← Vorige Volgende →
19 juni 2013
We doen lekker rustig aan, drinken koffie en eten een donuts. Hierna worden de koffers verder ingepakt en rijden we naar het Johnson Space Center. Rond half elf kopen wij de kaartjes. Binnen is het gezellig druk. Op verschillende podia worden aan de kinderen op een speelse manier uitgelegd hoe het kan dat een raket afgeschoten wordt.
Wij bekijken wat ruimtepakken, we zien hoe de zonnepanelen op het ruimtestation werken en we kunnen een shuttle van binnen bekijken. Allemaal heel erg interessant, maar de meeste tijd brengen we door bij de sprong van Felix Baumgartner. Hij heeft meer dan 2500 sprongen op zijn naam staan, maar de bekendste sprong van allemaal heeft hij afgelopen 14 oktober gesprongen vanaf 38.969 meter hoogte. Met een maximale verticale snelheid van 1.357,6 km per uur valt hij richting aarde. Hij is de eerste mens die de supersonische snelheid bereikt in een vrije val. De capsule waarin hij zat staat hier, we kunnen niet ontdekken of het een kopie is of de originele, maar dat maakt voor ons op zich niet uit.
Felix Baumgartner met zijn sprong naar de aarde
De capsule die hem naar bijna 40 km hoogte heeft gebracht
Er is ook een grote muur vol met foto’s van de astronauten die meegedaan hebben aan een expeditie in de ruimte. Natuurlijk moest ik even op zoek naar onze eigen André Kuipers.
We kopen een ijsje voor $ 6,– voor dat geld hebben we wel even lol gehad want het ijsje werd helemaal gemaakt door een robotarm. Het ijsje zelf was niet veel bijzonders gewoon een vanille chocolade yoghurt ijsje met M&M’s en wat gezonde tarwe vlokken ter compensatie van de chocolade.
Hierna gaan we richting treintje voor de tour over het space center terrein. Het is een tour van anderhalf uur. Bij de eerste stop krijgen we eerst een filmpje te zien van 4 minuten wat wij niet bijster interessant vonden. Daarna kregen we de binnenkant van een shuttle te zien met al zijn bedrading. Ook stonden hier wat oude kantoormeubels van de mission control kamer en oude computers. Dit gebouw vonden wij niet zo interessant. We waren ook blij toen we al snel doorreden naar het volgende gebouw. Onderweg kregen we een stortbui over ons heen, je moet alleen niet denken dat het dan ook gelijk af koelt zoals bij ons, nee hoor, het blijft gewoon boven de 30 graden.
Cockpit
Het volgende gebouw is Mission Control. Vanuit hier werd in 1969 de maanlanding gecoördineerd. Het ziet er nog precies hetzelfde uit. Wij mochten zitten in het bezoekersgedeelte en keken door een groot raam naar alle mainframes en beeldschermen. Onze gids vertelde ons hier wat anekdotes en al snel verlieten wij weer deze ruimte. Om naar het meest interessante gebouw te gaan. Hier staat de Saturnus V, dit is een lanceervoertuig waaraan de shuttles gevestigd worden. Voornamelijk de Apollo missies hebben hiervan gebruik gemaakt.
Ongelooflijk groot zo’n brander. De raket heeft hier vijf van
Alle Apollo missies worden op grote borden afgebeeld, natuurlijk krijgt Apollo 11 iets meer aandacht. Dit is de missie met Neil Armstrong, de man die als eerst een voet op de maan zette. Voor de Amerikanen een van de grootste overwinningen op de Russen. Op 20 juli 1969 sprak Neil Armstrong de magische woorden.
“Houston, Tranquility Base here. The Eagle has landed.”
Gisteren vertelde Sandra vol trots dat het eerste woord dat werd uitgesproken op de maan “Houston” was. Vandaag toont dit bord van Apollo 11 aan dat zij gelijk had. Bizar hoe trots de Amerikanen zijn op hun land en op wat zij bereikt hebben. Sandra zei precies woord voor woord de woorden van Neil Armstrong na.
Uiteindelijk belanden we bij Apollo 13 waar we ook iets langer blijven staan, door deze woorden is Houston op onze rondreis terecht gekomen.
“Hey Houston, we’ve had a problem here.”
In april 1970 werd de Apollo 13 gelanceerd. Het was de derde missie die een landing op de maan zou maken, maar doordat ze een probleem hadden in de zuurstof tanks ging deze landing niet door. Ze kwamen wel veilig terug op aarde.
Nadat we voor ons gevoel alles gedaan hebben verlaten we het Johnson Space Center. 
We eten wat en gaan op zoek naar een Apple Store voor Dani. Houston kan ook worden afgevinkt.
We rijden naar 1706 Braes Meadow, Houston. Hier schijnt Beyoncé haar jeugd doorgebracht te hebben. We maken een foto van het huis en we zien een klein stukje verderop twee dames babbelen. Dani vraagt aan de dames of zij misschien weten in welk huis Beyoncé gewoond heeft. De oudste dame vraagt aan ons, op de zingende toon die bij een Zuidelijke dame hoort, met een oude trillende stem : “Beyooooncé, she lived here? Who told you so” “Internet, do you believe internet?” “Well, I live here for 30 years now and I never met her” Ze begint met een heel verhaal over wie er in die huizen gewoond hebben. Ze heeft ons toch zeker vijf minuten bezig gehouden met al haar verhalen. Dani was wel een beetje teleurgesteld. We nemen afscheid van de lieve dame en gaan nu op zoek naar Beyoncé’s High School. Zij zat volgens internet op de High School for Performing Arts. We stellen de tomtom in op dit adres en wanneer het bijna 19.00 uur begint het toch weer te hozen. Het lijkt wel of de klok er op gelijk staat. Na een half uur staan we voor de High School het is niets bijzonders maar we kunnen het afvinken van onze bucket list.
Wel of niet ? We zijn er geweest.
High School for the Performing and Visual Arts
Al met al vliegt de dag voorbij en wordt het voor ons tijd om richting ons hotel te gaan. Vandaag hoeven we niet te bieden want dat had ik al in Nederland geregeld. We wisten zeker dat we op 19 juni in Houston moesten zijn en dat we een plek dichtbij het vliegveld wilden, want morgenochtend om zes uur gaat onze vlucht naar Denver. Alle losse spullen moeten nu echt een plek in de koffers gaan krijgen. De koelbox gaan we ook proberen om mee te krijgen als zijnde de handtas van Car. Onze bagage bestaat morgenochtend uit: 2 koffers, 3 trolleys, 1 grote handtas die alleen al 19 kilo weegt, 1 rugzak, 1 mini Hilfiger tas, 1 koelbox, 2 plaids, 2 kussens, 3 truien en 3 jassen. Truien en jassen passen qua gewicht niet meer in de koffers en trolleys. Ik ben benieuwd of het ons gaat lukken.
Rond twaalf uur zijn we helemaal klaar en vallen de luiken voor een hele korte nacht dicht.
Liefs,
Cadara
Cadarora 