21. Houston

← Vorige Volgende →

18 juni 2013

Vandaag moeten we weer vroeg uit de veren want we hebben een afspraak om half 10 met Sandra Lord. Sandra Lord is een dame van 72 die voor Urban Adventure werkt en die ons het tunnelsysteem van Houston gaat tonen.

We hebben afgesproken bij Georgia’s Market, 420 Main Street en dat is zonder spits een goede twintig minuten rijden, wij vermoeden dat we nog wel een staartje van de spits meepikken dus besluiten wij om op tijd op pad te gaan. De spits valt reuze mee waardoor wij al om negen uur op de plaats van bestemming zijn. We kopen wat water en wachten geduldig totdat onze gids iets na half tien zich bij ons meldt. Samen met vier andere dames gaan we met z’n achten op pad. Een dame is Grandma, zij komt uit New York en is op bezoek bij haar kleinzoon. Samen met de echtgenote van haar kleinzoon doet zij deze wandeling. De “kleindochter” heet Leah en zodra ze hoort dat we een rondreis maken deelt zij ons mede dat wij niets in Houston te zoeken hebben en dat wij naar San Antonio moeten gaan.  Volgens haar is San Antonio zeer de moeite waard en vele malen mooier dan Houston. Ze verteld met een glimlach dat het maar anderhalf uur rijden is, gelijk er achteraan zegt ze eerlijk dat het een rit van drie uur is maar weer herhaalt ze dat het zeer de moeite waard is. Car is hier natuurlijk niet blij mee want ik zeg prompt dat we nu dus zeker terug moeten naar de States want we moeten San Antonio zien. De andere twee jongedames komen uit Taiwan. Eén studeert hier aan de universiteit en haar vriendin is bij haar op bezoek.

We lopen als eerst naar de Post Rice Lofts. Sandra verteld ons hoe Houston aan zijn naam gekomen is. Heel simpel, ze stelt twee vragen: 1. Wie was de eerste president van de Verenigde Staten? George Washington. De hoofdstad van de Verenigde Staten is dus genoemd naar de eerste President. 2. Wie was de eerste president van de republiek Texas? Sam Houston. De hoofdstad van Texas is drie jaar lang Houston geweest. Zo komt Houston dus aan zijn naam. Op de plek waar nu de Post Rice Lofts staat heeft rond 1840 de State Capitol gestaan.

We lopen verder en gaannaar de Gulf Building, dit is echt een geweldig gebouw met mooie fresco’s en een schitterend glas in lood raam. Alles van travertin en wat een geweldig mooie deuren. Je komt hier op de begane grond ogen tekort om alles in je op te nemen.

Hierna lopen we naar de tunnels, Sandra drukt ons op het hart dat we geen foto’s mogen maken van de tunnels, want dat is privé gebied, het is geen publieke ruimte. De tunnels zijn ontstaan doordat er steeds meer mensen in het centrum kwamen werken met een auto. Deze auto’s moesten wel ergens geparkeerd worden. Er kwamen garages en hierna werden deze garages door middel van tunnels verbonden met de kantoorgebouwen. Tijdens kantooruren zijn de tunnels geopend maar zorg er wel voor dat je voor 18.00 uur weer buiten staat. Je zou denken dat het in een stad van meer dan twee miljoen inwoners het een drukte van jewelste zou moeten zijn op straat tijdens lunchtijd. Het is wel druk tijdens lunchtijd maar niet op straat ze blijven bijna allemaal ondergronds. In het tunnelsysteem is het door middel van allerlei restaurantjes, winkeltjes en air conditioning prima vertoeven. Stukken beter dan buiten waar het ook vanmorgen weer behoorlijk warm is. De ene tunnel is nog mooier dan de ander.

Via de tunnels lopen we naar het 74 verdiepingen tellende J.P. Morgan Chase Tower waar wij met de lift naar de zestigste verdieping worden gebracht. Hier is de Sky Lobby en die is vrij toegankelijk voor iedereen. Wij worden hier getrakteerd op een mooi en wijds uitzicht over Houston. Hierna lopen bovengronds naar het Stadhuis waar we een filmpje te zien krijgen over Houston en wat we allemaal in Houston kunnen doen en krijgen we even de tijd om wat souvenirs in te slaan. Ondertussen  is het tijd geworden om afscheid te nemen van Leah en Grandma want haar dochtertje moet naar een of ander buitenschoolse activiteit gebracht worden. We lopen weer terug naar de tunnels en krijgen hier de tijd om even iets te lunchen, dat mag ook wel want we lopen al bijna drie uur rond en onze darmpjes en maag protesteren tegen al die lege ruimte.

We wandelen nog wat verder door de tunnels door gebouwen en uiteindelijk komen we weer bovengronds dicht bij het Rice Hotel waar we begonnen werden we lopen met ons zessen naar Georgia’s Market en nemen daar afscheid van onze vriendinnen uit Taiwan en geven Sandra een omhelzing en bedanken haar voor alles wat ze ons vandaag verteld heeft. Wat weet deze vrouw uit Pittsburgh, Pennsylvania veel over de geschiedenis van Houston en zijn tunnel systeem. Als antwoord op mijn vraag hoe ze in Houston terecht is gekomen, vertelde ze dat ze dertig jaar geleden een maand op bezoek kwam bij een vriend hier in Houston. Die eerste zomer was het te heet om alles in te pakken en te vertrekken en die eerste winter was het een veel te aangename temperatuur om te vertrekken. Zo gaat het nu al dertig jaar, ze vermoedt dat ze in Houston voorgoed haar ogen zal sluiten.

“Don’t you dare”

We staan in een tunnel en ze heeft het over het bladgoud dat hier gebruikt is. Car pakt zijn autosleutel en zij steekt als een strenge juffrouw haar vinger op en zegt heel kalm deze bovenstaande woorden tegen Car. Wij hebben hier zo om moeten lachen. De kwajongen Car en de strenge juf Sandra.

Na tweeën gaan we op zoek naar een Starbucks we moeten nog een slaapplaats regelen voor vanavond. We besluiten om in de buurt van het Johnson Space Center te bieden omdat we dan in de buurt zijn van Kemah waar we even de boulevard willen bezichtigen en natuurlijk de houten achtbaan voor Dani en we zijn dan gelijk in de buurt van Nasa die wij morgenochtend willen bezoeken. Na een paar biedingen heb ik dan toch weer geluk en het hotel licht om de hoek van het Johnson Space Center, beter kan bijna niet. We stellen de tomtom in naar het hotel maar onderweg moeten we eerst een stop maken bij Cavender’s Boot City. Daar waar ze cowboylaarzen verkopen, verkopen ze toch ook riemen. We hebben voor mijn schoonvader een gesp gekocht en voordat we een riem kopen moeten we toch eerst contact opnemen met het thuisfront.

Nadat we zijn ingecheckt en de koffers op de kamer hebben achtergelaten gaan we naar Kemah. De boulevard ziet er heel gezellig uit qua aankleding maar het is nog te vroeg om te zeggen dat het gezellig is. Het is rond half zes en er zijn nog maar weinig mensen die hier aan het wandelen zijn. We wandelen wat verder en zien een stel kinderen over een leuning kijken, ook wij worden nieuwsgierig wat daar aan de hand is. Nou, het krioelt daar van de vissen, het zijn er zoveel dat het eigenlijk een heel smerig gezicht is. Zodra er ook maar iets in het water valt wordt er om dat brokje gewoon gevochten. We drinken een kopje koffie en besluiten dan Kemah achter ons te laten omdat we zien dat het wel heel erg grijs aan het worden is in de verte. De houten achtbaan wordt uiteindelijk niet gedaan omdat hij gesloten is ter reparatie of onderhoud. We maken nog wat foto’s en gaan dan toch maar snel weg, want het weer slaat nu wel heel snel om.

Nou en of het weer omsloeg, ik heb nog nooit zoiets meegemaakt, het kwam niet met bakken naar beneden maar met hele badkuippen tegelijk. We wilden terug naar die Cavender’s Boot City maar het was te gevaarlijk om in dit weer op de weg te zijn.

We besloten om terug naar het hotel te rijden. Eenmaal aangekomen bij het hotel was de stortbui een licht regenbuitje geworden waarop de jongens besloten naar het winkelcentrum te gaan en ik naar de kamer om de koffers te ordenen. We vliegen donderdagochtend en alles moet wel in onze koffers en trolleys passen.

Rond elven komen de jongens weer terug en laten de aankopen van Dani zien, hierna is de dag voor mij toch weer tot een einde gekomen.

Liefs,

Cadara
← Vorige Volgende →