Zondag 23 oktober 2016

124 km

Vandaag worden we wakker met een klein dilemma, optie 1 is; gaan we naar de oostkust, naar Tampa. Optie 2 is terug naar de westkust, naar Cape Canaveral. Tampa wint het. Eerst luisteren we via een slechte verbinding naar Radio Rijnmond, om daar live te volgen dat Feyenoord gelijk speelt tegen 020.

Hierna gaan we naar de Mac even ontbijten, het ontbijt van het hotel stelde heel weinig voor. Terwijl we ontbijten kijk ik voor een hotelkamer in Tampa. We kijken op Google Maps en zien dat we er bijna twee uur over gaan rijden en dat er onderweg 7 verkeersongevallen zijn. Nou, sorry mensen, maar dat gaat hem dus niet worden. De weg naar Cape Canaveral is een uur rijden en heeft maar 5 verkeersongevallen. We zijn het al snel eens dat we dan maar naar de oostkust gaan.

Zonder een verkeersongeval gezien te hebben komen we na een uurtje op Merritt Island. Hier ligt Kennedy Space Center, vanaf hier worden de raketten de lucht ingeschoten. Natuurlijk willen wij weer eigenwijs parkeren waar het niet mag.  We worden vriendelijk doch wel heel erg dwingend door mevrouw naar parkeerzone 7 geschreeuwd. De woorden “Tow Away” die uit haar mond kwamen deden precies hun werk. Car en Alv stappen gedwee de auto weer in en als twee makke lammetjes parkeren zij de auto bij nummer 7. Wij vrouwen nemen snel de benen en lopen naar de ingang waar wij de kaartjes kopen. Al snel komen onze mannen en via de beveiliging lopen we zo het terrein op. We wandelen over het raketplein. Ze zijn zo enorm.

Nadat Tiamo even gespeeld heeft op een glijbaan lopen we richting Destination Mars. We schrijven ons in voor 3 personen om 15.40. Tiamo mag er niet in dus een van ons moet achter blijven. We lopen door naar de bus die ons echt naar Nasa gaat brengen. We kunnen niet naar het Nasa kantoorgebouw omdat Matthew ook hier heeft huis gehouden. Onze buschauffeur Sharon is hilarisch, ze vindt haar eigen grapjes zoooo leuk.

Sharon onze goedlachse buschauffeuse

Ze vertelt ook dat ze de komende jaren weer regelmatig de ruimte in gaan. Op een gegeven moment rijdt ze heel rustig om op zoek te kunnen gaan naar alligators die hier in de wateren ruim vertegenwoordigd zijn. Jammer genoeg is het niet gelukt. We rijden weer verder en krijgen een paar feitjes te horen over het kantoorgebouw.  De vlag op het kantoorgebouw is bijvoorbeeld 209 x 110 ft groot (63×33 meter). De twee grijze deuren die aan de zijkant van het gebouw zijn, zijn 456 ft (139 m) hoog en het duurt 45 minuten om ze te openen. Na een ritje van ongeveer een kwartier zijn we aangekomen bij een groot gebouw, in de eerste zaal krijgen we een film te zien over de geschiedenis van de ruimtevaart. In de tweede zaal krijgen we weer een film te zien en dan lijkt het net of wij de laatste minuten van een lancering meemaken. Super interessant. We lopen naar de volgende zaal en nu komen we in een grote hal met twee raketten en de geschiedenis van alle apollo’s en discoveries. Hier zijn we echt maar een kwartiertje want we moeten al snel de bus terugnemen om op tijd te zijn bij de Destination Mars. Car en ik hebben zo’n soort zaal al gezien in 2013 toen we bij Nasa waren in Houston, dus ik persoonlijk vind het niet zo erg dat we weer weggaan. Het ritje terug gaat een stuk sneller deze chauffeur heeft zijn voet stevig op het gaspedaal. Car gaat niet mee naar Destination Mars. Wij drieën rennen naar Destination Mars en zijn er echt precies op tijd. We lopen een zaal binnen en men legt via een filmpje uit hoe we de hololens op moeten zetten. Op je achterhoofd zit een wieltje en je moet er echt voor zorgen dat hij goed stevig op je hoofd is vastgedraaid. Verbaast mij ook niets dat ze daar zo goed opletten aangezien zo’n hololens $5.000,- kost.  Hierna komen we in een zaal en we zien Buzz Aldrin staan op mars. Buzz Aldrin, jullie kennen hem wel, hij was de man die Neil Armstrong op 21 juli 1969 als eerst liet uitstappen. Dit is zo gaaf om meegemaakt te hebben, het lijkt echt of je op Mars rondloopt, je hebt het gevoel dat je Buzz een hand kunt geven. Wauwww, de toekomst ziet er leuk uit met virtuele werkelijkheid. De belevenis is naar mijn gevoel veel te kort, ik had echt nog wel een beetje langer op Mars willen blijven.

We lopen naar Car en Tiamo toe en we hebben het gevoel dat we hier klaar zijn, Ro en Alv hoeven niet de Hall of Fame te zien en Car en ik hebben het in Houston al gezien. We stappen in de auto en gaan op zoek naar internet waar we een hotel boeken in Cocoa Beach. Na het inchecken vragen we aan de dame achter de balie waar we een lekkere pizza kunnen eten en zij raad ons Papa Vitto’s aan. Hierna gaat ieder zijn eigen gang. Car en ik doen de was, ik tik het blog en Car kijkt wat tv terwijl we wachten totdat de was gedroogd is. Zo komt er weer een eind aan een leuke dag met een geweldige virtuele werkelijkheid ervaring.

Liefs,

Catirora-alv