12 juli 2011 Death Valley – Lee Vining

← Vorige Volgende →

Dag 12     415 km

Zonsopkomst                05.39 uur

Zonsondergang             20.19 uur

Allereerst Juan vanaf de andere kant van de plas willen wij jou een hele fijne verjaardag toewensen. Wij hopen dat je gigantisch wordt verwend.

Vandaag is een van de langste rij dagen. Nadat wij om 09.00 uur opgestaan zijn en ontbeten hebben zijn wij om 11.00 uur vertrokken, Het was maar 37 graden, zoals wij het park verlieten steeg de temperatuur geleidelijk en hebben wij vandaag de top van 45 graden bereikt.

We zijn eerst naar de Sand Dunes gereden, hier bekroop ons echt het gevoel dat we in de woestijn zitten. Het is droog en allemaal duinen van zand. Wat een apart gevoel. De avonturierster in mij vind dit geweldig. Car heeft al besloten dat hij niet meer naar Death Valley komt. Hij heeft het nu gezien, het is een leuke ervaring, maar is hier veel te zelf beschermend voor. Het risico dat je in de hitte ergens strandt belemmert hem om de schoonheid van Death Valley te zien.

Hierna zijn we naar Stovepipe Wells gereden waar wij even gestopt zijn om een ijsje te kopen. We willen ook nog een ei kopen zodat wij die op de motorkap kunnen bakken. De winkel verkoopt ze alleen per dozijn, maar aan de overkant van de winkel is een Saloon, hier proberen wij een ei te kopen. Nou, de dame was zeer resoluut. “Je kunt geen ei kopen om te bakken in Death Valley, dat mag niet, dan krijg je een boete”. “We willen hem op de motorkap bakken en we ruimen alles op”. Ze zei toen heel vlot: “Koop een dozijn aan de overkant, heb je genoeg eieren te bakken en op te eten”. Oeps, laat maar gaan, we bakken al geen ei meer.

We vervolgen onze weg en stoppen nog even bij Father Crowley Point. Father Crowley Point bereik je na een stevige klim, hier houden wij toch wel goed onze temperatuurmeter in de gaten. Af en toe doen wij dus ook trouw de airco uit, zodat de temperatuur van de auto weer even terugzakt. Je hebt hier een mooi uitzicht op de vallei van Death Valley, het is hier ook al gelijk een stuk koeler. Hier nemen wij met wat foto’s afscheid van Death Valley.

Onderweg komen wij aan onze kant van de weg wat auto’s tegen. Op deze auto’s zijn stickers geplaatst met wat nummers en namen. Aan de andere kant van de weg zien wij wat mensen lopen en soms rennen er ook een paar. Natuurlijk worden deze mensen door ons voor gek verklaard. Wie gaat er nou hardlopen/wandelen bij 38 graden, want zo warm is het nu ondertussen. Natuurlijk neemt onze nieuwsgierigheid de overhand en besluiten wij bij één van de auto’s te stoppen om te vragen wat er aan de hand is.  Ons wordt uitgelegd dat dit de Badwater marathon is. Deze marathon is 134 mijlen (215 km) vanaf Badwater, het laagste punt van de USA naar Mount Whitney, het hoogste punt van het vasteland van de USA. Zij zijn gisterochtend om 06.00 uur begonnen en mogen hier 48 uur over doen. Er doen 90 deelnemers mee en bij de eerste 100 mijlen (160 km) zijn er pas 4 uitvallers. Wij komen ook zeker twee mensen tegen die dit lopen met een kunstbeen. We komen heel de weg niet onder de 30 graden Celsius het is een ongelooflijk prestatie wat zij neerzetten. Bij Lone Pine nemen wij afscheid van deze runners. De jongere generatie slaapt en wij genieten van het uitzicht. De bergtoppen voor ons zijn bedekt met sneeuw wat een schitterend gezicht is, vooral omdat wij nog door het droge landschap rijden.

Bij Bishop stoppen wij voor onze lunch. Onze lunchstop loopt een beetje uit tot een twee uur durende stop. De kinderen hebben weer even contact gehad met het thuisfront, ik heb weer een dag kunnen uploaden en Car en Ang hebben zichzelf ook goed kunnen bezighouden met hun 2011 apparaten.

Hierna zijn wij gestopt bij Erick Schat’s Bakkerij, toen Erick 15 jaar was is hij met zijn ouders geëmigreerd naar de USA. Zij zijn in Bishop terechtgekomen en hebben hier een bakkerij geopend. Erick, vertelde een winkelbediende, werkt zelf niet meer in de zaak maar is nog wel dagelijks aanwezig, behalve vandaag natuurlijk. De winkel heeft een hartstikke leuke buitengevel en binnen ruikt het heerlijk. Natuurlijk hebben wij wat koekjes gekocht, want wij zullen heus nog wel iets te vieren hebben onderweg.

Rond vijf uur verlaten wij Bishop en gaan naar Mono Lake om hier de Tufa’s te bewonderen. Dit zijn vreemd gevormde kalksteentorens. Deze torens groeien normaal gesproken onder water. Onder de bodem van het meer bevinden zich zoetwaterbronnen. Het zoete water bevat veel calcium en dit vermengt zich met het zoute water in het meer. Het calcium verbindt zich met het zout, en deze combinatie slaat op de bodem neer in de vorm van kalksteen. Het duurt vele jaren voordat op deze manier een Tufa is gegroeid. De torens in het zuidelijke deel van het meer zijn naar schatting 200 tot 900 jaar oud.

Vanaf 1941 vond een drastische afname van de watertoevoer naar Mono Lake plaats. De oorzaak was dat de stad Los Angeles vier van de vijf voornaamste stromen die eerst in het meer uitmondden, voor de watervoorziening van de stad ging gebruiken. De gevolgen voor het ecosysteem van het meer waren dramatisch; het waterpeil zakte meer dan 12 meter, en de tufa’s kwamen steeds meer boven de oppervlakte van het water uit. Een deel van de torens ligt zelfs helemaal niet meer in het water, en de groei van die tufa’s is daardoor gestopt. Pas in 1994 werd aan dit proces een halt toegeroepen; Mono Lake wordt nu beschermd, en men heeft maatregelen getroffen waardoor het waterpeil langzaam weer stijgt.

Langs het water zien wij ongelooflijk veel kleine Alkali vliegjes, zodra je een stap op het zand zet, zie je duizenden vliegjes wegspringen. Ook hier hebben we weer een schitterende omgeving. Het ligt er zo rustig en vredig bij.

Het wordt toch weer tijd om verder te gaan. Nog 8 km en dan zijn wij in Lee Vining, dit dorpje is de deur die ons morgen naar ons zesde National Park zal leiden.

Wij logeren hier in het Lake View Lodge. Wij hebben weer een ruime kamer die van alle gemakken voorzien is.

Om 20.30 gaan we, weer een tip van het forum, eten bij Woah Nellie Deli. Dit is zeer apart, het “restaurant” is gevestigd in een benzinestation. Je loopt naar de balie, bestelt je voedsel, rekent dit af, je nummertje wordt omgeroepen, je pakt je bord en je loopt naar een tafel waar je gaat zitten eten. Maar, wat hebben wij met z’n allen lekker gegeten. Het was echt veel en lekker. Wij zaten aan een tafeltje met twee bankjes, die zaten voor geen meter, het was net allemaal iets te krap. De mannen hadden problemen met hun benen onder de tafel en de vrouwen hingen natuurlijk met de voetjes in de lucht. Volgende keer pakken wij een tafeltje met losse stoelen.

Nu is het toch weer tijd om naar de kamer te gaan. De één gaat in bad, de anderen internetten wat en ik werk het blog weer bij. Zo komt er weer een eind aan een hele mooie dag.

Liefs

Cadaroraan

← Vorige Volgende →