1. Rotterdam – New York

← Vorige Volgende →

25 april 2014

De wekker gaat om half vier, want Dani’s vlucht naar Zürich gaat om 07.00 uur, dat betekent dat wij iets na vijven op Schiphol horen te zijn. Hij neemt afscheid van Car en wenst hem een fijne kinderloze week toe. Natuurlijk weet hij nu nog niet dat wij drie uur later achter hem aan zullen vliegen.

Na het ontbijt stappen wij om half vijf in de auto. Het is een vlotte rit, waarschijnlijk wordt het een iets kostbare rit want bij Rotterdam Centrum word ik wakker en zie ik dat de matrix borden op 80 km staan. Ik ben blij dat ik op deze mooie dag toch weer mijn bijdrage lever aan de staatskas. Om 05.10 uur parkeren wij ZSKaatje in de parkeergarage en is de koffer zo afgegeven. Al snel nemen wij afscheid, een knuffel, tot volgende week knul en veel plezier.

Hahahahahahahaha, zij weten niet wat er aan vooraf ging. Car heeft de koffers vorige week vanuit de garagebox meegenomen naar huis, natuurlijk heeft hij dit helemaaaaaaaaaal fout gedaan. Hij heeft gewoon alle koffers en trolleys meegenomen. Natuurlijk kreeg hij hier gelijk commentaar op, want Ro en Dani gaan dus twee koffers was meer dan genoeg. Dani’s koffer is kapot dus die kan niet meegenomen worden. Zou je toch denken dat hij de koffer van zijn vader wel mag lenen? Nou, nee dus. Hele discussie in huize Blanco. Conclusie Dani krijgt niet de koffer mee van Car en natuurlijk wil hij mijn roze koffer niet lenen. Op tweede paasdag wordt er dus snel nog even een koffer gekocht. Trouwens Dani vond dat zijn vader gelijk had. Car had ook nooit de trolley van Dani mogen lenen, wij vrouwen staan erbij, kijken ernaar en begrijpen er niets van. Wat kunnen mannen toch moeilijk doen. Wat hebben Car en ik een lol gehad zodra de kinderen uit het zicht waren.

Dinsdagochtend heeft Marja Romy naar Schiphol gebracht. Dit was de eerste keer dat ik haar niet heb afgezet:  “het spijt me echt meissie”. Gelukkig begreep ze zelf al dat het een drukke week voor mij zou worden, aangezien we deze week een werkdag missen. Wat zij toen nog niet wist was dat ik vrijdag ook niet zou werken. Marja, heel erg bedankt voor het overnemen van mijn taak.

Oké, 1 kind weg. Het leven wordt nu een stuk makkelijker, Ro is achterdochtiger dus je moet bij haar heel erg oppassen wat voor opmerkingen je plaatst want al snel telt zij 1 plus 1 op en zou zij tot de conclusie kunnen komen dat wij hen misschien wel eens achterna zouden vliegen. Woensdagochtend wordt het tijd om in ieder geval een van de koffers in te pakken. Zodra Dani het huis uitloopt pak ik de trolley en gooi snel wat spullen erin. Groot was mijn schrik toen ik hem al vrij snel door het keukenraam zag terugkomen. Ik ren naar de voordeur, vraag aan hem wat hij is vergeten, ik ren naar de koelkast en ik pak snel zijn portemonnee. Hij heeft niet eens de kans gekregen om de voortuin in te lopen. Pfffffff, dat was even schrikken.

Vanochtend waren Marja, Marit en Dianka stipt om half negen bij ons. om ons bij Rotterdam Airport af te zetten. Wat schetst mijn verbazing bij Rotterdam Centrum staat er op de Matrix borden dat wij 100 km mogen rijden, we rijden midden in de spits, we kunnen niet harder dan 70 en we mogen nu 100. Zou iemand die toevallig mijn blog leest en toevallig bij onze wegbeheerders werkt, dit uit kunnen leggen. Doen ze dit nu echt alleen maar om de staatskas te spekken? Op airport nemen we afscheid van de dames, droppen de koffers en eten we een broodje. Heerlijk relaxed is het toch om vanaf Rotterdam Airport te vertrekken. Onder het eten bel ik nog even naar mijn broer, om te vertellen dat ook wij onderweg zijn naar zijn zoon en niet veel later belt mijn schoonzus om te vragen wat wij gaan doen.

De vlucht naar Heathrow duurt maar een uurtje dus die is zo voorbij, we hebben alleen wel wat moeite met ons oogjes open te houden, maar ik kan jullie met trots mede delen dat wij het van de ogen gewonnen hebben. Natuurlijk willen wij het liefst op de lange vlucht slapen.

We zijn geland op Terminal 1 en gooien er gelijk een facebook berichtje uit, hopelijk trappen de kids erin dat wij het weekend doorbrengen in London. Ook op Heathrow verloopt alles gladjes. In no time zijn we door de douane en na wat winkeltjes bekeken te hebben, besluiten wij om iets te gaan eten, het wordt een maaltijdsalade en het is niet te geloven, maar die van mij was super, super, super lekker. Car vond die van hem ook wel oké maar hij was lang niet zo enthousiast als dat ik dat was. Net voordat we boarden zoek ik via Facebook de London Eye op en check nog heel even snel in, zodat ik hopelijk de kinderen echt laat geloven dat wij in Londen zijn.

Ondertussen zitten we al drie uur in het vliegtuig, hebben we onze kip al gehad, was trouwens niet te eten. Heb ik de strijd met mijn oogjes toch zeker voor een uur verloren en is er niets leuks op ons beeldschermpje te zien. Ik typ een stukje van het blog en verlies nogmaals de strijd met mijn ogen. Volgens plan landen we om half vier (voor jullie half tien) en om kwart over vier zijn we door de douane en wachten wij op onze koffers. Ook dit gaat allemaal volgens plan. Hierna bellen wij ons taxibedrijf waar ik een taxi online gereserveerd heb om ons af te zetten bij het hotel.

Kwart voor zes staan we aan de balie van het hotel en al snel vraagt die man of wij niet geannuleerd hebben? Geannuleerd? Nee, echt niet. Na wat zoek en spit werk krijgen wij eindelijk onze sleutel en zijn wij voor twee nachten de trotse eigenaren van kamer 902.

We hebben de kinderen op de hoogte gebracht dat we op onze kamer zijn en natuurlijk zijn wij vooral heel nieuwsgierig waar zij zijn. Nou…………… niet leuk…………….. Zij zijn in Jersey Gardens, dit is een Outlet Mall bij Newark Airport en is ongeveer van ons hotel, zonder spits, drie kwartier rijden. Wij hebben geen auto, dus Jersey Gardens gaat het vandaag voor ons niet worden, want wij zien het niet zitten om met het openbaar vervoer daarheen te gaan. We zijn natuurlijk best wel een klein beetje moe. Car onderzoekt de omgeving van het hotel en ik ga een beetje rusten in onze kamer. Jammer genoeg val ik niet in slaap, een korte siësta had een goed idee geweest, maar het wil niet lukken.

Om zeven uur gaan we een stukje wandelen en lopen zo naar de McDonald’s waar wij onszelf trakteren op een maaltijd. Half negen zijn we terug in het hotel en al snel val ik in slaap terwijl Car de wacht houdt en contact blijft houden met Dino waar de kinderen uithangen en hoe laat ze uit Jersey Gardens vertrekken. Eindelijk word ik wakker gemaakt door Car om elf uur de kids zijn bijna bij het hotel. We pakken de lift naar de vierde etage. Lopen de lift uit en al vrij snel horen we de tweede lift open gaan. We proberen ons snel te verstoppen, maar zijn net niet snel genoeg, Ang stapt de lift uit en heeft ons gezien. Ro is beneden een sigaret aan het roken en Dani zou al in de kamer moeten zijn.

Ang doet voorzichtig zijn kamerdeur open en kijkt of hij Dani ziet, maar Daan is nergens te bekennen. Wij gaan op het bed zitten en wachten rustig af. Al snel komt Ro, Ang doet de kamer open en dat gezicht vol verbazing is geweldig om te zien. Je ziet haar ongeloof en al snel duikt ze boven op ons. Even later belt Ang Dani, even informeren waar hij blijft. Dani’s sleutel doet het niet maar hij staat wel voor de kamer, Ang begint al te lachen en vraagt aan hem welke kamer en of hij even wilt kloppen want hij hoort hem niet. Dani stond dus te kloppen bij kamer 204 terwijl zij kamer 402 hebben. Logisch dat je kamer sleutel het niet doet. Wij hebben helemaal in een deuk gelegen. Ondertussen heeft hij gewoon zeker 10 minuten voor de verkeerde kamer gestaan. Manneke moet ook moe zijn, jullie moeten niet vergeten dat ook hij vanaf half vier wakker is. Ook hij vond het leuk om ons te zien maar was zijn reactie vele malen ingetogener dan die van zijn zus.

Hierna komen natuurlijk de puzzelstukjes die rustig op zijn plek vallen. Vandaar dat er twee kamers op Ramona Saa Lobelle stonden. Waarschijnlijk een fout bij het reserveren dus, hebben wij er een geannuleerd. Dit begreep ik niet, Ro jij hebt geboekt, ja maar onder jouw naam, op jouw klantenkaart. Mysterie rond onze kamer is dus ook opgelost, bij aankomst hadden zij dus onze kamer geannuleerd, want zij hadden maar een kamer nodig en geen twee.

Dani duikt gelijk zijn bed in, Car en Ang gaan een chocomel drinken bij de Starbucks. Ro en ik praten nog over de voorbereidingen van onze reis en over alle mensen die het wisten en netjes hun mond hebben gehouden. Om twaalf uur is het dan toch echt genoeg geweest. Ik ga naar mijn kamer waar ik jullie toch nog even op de hoogte wilde brengen van onze leuke reisdag.

Liefs,

Cadaroraan (eindelijk weer compleet)

 

← Vorige Volgende →