3. Chicago – Rockford

← Vorige Volgende →

 31 mei 2013

(177 km)

Het was weer een goede nacht, heerlijk uitgerust werd ik om vijf uur wakker en ben gelijk maar begonnen met het blog, nadat de foto’s uitgezocht waren en de tekst geschreven ben ik naar de Starbucks van ons hotel gegaan, kopje koffie en snel het blog online gezet. Even op hotwire en priceline gekeken wat een hotel kamer doet in Aurora IL. In Aurora hebben we een Premium Outlet en we hebben wel behoefte aan een beetje shoppen. In Aurora is niet veel te scoren dus wordt het uiteindelijk een hotel in Rockford dankzij priceline.

Rond half acht ga ik weer naar de kamer en daar zie ik Car met zijn spijkerbroek aan staan. Een beetje verbaasd vraag ik aan hem waarom hij zijn spijkerbroek aan heeft met deze warmte. Zijn antwoord was: “Voor het geval jij valt, dan vang ik je op en dan zijn mijn benen niet zo kapot als twee jaar geleden”. 😉

Samen pakken we de koffers in en geven onze koffers af bij de Bell Boy. Om half elf moeten we bij Bike and Roll zijn voor onze segway tour.  We willen ontbijten bij Panera Bread, alleen jammer dat we het doel nooit gehaald hebben, onderweg kwamen we een hele vrolijke vriendelijke dame tegen met een bucket (emmer) je ziet ze wel eens in films/series in zo’n bucket verzamelen zij geld voor het goede doel. Zij collecteerde voor de Special Olympics van Illinois, natuurlijk sponsoren wij het goede doel, waarop wij van haar twee kortingsbonnen krijgen van de Dunkin Donuts, keuze was snel gemaakt, Panera Bread zullen we de komende dagen heus nog wel een keertje tegenkomen.

Lekker ontbeten en op weg weer naar Bike and Roll. Even een toiletstop gehouden bij het Cultural Center of Chicago en voor de deur wat foto’s van de mini bull van Chicago. 🙂 Natuurlijk was dat het eerste wat wij tegen elkaar zeiden toen we HAAR zagen. Ja, teleurstellend, het was geen stier maar een koe, dus geen mini bull maar een mini cow van chicago.

Netjes op tijd waren wij bij Bike and Roll kregen we als laatste instructies omdat wij al eerder hadden gereden. Onze gids was Matt, ik dacht in eerste instantie dat hij met een segway op zijn neus was gevallen, het bleek zonnebrandcrème te zijn.

De tour kon beginnen. We zijn via de riverwalk doorgereden naar de lakefront trail om zo naar Queens Landing te rijden in Grant Park waar wij onze eerste stop hadden. Hier vertelde hij ons dat het Queens Landing heet omdat hier de Koningin van Engeland  van boord ging toen zij op bezoek was in Chicago. Precies bij Queens Landing staat een schitterende fontein, Buckingham Fountain natuurlijk denken de Engelsen dat deze fontein naar hun wel beroemde paleis vernoemd is. Niets is minder waar, hij dankt zijn naam aan Clarence F. Buckingham, een soldaat die is omgekomen in de Eerste Wereldoorlog. Zijn zus Kate heeft in 1927 een donatie van een miljoen dollar gedaan zodat de fontein geplaatst zou kunnen worden.

Via Shedd Aquarium komen we aan bij Adler Planetarium waar we even van het uitzicht op de schitterende Skyline van Chicago kunnen genieten. Het park is druk met heel veel kinderen die waarschijnlijk een school uitje hebben naar het aquarium.

Hierna naar Soldier Field, dit is het speelterrein van de Chicago Bears, het is zeker een mooi stadion, maar moeilijk op de foto te krijgen. Onderaan het stadion staat een heel mooi gedenkteken voor de strijders van onze vrijheid.  We rijden weer naar Buckinham Fountain waar we een foto stop hielden. Hierna was het al vrij snel afgelopen want met onze segways konden we niet bij de Bean komen en ook niet bij het Jay Pritzker Pavillion, dit is een groot openlucht concertzaal. Wij vonden het niet zo erg dat we na ruim twee uur teruggingen want onze voetjes deden pijn. Het is heel vreemd je zou zeggen omdat je niet hoeft te lopen, dat je ook niet moe wordt, nou je wordt niet moe maar je voeten gaan echt heel erg raar aanvoelen. Het was een leuke tocht en zeker aan te bevelen.

Hierna zijn we op zoek gegaan naar National, waar wij onze auto gehuurd hebben. Een salade bij de Mac gegeten en op aanwijzingen van een Allesamerika.forum lid het heel makkelijk kunnen vinden. Meneer heeft nog geprobeerd of wij niet een grotere auto wilde want een midsize SUV was toch wel heel krap voor Car. We zouden een Captiva krijgen, de man heeft ons een Captiva getoond en wij hebben toch bedankt voor de schitterende aanbiedingen die hij deed. Geen extra verzekeringen, geen tomtom, are you sure? Yes, we’re. Binnen een half uur hadden wij onze mooie GMC Terrain, kenteken South Carolina. Ik kan jullie verzekeren dat deze auto niet klein is!!!! Foto volgt, auto moet natuurlijk wel goed tot zijn recht komen met een mooie achtergrond. Kenteken krijgen jullie alvast wel te zien, mochten we ontvoerd rijden weten jullie in ieder geval dat wij in een zilvergrijze GMC Terrain rijden met onderstaand kenteken.

Naar het hotel koffers gepakt, en op weg naar Greenwood Ave, het adres van de huidige president van de VS en de first lady. Waarop Car vraagt waar het eindpunt dan is van de Route 66. Volgens mij zou dat een straat zuidelijker moeten zijn dan het beginpunt.  Natuurlijk rijden wij toevallig door die straat, Car zal dit ontkennen hoor, volgens hem wist hij dit gewoon. Natuurlijk weer de verplichtte foto stop, twee heren  staande gehouden voor een foto van ons twee. En nu dan echt op weg naar Greenwood Ave. Het blok waar Obama’s huis staat mag je niet inrijden en duidelijk ook niet inlopen, het is alleen toegankelijk voor bewoners. Ik werd ook vriendelijk verzocht om terug te lopen door een dame van de beveiliging. Oké ik heb het geprobeerd gelukkig niet in de boeien geslagen. Ach, dan maar op zoek naar de Harpo Studios.

We willen geen tour of wat dan ook maar even zien waar Oprah al haar afleveringen heeft opgenomen willen we toch wel even voor stoppen. Het is natuurlijk toch wel de koningin van de USA. Na deze foto stop stellen we de tomtom in op de Premium Outlets in Aurora, maar jongens wat een file op de snelweg. Daar is de A20 niets bij, 30 km file hebben we uitgerekend, natuurlijk heeft mijn man daar weinig stil gestaan we hebben constant parallel gereden door woonwijken. Hier zagen we toch wel een ander Chicago. Hier kon je de armoede goed zien, het was niet eng om doorheen te rijden, maar duidelijk reden wij door de achterbuurten. Rond half zes waren wij bij de Premium Outlets, natuurlijk moest Car weer eens zo nodig door een tolpoortje rijden zonder te betalen. Nee kids, die man heeft ons alles aangeboden behalve zo’n tolkastje. Wij denken omdat het waarschijnlijk niet buiten Illinois te gebruiken is.

Ruim twee uur gewinkeld toen vonden we het toch wel tijd worden om naar Rockford te rijden, we moesten tenslotte nog een uur rijden. Laptop op schoot, Car achter het stuur en karren maar. Bij het eerste tolpoortje die we tegenkomen even gevraagd wat we moeten doen omdat we natuurlijk weinig zin hebben in een boete en de administratiekosten van National. We zouden online moeten kunnen betalen, dit verhaal wordt nog vervolgd.

De reis gaat vlot, Car houdt zijn gaspedaal aardig ingedrukt en natuurlijk volgt even later een auto ons met allemaal kerstverlichting, oh wacht, dat zijn rood blauwe lichten van zo’n zwarte auto die je altijd in films ziet met zo’n gek embleem op de deuren. We zijn staande gehouden door de State Patrol. De  State Trooper was een aardige man die ons vertelde dat we geklokt waren op 87 mijlen per uur (140 km per uur). Meneer de agent dat kan niet wij rijden op cruise control en die staat vast op 70 mijlen, hoe hard mogen we hier eigenlijk rijden, oh 65, ja dat hebben we niet gezien, sorry maar 87 reden we echt niet. De agent die wist het ook allemaal niet meer want er waren twee grijze SUV’s misschien had hij wel de verkeerde staande gehouden. Hij moet natuurlijk wel zijn administratie op orde houden zodat hij ons een waarschuwing geeft en niet een boete.

Al met al hebben we een half uur met die aardige agent gepraat over Nederland, inkomstenbelasting, gezondheidzorg, werkenloosheid, criminaliteit en gevangenissen……. 🙂 Hij heeft drie keer tegen ons gezegd dat we mochten gaan en dan begon hij weer een nieuw onderwerp. Ja, jullie lezen het goed, HIJ niet ik.

We vervolgen onze weg en komen rond half tien aan bij ons hotel. Natuurlijk sluiten al vrij snel na aankomst mijn luikjes weer.

Liefs,

Cara

← Vorige Volgende →