02 juli 2013
Het uitje wilde in eerste instantie zijn werk niet doen, dus er werd de eerste twee uur dat wij probeerden te slapen nog heel wat afgehoest. Uiteindelijk besloot het uitje toch maar te gaan werken en hebben we een wat rustigere nacht gehad. Car loopt ook al dagen en nachten te klagen over zijn maag en pijn op de borst. Al met al is het deze laatste week dus echt een ziekenboeg. De enige die nergens last van heeft en alles maar een beetje over zicht heen laat komen is Daantje.
Vandaag moeten we wel ons bedje uit want we gaan naar een hotel in Downtown Salt Lake City wat ook iets dichter bij het vliegveld is. Dit hotel had ik al lang van tevoren via Priceline gewonnen. Heerlijk gelegen in hartje stad en om de hoek hebben we Temple Square. Heb ik het al over het weer gehad? Nee, oh er is niets veranderd hoor, al sinds dat we Yellowstone verlaten hebben is het hier rond de 43 graden.
Trouwens, het is ons opgevallen dat de airco goed zijn werk heeft gedaan. Ons putje van gisteren in de voorruit is nu een hele barst geworden. Onze Sorrento was heel erg nieuw met maar 1890 mijlen op de teller. Tegen de tijd dat wij die auto inleveren valt het van ellende uit elkaar. Twee barsten naar weerskanten. Een linkerachterband die leegloopt, daar moet dus een spijker of iets dergelijks in zitten. Een motor die zichzelf bijna heeft opgeblazen in de bergen. Nog minder dan 24 uur en dan zijn we van deze auto af. Mocht ik het nog nooit geschreven hebben: “Geen Kia Sorrento nemen als je de bergen in moet. Heb je geen andere keus check even of het echt een 6 cilinder is.”
Maar oké, we gaan weer verder met ons verhaal van vandaag. Bij het verlaten van de kamer kon ik het niet over mijn hart verkrijgen om weg te gaan zonder goed afscheid genomen te hebben van Ro’s trolley. Ik probeer toch nog een keer om het handvat weer in te schuiven en warempel, het lukt, ik helemaal blij. Trolley gaat mee, niet meer uitschuiven totdat we in Amsterdam zijn. Wordt heel vervelend lopen op de vliegvelden van Salt Lake City en Washington, maar zo kunnen wel heel wat extra kilo’s mee. Car kijkt ons heel vreemd aan wanneer hij ons bij de auto ziet komen met de koffer waar we enkele minuten geleden met tranen in onze ogen en zeer verdrietig afscheid van hadden genomen.
We rijden naar ons hotel in Downtown en we vragen of we al in kunnen checken. Inchecken is geen probleem we brengen onze koffers naar boven en al snel wordt alles uit de nieuwe trolley in de roze trolley gedaan. De zwarte trolley gaat mee naar de auto want die brengen we vandaag terug naar Walmart. We beginnen vol goede moed aan onze tocht door de stad, als eerst gaan we op zoek naar een Apple Store. Dat is ook dichtbij Temple Square, we laten deze twee even links liggen en rijden door naar de State Capitol. De State Capitol is weer een erg mooi exemplaar. Schitterend ligt ze op een heuvel en bekijkt wat de onderdanen van Salt Lake City allemaal uitvoeren. Salt Lake City werd in juli 1847 gesticht door Mormoonleider Brigham Young. We lopen eerst naar de Council Hall, nu is het een VVV kantoor. Gevestigd op 120 East 1st South heeft het vanaf 1866 tot 1894 dienst gedaan als Stadhuis. In 1961 hebben ze het gebouw steen voor steen verhuisd naar deze plek. Voor het gebouw staan twee heel mooie bizons of buffalos, ik weet namelijk nog steeds het verschil niet. Een van de twee heeft de vlag van Utah op zich geschilderd en heel veel andere vlaggen van andere landen. De tweede heeft de stickers van de Nationale Parken die er in Utah zijn, het zijn er nogal wat, zoveel schoonheden in één staat. Binnen in het Visitor Center neem ik een boekje mee over Utah en al haar schoonheden, alvast ter voorbereiding op onze volgende trip. Jullie moeten wel beloven nog niets tegen Car te zegen, hij weet dit nog niet.
We steken over en lopen naar het Capitol, heb ik al gezegd dat het rond de 44 graden is, het is echt heet, de jongens zoeken zo snel mogelijk de verkoeling van het Capitol op, natuurlijk moet ik nog eerst allerlei foto’s maken. Onderaan de trappen staan twee pilaren met daarboven op een bronzen bijenkorf, het symbool van de industrie, het motto van de inwoners van Utah.
Wanneer je binnen komt bij deze State Capitol dan komt er gelijk een aaaaahhhhhh uit je mond. Zo maagdelijk wit, zo puur, geen controle poortjes die afbreuk doen aan deze schoonheid. Gewoon één woord, schitterend. Weten jullie nog ons gesprek over de huifkarren en die immense weilanden, prairies waar geen eind aan scheen te komen. Hier hebben we een mooie schildering/fresco waarin deze mensen een hoofdrol spelen. Zij hebben hier hun reis geëindigd om de grondleggers te zijn van een nieuwe stad.
Natuurlijk mag de foto met de koepel niet ontbreken. En al vinden we de koepel zelf een beetje saai, lichtblauw en wolkjes. Heeft de grote lamp het wel iets unieks en moois gegeven, hierdoor vind ik het met de schildering rondom toch wel een heel mooi exemplaar. Door de hitte ben ik maar niet op zoek gegaan naar de kopie van de Bell. We hebben ook niet om het Capitol heen gelopen. Eenmaal bij het parkeerterrein stond ons weer een leuke verrassing te wachten. Onze tweede Nederlandse camper stond hier geparkeerd. De eigenaren zijn we niet tegen gekomen. Het is en blijft een raar gezicht om onze eigen vertrouwde gele kentekenplaat hier tegen te komen.
We gaan na wat gegeten te hebben terug naar het hotel en rusten allemaal even wat uit. Dit is natuurlijk ook onze manier om de hitte een beetje te ontwijken. Tegen vijven gaan we de straat weer op want we moeten onze nieuwe trolley nog even terug gaan brengen. Tomtom wordt ingesteld op de dichtstbijzijnde Walmart en de trolley wordt netjes teruggenomen en het geld wordt weer op onze creditcard geplaatst. Ondertussen hangt Dani met Alamo aan de lijn, we hebben namelijk netjes een e-mail ontvangen dat we even naar Denver moesten bellen. Als dat niet zou helpen dan moesten we weer contact opnemen met hen. Maar ook dit gaat voorspoedig en we hoeven de upgrade van $156,– niet te betalen. Terwijl we weer terug lopen naar de auto zien we weer iets zo typisch. Een roltrap voor de boodschappenwagen.
We rijden naar de Apple Store in het winkelcentrum City Creek tegenover de Temple Square. Wat is dit een mooi winkelcentrum. Overal water, bankjes, bomen en winkels. Je hebt niet het idee dat je aan het winkelen bent eerder dat je door een park wandelt. Natuurlijk ook hier zijn de kinderen weer aan het spelen met het water.
We steken over, aan deze zijde is de Square Temple gesloten, want ze zijn met de straat bezig dus we moeten even een stukje omlopen om vervolgens via de westzijde binnen te komen. We wandelen wat door de tuinen en lopen even de Assembly Hall in. De mooie Assembly Hall werd in 1882 afgewerkt en diende eerst waarschijnlijk als kerkruimte, waarna het een vergaderzaal werd. Op het Historic Temple Square staat ook de Mormon Tabernacle. Dit gebouw met koepel is gebouwd tussen 1863 en 1867. Het bevat een orgel met 12.000 pijpen en een geweldige akoestiek. Het is een mooie zaal met zeer zeker een heel mooi orgel.
Assembly Hall
De bouw van de Salt Lake City Tempel duurde 40 jaar en het materiaal bestaat uit granieten blokken, afkomstig uit Little Cotonwood Canyon, zo’n 35 kilometer ten zuiden van de stad. Bij de tempel staat een gids met folders in zijn hand. Hij moet wel weten waarom alle deuren van de tempel gesloten zijn. Hij komt dus met een heel mooi verhaal, maar we mogen er niet in want wij zijn geen leden. Dani vraagt nog heel lief, hoeveel het kost om lid te worden? Hahahaha, de man kan er gelukkig ook wel om lachen. We praten nog wat en hij verteld ons wat we wel mogen zien.
We zitten op een bankje genieten van het mooie bouwwerk en vooral hebben we veel plezier van een stel dat net getrouwd blijkt te zijn in de tempel. Let vooral even op de bruid! Mensen, het is echt rond de 40 graden nu, moet je kijken wat ze aan heeft. Duhu, een lange jurk oké, maar een jurk van zo’n dikke stof en daaroverheen heeft ze ook nog een cape, alsof het hartje winter is. Zelfs Máxima had minder aan toen ze trouwde en zij trouwde in de winter. Ik heb zeker vijf minuten met open mond naar haar gekeken.
We vinden het genoeg geweest onze maagjes beginnen te knorren en er wordt besloten dat we Italiaans gaan eten. We rijden weg bij Tempel Square en niet veel later komen we onze eerste Italiaan al tegen. De auto wordt netjes voor de deur geparkeerd en we lopen Michelangelo op Main Street naar binnen. We kunnen nog aan tafel en er wordt al snel besloten wat we willen eten. Dani vraagt of ze calzone hebben, onze serveerster kijkt hem een beetje vreemd aan. Zij weet dus duidelijk niet wat dat is. Daan vraagt of ze de pizzabodem dicht willen vouwen, uiteindelijk heb je dan ook een calzone. Nog geen minuutje later komt ze terug met een prefab pizzabodem. Die bodem gaat dus duidelijk niet dicht. Hij besluit te gaan voor de lasagne. Dani’s lasagne is volgens hem te eten. Mijn spaghetti is wel aardig, maar dan Car’s pizza. Hij was zo blij dat ze hier eindelijk pizza Hawaii hadden dat hij die bestelf heeft. We wisten natuurlijk al dat we een prefab bodem zouden krijgen maar niet dat het zo slecht zou smaken. Uiteindelijk heeft die arme man niets gegeten. De serveerster heeft de pizza wel netjes van de bon afgestreept, maar daar maak je niet altijd het leed mee goed.
We gaan weer terug naar ons hotel want om half vier gaat de wekker, wij vliegen om half zeven naar Washington DC en Daan mag ietsjes langer uitslapen hij vliegt om tien uur naar Chicago.
Liefs,
Cadara
Cadarora 