2 mei 2014 (224 km)
Vandaag begint de dag voor mij om half zes. Om half drie was ik al opgestaan om het laatste nieuws van Dani te horen, toen toch nog maar terug naar bed en nog even drie uurtjes het lichaam rust gegeven. Om half zes is het dan toch echt klaar. Ik ga de douche in was mijn haar, ondertussen dat mijn haar droogt begin ik de foto’s te bekijken van eergisteren en het blog te typen. Om half negen maak ik Car wakker. We lopen naar de ontbijtzaal, het ontbijt stelt niet veel voor, maar een geroosterde boterham met Philadelphia gaat er altijd wel in.
Hierna duikt Car het zwembad in en ik maak het blog af. We halen Ro op en rijden richting de Pier. Op de pier is weinig te beleven dus al snel zitten wij weer in de auto en zijn we onderweg naar ons nieuwe hotel. We checken in laten onze koffers op de kamer en zitten alweer snel in de auto waar we nog heel even een facetime momentje hebben met Marit.
Al snel rijden we naar de Vuurtoren van Virginia Beach. The Old Cape Henry Lighthouse is gebouwd in 1792, rond 1870 raakte het in verval en werd het vervangen door de nieuwe Cape Henry Lighthouse, die slechts op een paar honderd meter van de oude werd geplaatst. De vuurtorens bevinden zich op een militaire basis waardoor wij tweemaal staande worden gehouden. De eerste keer wordt alleen maar gevraagd of we ID bij ons hebben en de tweede keer moet Car zijn ID laten zien. Wij moeten alle deuren, de kofferbak en de motorkap openen. Ons wordt verzocht om uit te stappen en we zijn best wel onder de indruk. Giechelend vragen wij aan de soldaten of wij een foto mogen maken. Verbaasd antwoordt zij dat het mag.
We rijden hier wat rond, jaaaaa, jullie lezen het goed, rijden, want aangezien Dani nu weg is en Ang aan het werk is, ben ik duidelijk in de minderheid. Mijn man en dochter houden niet zo van wandelen. Echter houden zij heel erg van Amerikaanse huizen, vooral deze huizen. Aangezien we op een militaire basis rondrijden wordt al snel de link gelegd met de tv-serie Army Wives. Trouwens, jullie hoeven niet te denken dat ik het minder leuk vind, hoor. Maar even terug naar Cape Henry Memorial en zijn vuurtorens. Na 4,5 maanden op zee doorgebracht te hebben kwamen 144 Engelsen hier aan wal op 26 april 1607. Ze legden hun schepen aan en maakten een houten kruis die zij hier plantten en de plek Cape Henry noemden. Cape Henry omdat zo de oudste zoon heette van Koning James I. Vanaf hier werd er langs de kust gevaren om een geschikte plek te zoeken om zich definitief te settelen. Na twee weken beide oevers van de James Rivier afgezocht te hebben kwamen ze terecht op een mooi plekje die zij Jamestown noemden. Zo ontstonden hier de eerste Engelse nederzettingen aan deze kant van de wereld.
Jamestown wordt onze volgende stop, maar eerst moeten we ergens een hapje eten, zodat we alle drie eten, wordt dit vandaag de McDonald’s. De medewerkster die ons helpt heeft zo’n werk gemaakt van haar kapsel dat ik dit echt moest vastleggen voor het nageslacht. Na onze late lunch rijden we weer de Colonial Parkway op, dit is dezelfde weg als dat we eergisteren gereden hebben toen het zo verschrikkelijk regende. Al snel bereiken we Jamestown, we laten hier onze Parkenpas zien en betalen $ 5,– pp. Via een brug lopen we richting de vesting waar wij een heel aardige man ontmoeten die hier samen met zijn vrouw is en nog een dame. Hij begint een heel leuk gesprek met Ro. Op de brug had zijn vrouw ons al heel enthousiast op een muskus rat gewezen, waar ik haar zeer dankbaar voor ben. Wat andere met spinnen hebben, heb ik met muizen en ratten. Het kostte mij dan ook heel veel moeite om niet te schreeuwen. Maar……. Die man dus. Ze waren 52 jaar getrouwd, daarvan was hij 2 jaar gelukkig geweest, vertelde hij met een grote grijns. Hij vertelde Ro hoe ze elkaar leerden kennen, hoe ze verliefd werden en hoe zijn vrouw voor hem koos en niet voor een ander vriendje. Zo lief. Oké, natuurlijk zijn we hier niet voor zijn liefdesleven. Op deze plek heeft John Smith Pocahontas leren kennen. Ja, Pocahontas van de Disney film. Uiteindelijk is zij niet met John Smith getrouwd maar met John Rolfe en is zij verhuisd naar Engeland waar zij vrij jong overleed. We maken wat foto’s bij de standbeelden van Pocahontas en John Smith, bezoeken de kerk en kijken wat bij de opgravingen. Aangezien wij niet zo veel met musea hebben laten wij het archeologisch museum voor wat het is. We wandelen terug naar het bezoekerscentrum, pakken de auto en maken een stop bij de glasblazerij. Een jonge vrouw maakt mooie blauwe vazen waar wij gefascineerd naar blijven kijken totdat zij er één af heeft.
Hierna rijden wij naar Williamsburg. In 1699 werd Williamsburg de hoofdstad van Virginia. Williamsburg groeit uit tot de hoofdstad van het gehele overzeese Britse rijk. Tot 1780 blijft Williamsburg de hoofdstad. Begin vorige eeuw is Williamsburg mede door geld van de Rockefellers gerestaureerd en “Colonial Williamsburg” is nu een toeristische trekpleister. We wandelen hier een beetje rond, lopen verschillende winkeltjes binnen. Deze winkels zijn gevestigd in de gerestaureerde gebouwen. Noemenswaardig is wel de winkel die alleen maar producten van chocolade heeft. We zien een chocolade reep van 99% chocolade en natuurlijk moeten wij dit proeven. Nou, het is niet te eten, wat is dit zo niet lekker. Onze kinderen mogen het woord vies niet gebruiken voor voedsel, dus doe ik dat ook maar niet, maar het had wel het juiste woord geweest. Gelukkig heeft Car ook een melk chocolade reep gepakt om eventueel de smaak weg te “spoelen”.
Na Williamsburg rijden we nog even langs Yorktown, ook hier wandelen we nog een beetje langs de baai en genieten van het mooie weer. Ro geeft de heren Washington en De Grasse nog even een schouderklopje voor het werk dat zij verricht hebben tegen de Engelsen en dan wordt het toch echt tijd om richting hotel/huis te rijden. Natuurlijk maken we nog een stop voor ons avondeten. Car en Ro zetten mij af bij het hotel en zij gaan dan nog even samen met Ang chillen.
Zo komt er toch weer een veel te snel einde aan een leerzame leuke dag.
Liefs,
Caroraan
Cadarora 
Dank je wel, Miran. Het is zeker voor later heel erg leuk, eigenlijk ben ik wel blij dat jij me een beetje gedwongen hebt.
Wat ben ik toch blij dat je een blog bij houd,want ik vind het iedere dag leuk om ffies te lezen wat jullie hebben gedaan en om de prachtige foto’s te bekijken.