03 juli 2013
Om half vier gaat de wekker, snel de douche in en in een recordtempo staan we klaar om naar het vliegveld te rijden. Iets voor vieren maken we Dani wakker zodat hij een klein beetje gezellig is op het moment dat we afscheid moeten nemen. De shuttle van het hotel brengt hem om 08,00 uur naar het vliegveld. Hij heeft de wekker gezet, zijn telefoon staat op het alarm en wake-up call is ook geregeld. Zou hij zich nu nog verslapen dan moet hij met de Greyhound (autobus) naar Appleton, want een ander vliegticket betalen we niet. Afscheid nemen voelt toch weer raar aan, ook al weten we nu dat het maar voor tien dagen is. Dat overleven we wel.
We rijden eerst langs het benzinestation om weer onze band een beetje op te pompen en gelijk een beker chocolademelk te kopen. Ontbijten doen we dadelijk wel op airport. De rit naar het vliegveld is maar een kwartiertje en om kwart voor vijf hebben we de auto ingeleverd. We worden door een vriendelijke dame geholpen aan onze boarding passen en het gewicht van de koffers is verder oké. Al snel zitten we bij onze gate wanneer er omgeroepen wordt dat er een verandering is. Hup spullen mee en naar de nieuwe gate toe. Zodra we daar zitten blijf ik door de luidsprekers maar horen dat er een gate verandering is voor de vlucht naar Houston. Wij gaan helemaal niet naar Houston. Toch had de dame bij de gate gezegd, terwijl zij het bord achter haar aanwees met onze vluchtgegevens, dat we naar de andere gate moesten. Na zo’n twintig minuten daar gezeten te hebben, vertrouw ik het niet helemaal en vraag al snel aan de grondsteward of we hier wel goed zitten. Nee dus, wij moeten gewoon bij onze eerste gate zijn en we lopen op ons gemak daar naar toe, gelukkig geen stress, want we hebben nog ruim anderhalf uur.
Terwijl we wachten bekijkt Car alle winkeltjes en ik werk wat aan het blog. Voordat we het weten kunnen we boarden en is de tijd voorbij gevlogen. In het vliegtuig is het bijna zoals onze vlucht van Denver. We hebben alleen maar geslapen, een heerlijke vlucht. We worden wakker net voordat we gaan landen. Al snel staan we buiten en gaan op zoek naar onze koffers en hierna naar de shuttle van Alamo. Wat ons nu overkomt hadden we niet verwacht. Wij dachten dat we nu in de koelte terecht zouden komen. Niets is minder waar, het is 33 graden en de luchtvochtigheid is enorm. Je hoeft niets te doen of de zweetdruppels lopen over je rug. Echt verschrikkelijk vies.
Bij Alamo krijgen we natuurlijk weer de vraag of we willen upgraden? Car vond het al niets dat ik weer een midsize SUV had gereserveerd. Hij wilde voor deze paar dagen en voor ons tweeën een spannendere auto. Ik ben natuurlijk meer van het voorzichtige, wat als onze koffers er niet in passen?
Voor het geval jullie ons kwijt zijn.
De baliemedewerkster wilde upgraden naar een SUV maar daar had Car geen oren naar, nee hij wilde: een Mustang, een Camarro of een Challenger. Camarro was leuk maar doordat het een cabrio was hadden we geen kofferbak en dat leverde problemen op. Het verschil in bedrag van de Mustang en de andere twee auto’s vond hij te hoog, dus die viel ook al snel af. Bleef over een Challenger. We regelen de papieren en zijn al snel op weg naar Washington DC. Het vliegveld ligt nog best wel ver van Washington. Onder weg komen we in een stilstaande file terecht, hierdoor beslissen we om een andere route door de tomtom te laten bereken en we zien dat we nu langs Arlington Cemetery rijden. Car vindt dat we dan gelijk maar dit van ons lijstje moeten strepen.
We willen hier de graven van de Kennedy’s bezoeken en de wisseling van de wacht bij de tombe van de onbekende soldaat zien. Arlington is indrukwekkend. Al die witte kruizen die kaarsrecht staan in lange rijen. Als eerst lopen we naar de plek waar de Kennedy’s begraven zijn. We lopen langs de graven van drie broers van JFK. Dit zijn drie witte kruizen en een plaquette. Heel eenvoudig, net als al die andere militairen, het enige verschil met de rest is dat zij een plaquette hebben liggen in het gras.
Hierna lopen we naar het graf van John F. Kennedy en zijn vrouw Jackie. Voor zijn dood was John hier geweest en had tegen zijn vrouw gezegd dat hij het niet erg zou vinden om op deze plek voor eeuwig te liggen. Ze liggen mooi op een heuveltje waarbij je zo naar Washington DC kunt kijken. Zij liggen hier samen met twee van hun vier kinderen. Arabella was in augustus 1956 doodgeboren en Patrick is in augustus 1963 in het Witte Huis twee dagen na zijn geboorte overleden. John Jr, bekend om zijn saluut aan zijn vader bij zijn begrafenis, is in 1999 op 39 jarige leeftijd overleden bij een vliegtuigcrash. Hij ligt niet bij zijn ouders omdat hij geen militair is geweest. Als weduwe van JFK mocht Jackie wel naast haar man begraven worden. Op de achtergrond brandt de eeuwige vlam die door Jackie na het overlijden van haar man is aangestoken.
Hierna lopen we verder de heuvel op naar tombe van de onbekende soldaat. Op de trap zitten al aardig wat mensen. In 1921 werd een onbekende soldaat, gesneuveld tijdens de Eerste Wereldoorlog, op Arlington National Cemetery begraven. In 1932 werd een tombe van wit marmer boven zijn graf geplaatst, met daarop de tekst “Here rests in honored glory, an American Soldier known but to God”. Later werden hier ook de lichamen begraven van onbekende soldaten die zijn gesneuveld in de Tweede Wereldoorlog en in de oorlogen in Korea en Vietnam. De tombe wordt sindsdien The Tomb of the Unknowns genoemd. Al snel begint de ceremonie, we moeten allemaal staan. Dat komt wel goed uit want dan kan ik beter foto’s maken. De wisseling van de wacht duurt ongeveer 10 minuten en wordt zeer strak en mooi uitgevoerd. Op de stenen ondergrond zie je de sporen van deze jarenlange traditie. The Tomb of the Unknowns wordt 365 dagen per jaar, 24 uur per dag, bewaakt. Hieraan is een zeer gedetailleerd ritueel verbonden: de Sentinel loopt in een ritme van exact 90 stappen per minuut eerst 21 stappen van de tombe vandaan, hij blijft vervolgens 21 seconden stil staan met zijn gezicht naar het oosten gekeerd, hij draait zich en blijft opnieuw 21 seconden stil staan met zijn gezicht naar het noorden gekeerd, en loopt daarna weer in 21 stappen terug naar de tombe. Het getal 21 staat symbool voor de hoogste militaire eer die iemand kan krijgen: the 21 gun-salute. De soldaat draagt geen rang-emblemen, hiermee wordt voorkomen dat hij in rang mogelijk boven die van de onbekende soldaten zou staan.
We hebben gezien waar we voor kwamen dus we gaan op zoek naar de auto en stellen de Tomtom in op een Longhorn Restaurant. We rijden door Washington DC en komen in Laurel Maryland terecht. In 2009 hadden wij Maryland al bezocht maar het is dit jaar toch weer een nieuwe Staat die wij kunnen afvinken. We eten lekker en hierna wordt het toch echt tijd om naar het hotel te gaan om in te checken en uit te rusten.
Het is een mooie dag geweest en we zijn een stukje dichter bij huis.
Liefs
Cara
Cadarora 