07 juli 2011 Bryce Canyon NP – Zion NP

← Vorige Volgende →

Dag 7       140 km

Zonsopkomst                06.14 uur

Zonsondergang             20.55 uur

Ik had gisteren al geschreven dat ik voor vandaag een verrassing had. Vandaag dus vroeg op want we moeten voor 08.40 bij de Lodge (hotel midden in Bryce) zijn om ons te melden. Wij gaan vandaag paardrijden, nouuuuuu paardrijden is een groot woord, we gaan op een muilezel  de Canyon in. Voor de kinderen en voor mij niets bijzonders op zo’n beest zitten maar Ang en Car hebben nog nooit gereden. Dit wordt hopelijk een heel leuk avontuur en weer een geweldige ervaring. Laten we hopen dat Car en Ro een beetje kunnen genieten, aangezien wij van grote hoogte moeten dalen.

Maar ja, zoals ik al eerder zei weer vroeg op, lekker ontbijten en daar gaan we dan. We komen iets na half negen aan en de vriendelijke dame achter de balie zegt gewoon dat wij genoteerd staan als “not shown up”. Hoe kunnen wij nu niet verschenen zijn als we voor je neus staan.  Jullie plaatsen zijn al aan een ander gegeven. Zij raadt ons aan om in Zion te gaan paardrijden, “maar ja” zegt zij “die is niet zo mooi als deze rit en hij is ook maar een uurtje”. Ook oppert zij nog dat wij ’s middags kunnen gaan rijden, maar ja, dan loopt heel ons schema in de war.

Ik ben super teleurgesteld en loop weg, De tranen springen in mijn ogen, ik wilde dit zo graag. Ro daarentegen laat het er niet bij zitten, zij vindt het niet eerlijk dat zij plekken ruim een half uur van tevoren weggeeft terwijl wij er 20 minuten van tevoren zouden moeten zijn. Zo blijft Ro net zo lang met haar door praten totdat de vriendelijke dame de stallen belt en vraagt of er nog plaats voor vijf is. Bij de stallen wordt positief gereageerd. Dankzij het aanhouden van onze kleine dame kunnen we toch mee rijden aan deze tour. We racen met de auto richting stallen. Hier blijkt dat wij ook gewoon rustig hadden kunnen doen, aangezien er nog zeker 15 mensen op het paard moeten klimmen.

We worden allemaal op zo’n dier gehesen en dan begint de rit. Car lijkt net een cowboy, ook al zei hij vanochtend dat hij geen echte cowboy kon zijn omdat hij een Tommy aan had en “echte cowboys dragen Wranglers”. Natuurlijk letten wij op de broeken van de gidsen en zij hebben allemaal een Wrangler aan. Hier konden wij wel om lachen. Ro zit op Smokey, Ang op Donna, Car op Blondie, Dani op Renea en ik op Little Kitty. Blondie en Car hebben in de bak gelijk al een goed contact, wanneer Car zegt naar rechts, dan doet zij dat. Zegt hij naar links dan gaat zij trouw naar links. Car heeft altijd een geweldig contact met honden, hij is onze dog whisperer. Nu blijkt dat hij ook een paarden fluisteraar is.

Onze gids stelt zich voor als Stetson of Help, wat wij willen, hij luistert naar beide. De rit begint. Via een paadje komen we al vrij snel bij het pad dat ons de diepte invoert. Precies bij het begin van het pad begint Blondie, het paard van Car, die als laatste loopt kuren te vertonen, zij wilt dat pad niet op. Stetson heeft het vrij snel door, stapt van zijn beest af en loopt met ferme pas naar Blondie toe, geeft haar wat tikken, zet haar achter mijn beestje en voor Donna het paard van Ang. We hebben heel de weg geen last meer van haar gehad.Wij hadden zeker wel met Car te doen, je eerste keer op zo’n beest, met je hoogtevrees kijk je de afgrond in en je beestje wil niet lopen alleen maar rondjes draaien en naar achteren lopen.

Stetson had ons gewaarschuwd dat de muildieren de gewoonte hebben om langs de rand van de afgrond te lopen. We moesten gewoon rustig blijven zitten en die beesten vertrouwen. Nouuuuuuuuuuu, dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Ang had dus ook een groot probleem met Donna, zij liep echt constant langs de rand.

Verder is de rit perfect gelopen. We hebben veel foto’s gemaakt. Ro heeft het vaak moeilijk gehad maar toen zij eenmaal op de bodem van de Canyon reed heeft zij ook wel genoten van haar rit. Voor Ro liep een vrouw uit Gouda waar zij lekker mee gekletst heeft, waardoor zij iets minder druk was met haar angst. De rit duurde ongeveer twee uur. We zijn weer een ervaring rijker en hebben hier heel erg van genoten.

Na het paardrijden hebben we even wat gedronken hierna besloten wij naar Sunset Point te gaan om de Navajo Loop Trail te lopen. Gisteren hadden wij deze hike gezien maar omdat Car en Ro gisteren bij de auto waren konden wij hem niet lopen. Ang was toch wel een beetje nieuwsgierig wat daar beneden is.

Navajo Loop Trail                                                                                                                                                   Begin- en eindpunt: Sunset Point (loop)
Lengte: 2,2 kilometer
Hoogteverschil: 159 meter

Het eerste gedeelte van het pad hebben wij met z’n vijven gelopen. Eenmaal bij een tunnel besloten mijn hoogtevrezers om hier op ons te wachten want van Ro’s gezichtje kon je van alles aflezen behalve plezier. Zo stoer, zo trots ben ik op haar, ze probeert alles in ieder geval, ze doet zo haar best om haar angsten te overwinnen. We moeten natuurlijk niet vergeten dat ze al een zware ochtend achter de rug had.

Wij liepen zigzaggend naar beneden, Wall Street in. Dit is een smalle canyon waarin een aantal grote Douglassparren staan. Het was een redelijk inspannende tocht vooral omdat wij via dezelfde weg weer terug moesten, want daar hadden we afgesproken met Car en Ro.

Hierna konden wij twee uur uitrusten, we rijden eerst weer een heel stuk over de H89 terug. Het vierde National Park die wij bezoeken is Zion National Park. Onderweg hebben wij onze privé-chauffeur ontslagen. Hij reed bij het afslaan te hard waardoor wij constant door elkaar werden geschud. Komt nog eens bij dat hij op een gegeven moment gewoon zelfstandig besloot dat hij een tukje ging doen, terwijl we nog naar Zion moesten, nou dit is gewoon werkweigering. Hij mag zijn taak blijven uitvoeren tot 1 augustus. Ang per 1 augustus ben je ontslagen en mag je ander werk gaan zoeken. Natuurlijk krijg je goede referenties mee maar geen salaris.

Het meest bezochte gedeelte van Zion National Park is Zion Canyon. Dit is een ravijn van 24 kilometer lang en 800 meter diep, met hoog oprijzende wanden en hellingen. Het ravijn is uitgeslepen door de Virgin River. Vanavond zal deze rivier ons uitzicht zijn.

Wij volgen de Zion Mount Carmel Highway, dit is een schitterende weg die ons via een pittige daling met een groot aantal haarspeldbochten naar Zion lijdt. Na een paar kilometer komen we bij een van de twee tunnels en voelen wij ons meteen thuis. Er zijn, net zoals bij ons in Nederland, wegwerkzaamheden waardoor wij in een file terechtkomen.

Wij slapen vanavond in het Desert Pearl Inn, aangezien wij niet met de auto het park in mogen, besluiten wij om eerst in te checken. We brengen de koffers naar onze kamer, vannacht slapen we voor het eerst deze reis met z’n vijven op een kamer. De kamer is een grote studio, zelfs met een klein keukentje.

Voordat wij het park gaan verkennen willen wij eerst eten. Op aanraden van een forummer rijden wij naar the Spotted Dog Café, deze was nog gesloten. Wij hebben toen gestopt bij Blondie’s Diner en hebben hier heerlijk gegeten.

Na het eten hadden we eigenlijk geen zin meer om iets te ondernemen en besloten om er een luie middag van te maken. Hangen bij het zwembad, genieten van ons uitzicht, een beetje internetten en wat werken aan ons blog. Het internet is vrij traag, waardoor ik veel moeite heb om het blog bij te werken.

Ondertussen is het 23.30 uur en morgen moeten wij om 05.15 uur op. Wij gaan Ang’s verjaardag grandioos beginnen.

Liefs

Cadaroraan

← Vorige Volgende →