waarbij het slot een vrij harde tik laat horen. Gelijk zegt Arie: “Oh ik doe ook mijn raampje dicht, want er viel een steen”. Waarop Ro en ik keihard beginnen te lachen.

Geweldig uitzicht over de Stille Oceaan

We stoppen voor het ontbijt iets voor twaalven in Gorda. We vergeven Ang zijn benzine debacle, het had duidelijk nog erger gekund, hier betaal je $ 6,– per gallon. De serveerster is niet de aardigste dame die wij gedurende deze vakantie zijn tegengekomen. We krijgen de lunchkaart terwijl we eigenlijk liever willen ontbijten. Ik vraag aan haar of ik ook wat eieren en bacon kan bestellen. Ik krijg van haar als antwoord: “The cook is out, so we serve just lunch” Hoe bedoel je, de kok is er niet? Wie gaat onze lunch maken dan? Ach, de vrouw zal wel moe zijn. Ze moet voor onze drankjes wel vier keer lopen wat door haar niet zo geapprecieerd word. Het eten is echt heerlijk, tomaat smaakt echt naar tomaat en de sla is heerlijk vers en knapperig. Dit is wel een van de lekkerste BLT’s die ik ooit gegeten heb. We stappen om 13.00 uur weer met goed gevulde maagjes in de auto en rijden verder over de Highway 1.

De rivier stroomt rustig tot de McWay Waterval

Op 40 minuutjes van Gorda ligt Julia’s Pfeiffer Burns State Park, wij zijn hier in 2011 al geweest maar deze plek heeft zoveel indruk gemaakt dat we het nog een keer willen zien. We betalen $10,– en mogen op zoek gaan naar een parkeerplekje. Dit toegangskaartje geeft ons ook recht om vandaag andere State Parken te bezoeken. Door het State Park vindt een riviertje zijn weg naar de rand van de rotsen, het riviertje wordt een waterval en valt op het strand. Het is hier echt schitterend, onder ons is het water turquoise, de lucht is blauw, de rotsen antraciet en dan zie je de witte waterstraal die op het beige strand uiteen valt.

Deze slideshow vereist JavaScript.

We lopen door tot het einde waar het huis stond van Helen Hooper Brown. Zij was een rijke erfgename van de Oostkust. Zij en haar echtgenoot kochten Saddle Rock Ranch (nu: Julia Pfeiffer Burns SP) in 1924, op deze ranch runde Julia Pfeiffer Burns samen met haar echtgenoot de kudde. Deze twee vrouwen uit verschillende werelden raakten bevriend in de laatste jaren van Julia’s leven. Julia overleed in 1928 en in 1956 verhuisde Helen met haar man naar Florida. Ze zijn nooit meer teruggegaan naar Saddle Rock Ranch. Helen heeft de grond en gebouwen cadeau gedaan aan de staat Californië in 1961. Ze had wel wat eisen: 1. het state park moest de naam dragen van haar goede vriendin, 2. het huis mocht niet gebruikt worden voor het publiek. Ze hebben het huis dan ook afgebroken in 1966. Helen had hier een geweldig uitzicht, zowel op de Stille Oceaan als op de waterval.

Voor 20 april 1983 mondde de rivier uit in de Oceaan, op deze dag was er een grote aardverschuiving. Highway 1 was voor een jaar gesloten en ze hebben miljoenen kubieke meters puin en steen de oceaan ingeduwd. De oceaan heeft het puin meegenomen naar de voet van de McWay Waterval, waardoor hij nu op het strand valt, maar ze verwachten dat ooit het strand zal verdwijnen met de constante beweging van aarde en oceaan. We vervolgen onze weg naar het noorden na ongeveer hier een uur doorgebracht te hebben.

De volgende stop is 40 minuten later bij de Bixby Creek Bridge. Voor de brug in 1932 in gebruik werd genomen, waren de inwoners van de Big Sur-regio in de winter zo goed als afgesloten van de buitenwereld, doordat de verder landinwaartse Old Coast Road moeilijk te berijden is. Al snel vervolgen wij onze weg naar Carmel. Omdat het al 17.30 uur is, slaan we de 17 mile drive over. Toekomstige reizigers die de route Los Angeles en San Francisco voor de eerste keer gaan rijden, raad ik aan om minimaal 2 overnachtingen in te plannen. Eén overnachting zoals wij nu hebben gedaan is echt te weinig voor de vele mooie stops die onderweg zijn. Zou het passen in jullie plannen rijd deze route dan van noord naar zuid. Je hebt de oceaan aan je rechterzijde en alle uitkijkpunten zijn aan je rechterzijde waardoor je veel makkelijker weer kunt deelnemen aan het verkeer.

Carmel

In Carmel parkeren wij de auto en lopen een rondje. Carmel is een gezellig kunstenaarsstadje waar ooit Clint Eastwood burgemeester was. We drinken een kopje koffie en we kopen hier ook het meest niet lekkere flesje water die ik ooit in mijn leven geproefd heb. Dit flesje is gevuld met een of andere fontein water uit Italië, het had net zo goed slootwater kunnen zijn, want daar smaakte het wel naar. Na het strekken van de benen en de oppepper, rijden we door naar Santa Cruz, op de boulevard staan verschillende attracties, waar we een ritje op de houten achtbaan willen maken en ik wil een rondje in een van de oudste werkende draaimolens van Amerika maken met mijn kleinzoon. We rijden om 19.00 uur het parkeerterrein op en tot onze grote verbazing zijn alle attracties net gesloten, de file in Carmel heeft ons net de das omgedaan. Goede reden om nog een keer terug te komen. We typen het adres van het hotel in San Francisco in de TomTom, op zoek naar een TgiF, Alvie wil graag nog een keer Jack Daniels spare ribs eten. We rijden naar een winkelcentrum toe waar blijkbaar een TgiF zou moeten zitten, maar dit winkelcentrum ziet er heel verlaten uit, heel veel winkels zijn al gesloten en de winkels die nog open zijn hebben uitverkoop omdat ze binnenkort sluiten. TgiF hebben we nooit gevonden wel heeft Tiamo zijn eerste ritje in een Ferrari gemaakt, hij is al net zo gek op auto’s als zijn ouders. Uiteindelijk belandden we in San José bij een Cheesecake Factory. Na het eten rijden we door naar het hotel checken in en al snel is het bij mij San Francisco by night.

Liefs,

Cadaroraanaltiar.