Donderdag 13 oktober 2016

290 km

Om zes uur zijn we allemaal wakker en tijdens het ochtendritueel hebben we al ons eerst gier-momentje. Alv krijgt kleding voor Tiamo van Ro. Hij wurmt Tiamo in zijn nieuwe shirtje die zijn moeder gisteren gekocht heeft. Hij vindt het toch wel moeilijk  aan gaan en vraagt bloedserieus of ze wel zeker weet dat dit maatje 3 is? Blijkt dat Ro een t-shirt heeft gekocht voor 3 tot 6 maanden. Alv heeft als een goede vriend dit shirtje gewoon bij Tiamo aangedaan.

Kijk hieronder is mijn sixpack

een klein stukje paradijs op aarde

Om kwart voor acht zitten we bepakt en bezakt in de auto en gaan we op weg naar Ihop. Weten jullie nog van de andere vakanties, International house of pancakes, begint echt al wel een traditie te worden.

Na het lekkere ontbijt weer even terug naar the Southernmost Point. We moeten natuurlijk wel even foto’s met daglicht maken bij de boei.  Even een paar leuke feitjes over de boei; de boei claimt op het meest zuidelijkste puntje te staan van het Amerikaanse vasteland, maar eigenlijk daar helemaal niet staat. Zou je op een kaart goed kijken dan kun je zien dat dit niet het geval is. De afstand tot Cuba klopt wel, die is en blijft 90 mijl. Er zijn twee redenen waarom de betonnen boei niet op het echt meest zuidelijke punt staat: 1. het stuk dat nu het meest zuidelijk ligt is kunstmatig en is gedurende de Tweede Wereldoorlog toegevoegd aan Key West. 2. het deel dat nu het meest zuidelijk is, is militair gebied en niet toegankelijk voor het publiek.
De oorspronkelijke boei is vernietigd en lag bij Duval Street. De nieuwe betonnen versie ligt aan het einde van Whitebread Street, waarmee het punt eigenlijk een aantal tientallen meters in westelijke richting verhuisd is.

Aangezien in de jaren ’50 het toerisme enorm toenam, werd het schelpen blazen populair. Bishop Albert Kee is een van de bekendste blazers, het schijnt dat hij zo’n 11 miljoen toeristen heeft verwelkomd. Bij de boei heeft hij dus ook zijn eigen standbeeld gekregen.

Hierna rijd
en we naar het huis van Ernest Hemingway. De bekendste ex-inwoner schrijver Ernest Hemingway kocht dit huis in 1937 en woonde het merendeel van zijn leven hier. Dit wordt weer zo’n Aziatische stop, we kunnen niet naar binnen want ondertussen is het al kwart over negen en we moeten om half een op Key Largo zijn.

We rijden nog wat door Duval Street en al snel hierna besluiten we om maar alvast te gaan rijden. Hieronder nog wat foto’s van Key West.

Helemaal happy

Key West painted ladies

Indian Motorcycles

No words, just beautiful

Blanco

Doel wordt ooit naar het eindpunt

Hard Rock Café

Tom zegt namelijk dat we rond kwart over twaalf op Key Largo zullen zijn, na een koffiestop zijn we precies om half één bij de Holiday Inn op Key Largo om onze kaartjes op te halen voor de Glasbodem boot. We gaan het koraalrif bezoeken en hopelijk wat haaien en/of schildpadden zien. Tegen zeeziekte kopen we een paar pilletjes. We eten nog een broodje en daarna mogen we al snel de boot op. We varen met de Key Largo Princess II en we doen er ongeveer  45 minuten over om bij het koraalrif te komen. Dit rif schijnt het enige levende koraal Barrièrerif voor het vasteland van de Verenigde Staten te zijn en het twee na grootste Barrièrerif ter wereld. Het varen erheen is natuurlijk lachen omdat wij totaal geen zeemansbenen hebben en we lijken wel een stelletje dronkenlappen. In een rechte lijn lopen lukt voor geen meter, waardoor we regelmatig van muur naar reling strompelen. Het leukst om te zien is natuurlijk Tiamo, want hij heeft al snel door dat als hij dichtbij de grond blijft hij veel stabieler is. Kruipend en schuivend beweegt hij zich voort.

Het rif is mooi en we krijgen veel informatie te horen over het koraal en over de overige bewoners van het rif. Al na een minuut of 10 moeten Ro en ik toch weer bovendeks want onze magen beginnen heel erg te protesteren.

We krijgen van een van de bemanningsleden een bekertje met ijs en door hier op te kauwen wordt de maag rustiger. Het bemanningslid wijst ons een zeeschildpad aan. Wat een mooi gezicht hoe hij of zij zo zijn/haar kop boven het water houdt om adem te halen. Dieren in hun eigen leefomgeving is toch wel het mooist om te zien. Jammer genoeg geen bewijs hiervan, want voordat je de camera voor je oog hebt is het beestje alweer weg. Na ongeveer een half uurtje rondgevaren te hebben bij het rif varen we weer terug naar de haven.

Zodra we weer in de auto zitten besluiten we om toch maar weer even te shoppen bij het winkelcentrum van gisteren. Toch nog maar even de overgeslagen winkels van gisteren met een bezoek vereren.

Is weer eens wat anders dan een hert

Hierna weer snel verder naar onze volgende stop en dat is namelijk Calle Ocho, oftewel 8th Street, het economische hart  van Little Havana.We bewandelen de walk of fame en komen sterren tegen zoals: Gloria Estefan en haar man Emilio maar ook Rocio Jurado heeft haar eigen ster.

We lopen langs domino park die jammer genoeg gesloten is. Car doet het de laatste tijd niet meer zo vaak maar hij is een redelijk goede dominospeler dus het is erg jammer dat we dit nu net niet kunnen afstrepen. Naast domino park is een pleintje waar mensen gezellig aan het kletsen zijn en naar wat muziek luisteren.

De mensen hier zijn allemaal super aardig en vriendelijk. De voertaal is hier overduidelijk Spaans wat natuurlijk wel heel erg vreemd aandoet op het moment dat je op vakantie bent in Amerika. We besluiten om hier ook maar gelijk te eten. Nu snel op weg naar Miami Beach op zoek naar ons hotel want ondertussen is het 21.00 uur en verlangen we toch echt wel naar ons bedje.

Liefs

Catirora-alv

P.S. speciaal op verzoek van Manuela hierbij de foto van de ring.