10 Gurnee – Indianapolis (410 km) (Indiana)

← Vorige Volgende →

07 juni 2013

Na een goede nachtrust werd het voor Dani toch echt tijd om afscheid te nemen van zijn “zus” en van Irem. Bridget ziet hij weer met Onafhankelijkheidsdag, Irem zal  er dan niet meer zijn want zij keert maandag terug naar Turkije, het afscheid is ontroerend. Hier waren de woorden van Dr Seuss weer zeer op zijn plaats:

“Don’t cry because it’s over, smile because it happened”

Ze hebben samen veel meegemaakt, ze begrepen elkaar, zaten in hetzelfde schuitje en hebben elkaar er doorheen gesleept. Ze hebben het volbracht, de obstakels overwonnen en niet opgegeven want dat was geen optie. Hier nemen twee mensen afscheid die samen volwassen zijn geworden.

Oké genoeg klef gedoe… De meiden rijden terug naar huis en wij gaan richting het zuiden. Vandaag en morgen staan Indianapolis op de planning. Rond Chicago hebben we natuurlijk weer last van die huisjes waarin mensen zitten die geld vragen, wanneer je dit betaald hebt kun je rustig gebruik maken van de snelweg. Mensen, ik kan jullie verzekeren dat het knap irritant is als je dus helemaal links rijdt en daar alleen met een pas kunt passeren, die wij natuurlijk niet hebben. Je ziet die mensen zitten maar je kunt niet bij ze komen, hahahaha. We moeten dus weer op zoek naar een money-order, envelop en postzegel.

We stoppen bij een Starbucks langs de snelweg en zien daar Hudson Hornet staan, wij zijn wel Cars fans dus moet hij even op de foto. Even dubben we of we naar het museum zullen rijden waar al deze aparte en leuke auto’s staan. Het museum staat in Volo, Illinois, ligt net een beetje uit de route. We besluiten om toch maar door te rijden naar Indianapolis.

Onderweg komen we verschillende dingen tegen die natuurlijk onze aandacht trekken. Ten eerste, onze lieftallige dame die in een mooie Mercedes rijdt en die deze auto weet te degraderen tot een of andere mislukt mode-poesje door er wimpers op te plaatsen. Ten tweede, waar we ons nu al ruim een week over verbazen zijn de motorrijders. In Chicago moesten wij zowel bij de fietstour als bij de Segway tour een helm op, zij rijden 100 km per uur op de snelwegen en rijden allemaal zonder helm. Tot nu toe hebben wij nog niemand gezien die met een helm op reed. Onderweg zijn we ook een Mazda tegen gekomen met het volgende kenteken. Ang gelukkig komt dit kenteken uit Ohio, hopelijk is the plate van Virginia nog vrij.

Rond kwart voor drie komen we aan bij ons hotel. Ook dit hotel hebben we via Priceline gewonnen en ligt in Downtown. Perfecte ligging dichtbij Monument Circle en de State Capitol. We brengen onze bagage naar onze kamer en komen er hier achter dat wij ergens tijdens deze reis een uur zijn kwijt geraakt, want de wekker zegt dat het 4 uur is. Ach, we zijn niet al te bezorgd want waarschijnlijk vinden we dat uur tijdens deze reis vanzelf wel weer terug.

We besluiten om een ritje met de auto te maken en alvast de Indianapolis Motor Speedway op te zoeken, daarvoor zijn we hier uiteindelijk. Het circuit van de Indy 500 is toch wel de race der races. Downtown is schitterend, rijd je iets meer naar de buitenwijken dan zie je toch wel wat achterstallig onderhoud aan de huisjes. We rijden langs het Lucas Oil Stadium, dit lijkt een grote fabriek maar is in feite het stadion van de American football team Indianapolis Colts.

Bij de Indianapolis Motor Speedway worden er natuurlijk alvast wat foto’s gemaakt, we komen morgen nog wel terug. We zien een groot bord van Honda, natuurlijk moeten wij als Honda liefhebbers ook hier een foto van hebben. Hierna houden we het voor gezien rond de Speedway.

We rijden terug naar het hotel want onderweg hebben we besloten dat wij gaan eten bij TGiF, tenslotte is het vrijdag, en het bevindt zich naast ons hotel dus dat is wel makkelijk ook. Het was vandaag niet echt een succes. Spare ribs waren echt super, maar de cheeseburger van Dani had gelukkig wel kaas maar verder niets, mijn jus d’orange, ja was het wel jus d’orange, ik weet het niet meer want het smaakte naar van alles behalve naar jus d’orange. De salade leek wel of ze er iets van zeep in hadden gedaan want ook dat smaakte smerig. De rest van de avond heb ik verschrikkelijk veel dorst gehad, want de frites hadden geloof ik een half kilo zout en een kwart kilo peper, maar….. de ribs waren heerlijk. Volgens mij worden we een stukje ouder want we hebben niet geklaagd, we weten heus wel dat als we hadden geklaagd we van alles en nog wat niet zouden hoeven betalen, maar nogmaals … de ribs waren super.

Hierna op zoek naar een supermarkt want er moet gewassen worden en we hebben nog geen wasmiddel gekocht. We rijden het hotel uit en er is een honkbal wedstrijd bezig, zo gezellig druk, overal dekentjes op het gras waarop hele gezinnen genieten van een picknick en tegelijk van een wedstrijd. Achter het hotel ligt dus het Victory Field, hier spelen de Indians, het is jammer dat ik dit niet geweten heb anders had ik zeker kaartjes gekocht voor de wedstrijd.

Nadat we wasmiddel gekocht hebben hebben we een paar rondjes gereden op Monument Circle. Er stonden wat leuke auto’s geparkeerd, zoals Lamborghini’s, Ferrari’s, Porsches en American Muscle Cars. Ook stonden er twee Hot Rods waarvan één te koop stond.

Natuurlijk moest ik onze eerste motorrijder met helm ook vastleggen, niet alleen om zijn helm hoor maar ook omdat hij leuke ledverlichting had op zijn velgen. Het wordt nu toch wel echt tijd om de wasjes te gaan draaien want al met al is het al rond tienen.

Rond twaalf uur als de wasjes te drogen hangen en wij uitgespeeld zijn wordt het toch echt wel tijd om te gaan slapen.

Liefs

Cadara

← Vorige Volgende →